- 25 Eylül 2011
- 7.486
- 11.313
- 498
- Konu Sahibi badenizerrr
-
- #121
Eşiniz yüzünden yapmışsiniz.Tüm günah onun.Ama ben olsam bu adama güvenip evli kalmam.Size böyle bir vicdan azabı veren ruhsuzla bı ömür geçirmezdim
Umarım faketir çok sinir bozucu bir konu çünküArkadaşlar farkında mısınız ama daha 8 haftalık hamileyken arkadaşımız bebeğinin doğacağı günle eşinin doğum gününün aynı olduğunu farketmiş ve bu mucizeyi kürtajla taçlandırmış ..Ben bu konunun gerçek olduğunu filan düşünmüyorum
Bence öyle ...şu an yurt arkadaşları ile yorumlarımıza güldüğüne yemin edebilirim ama ispat edemem..hatta bu gün yeni üyelikle konu açan üyelerin hemen hepsinin aynı odadan bağlandıklarını düşünüyorum.Umarım faketir çok sinir bozucu bir konu çünkü
Su zihniyetteki bi adamla evli kalmayi aklim almiyor.Cocuk istemiyorsan korunacaksin kardesim.Ne demek olursa aldiriirz.Kurtaja asla karsi degilim.Ama bir kadin kac kere kurtaj olabilir?Biyolojik ve ruhsal acidan?Kolay bisey mi bu?Benim kizimdan once tutmayan bi asilamam var,onu bile dusunuyorum zaman zaman.Delilik belki ama insan olsa sukadarlik olurdu diyor,bir kadin icin kolay sey degil kurtaj.Onun ruh halinden siyrilmak.Bu adamin bukadar rahat aldiririz demesi beni dehsete dusurdu.Size asla deger vermiyor bence.Merhaba, daha önce hiç kimseyle paylaşamadım ama birine anlatmaya ihtiyacım olduğu için yazıyorum. Evlenmeyi ve çocuk yapmayı düşünen biri değildim ancak biriyle tanıştım birbirimizi sevdik ve evlendik. Eşim de ben de çalışıyorduk. Evlenmeden önce de çocuk konusunu konuştuk eşim kesinlikle çocuk istemediğini söyledi ben de onunla aynı fikirdeydim. Eşim korunmuyordu, onu uyarmama rağmen korunmuyordu ve ben bundan 1 yıl önce hamile olduğumu öğrendim. Eşim bazı nedenlerden dolayı işten ayrıldı ve çalışmıyordu, sadece ben çalışıyordum hala da öyle eşim çalışmıyor ben çalışıyorum tek maaş geçiniyoruz ama yeterli miktarda maaş alıyorum. Ben hamile olduğumu öğrendikten sonra aslında çocuğumun olmasının güzel bir şey olduğunu ve onu istediğimi fark ettim. Şaşkındım, dehşete düşmüştüm eşimin bana bebeğimi aldırmam konusunda baskı yapacağını biliyordum. Eşim öğrendiğinde hiç düşünmeden kürtaj olmam konusunda diretti. Bana psikolojik baskı yaptı, ya o ya ben dedi. Bu yolda yalnızsın eğer kararlıysan dedi. Onu sevmediğini hiç sevmeyeceğini gözünde gördüm. Bir gece bana o kadar bağırdı ki orda anladım bebeğimden vazgeçeceğimi. Çok direndim çok ısrar ettim bebeğim 7 haftalıktı 8. Haftaya girmiştim. Doğum günü de babasıyla aynı gün olacaktı bir mucizeydi bana . Sonra bu dünyaya babası tarafından sevilmeyen ve istenmeyen bir çocuğu getirmenin ne kadar doğru olduğunu düşündüm. Ona vereceğim sevgi belki ona yeterdi. Ama bu dünyada bir tarafı hep yarım kalacaktı. Babasının sevmediği bir çocuk olacaktı başka çocukları görerek imrenecekti. Benim sevgim yeterdi belki ben onun için güçlü olacaktım ama bir yere kadar olacaktım baba sevgisinden mahrum kalacaktı. Maddi olarak zorlanmayacaktım ama manevi olarak bu yolda yalnızdım. Babamın bana olan sevgisini düşünüyordum. Bebeğim bu sevgiden hayatı boyunca mahrum kalacaktı. Ve ben korkak olduğum için bebeğimi bu dünyaya getiremedim. Bunu hiç kimseye anlatamadım. Biliyorum bunu isteyen milyonlarca kişi var Allah isteyen herkese versin. Ama hamileliğim süresince çok stresliydim bebeğime iyi bakamadım iyi beslenemedim hep ağladım üzerime düşeni yapamadım. 1 sene oldu ama onu düşünmediğim bir günüm bile yok. Zaman zaman doğursam ne olurdu acaba diye düşünüyorum. Cinsiyeti neydi kime benzerdi. Ben cennetlik değilim bunun bedelini her gün ödüyorum ve ödeyeceğim. Bazen rüyama giriyor. Vicdan azabım dinmiyor. Acım dinmiyor cesur olamadım. Onu rahmetli babamın yanına gönderdim melek oldu babam gibi. Bu acı dinmez biliyorum. Suçluyum. Bütün hata benim. Sadece paylaşmak istedim. Umarım beni affeder ben onun iyiliğini düşündüm. Ölene kadar da her günüm onu düşünerek geçecek. Sadece paylaşmak istedim arkadaşlar 1 yıldır içimde tuttum, isteyen herkese nasip olmasını dilerim.
Geri çekme diye bir doğum kontrol yöntemi yok. Evet spermlerin çoğu vajinanızın dışına boşalır ama ilk gelen berrak zevk sıvısında az da olsa sperm olabilir artı vajinaya git gel sırasında bir miktar sperm kaçabilir. Eşinizin boşalmasını ayarlaması her zaman mümkün olmayabilir. Kadınlar açısından daha sıkıntılı bence, sizi orgazma ulaştıracak en yoğun git gel olayı birden sonlanıyor. Psikolojiniz bozulur. Çocuk istiyorsanız eşiniz içinize boşalsın, istemiyorsanız düzgün bir doğum kontrol yöntemi kullanın.
KORUNMASIZ CİNSEL İLİŞKİ DİYE BİR ŞEY YOK. Defalarca aynı mesajımı alıntılayıp durdum. İnşallah birilerine faydası olur.Aynı konu o kadar çok yazıldı ki, artık şunu kafamıza oturtmamız lazım. Korunmasız cinsel ilişki diye bir şey yok. KK'nün en temel konularından biri sürtünme ilişkisinden hamile kalır mıyım konusu. Penisten gelen ilk berrak sıvı (zevk suyu) sperm içerebilir. Teorik olarak tek bir tane sperm bile zor ama sizi dölleyebilir. Eğer doğum kontrol hapı kullanmıyorsanız veya spiraliniz yoksa mutlaka prezervatif kullanmalısınız. Geri çekme diye bir doğum kontrol yöntemi de yok. Partneriniz git-gel yaparken penisinden sperm kaçırabilir. Vajeninize prezervatifsiz olarak asla ve asla penis değmesin.
Safsınız çokk safEvet ev ile ilgili şeylerde yardımcı oluyor
Sizi seviyor mu cidden komiksiniz. Anne olma hakkınızı bile elinizden almış.Eşimin bana olan sevgisinden şüphem yok. Ama açtığı yara derin.
Bir anne eşi istedi diye çocuğunu öldürür mü tovbe edin kürtaj cinayettirMerhaba, daha önce hiç kimseyle paylaşamadım ama birine anlatmaya ihtiyacım olduğu için yazıyorum. Evlenmeyi ve çocuk yapmayı düşünen biri değildim ancak biriyle tanıştım birbirimizi sevdik ve evlendik. Eşim de ben de çalışıyorduk. Evlenmeden önce de çocuk konusunu konuştuk eşim kesinlikle çocuk istemediğini söyledi ben de onunla aynı fikirdeydim. Eşim korunmuyordu, onu uyarmama rağmen korunmuyordu ve ben bundan 1 yıl önce hamile olduğumu öğrendim. Eşim bazı nedenlerden dolayı işten ayrıldı ve çalışmıyordu, sadece ben çalışıyordum hala da öyle eşim çalışmıyor ben çalışıyorum tek maaş geçiniyoruz ama yeterli miktarda maaş alıyorum. Ben hamile olduğumu öğrendikten sonra aslında çocuğumun olmasının güzel bir şey olduğunu ve onu istediğimi fark ettim. Şaşkındım, dehşete düşmüştüm eşimin bana bebeğimi aldırmam konusunda baskı yapacağını biliyordum. Eşim öğrendiğinde hiç düşünmeden kürtaj olmam konusunda diretti. Bana psikolojik baskı yaptı, ya o ya ben dedi. Bu yolda yalnızsın eğer kararlıysan dedi. Onu sevmediğini hiç sevmeyeceğini gözünde gördüm. Bir gece bana o kadar bağırdı ki orda anladım bebeğimden vazgeçeceğimi. Çok direndim çok ısrar ettim bebeğim 7 haftalıktı 8. Haftaya girmiştim. Doğum günü de babasıyla aynı gün olacaktı bir mucizeydi bana . Sonra bu dünyaya babası tarafından sevilmeyen ve istenmeyen bir çocuğu getirmenin ne kadar doğru olduğunu düşündüm. Ona vereceğim sevgi belki ona yeterdi. Ama bu dünyada bir tarafı hep yarım kalacaktı. Babasının sevmediği bir çocuk olacaktı başka çocukları görerek imrenecekti. Benim sevgim yeterdi belki ben onun için güçlü olacaktım ama bir yere kadar olacaktım baba sevgisinden mahrum kalacaktı. Maddi olarak zorlanmayacaktım ama manevi olarak bu yolda yalnızdım. Babamın bana olan sevgisini düşünüyordum. Bebeğim bu sevgiden hayatı boyunca mahrum kalacaktı. Ve ben korkak olduğum için bebeğimi bu dünyaya getiremedim. Bunu hiç kimseye anlatamadım. Biliyorum bunu isteyen milyonlarca kişi var Allah isteyen herkese versin. Ama hamileliğim süresince çok stresliydim bebeğime iyi bakamadım iyi beslenemedim hep ağladım üzerime düşeni yapamadım. 1 sene oldu ama onu düşünmediğim bir günüm bile yok. Zaman zaman doğursam ne olurdu acaba diye düşünüyorum. Cinsiyeti neydi kime benzerdi. Ben cennetlik değilim bunun bedelini her gün ödüyorum ve ödeyeceğim. Bazen rüyama giriyor. Vicdan azabım dinmiyor. Acım dinmiyor cesur olamadım. Onu rahmetli babamın yanına gönderdim melek oldu babam gibi. Bu acı dinmez biliyorum. Suçluyum. Bütün hata benim. Sadece paylaşmak istedim. Umarım beni affeder ben onun iyiliğini düşündüm. Ölene kadar da her günüm onu düşünerek geçecek. Sadece paylaşmak istedim arkadaşlar 1 yıldır içimde tuttum, isteyen herkese nasip olmasını dilerim.
Eşiniz çok vicdansız geldi bana ayrıca evlenmiş işten çıkmış bulmuş bi enayi hem çalışıyorsun hem ona bakıyorsun hem cinsel ihtiyaçlarını karsiliyorsun biraz da bana çalışmak istemediği için bu bebek olursa ben çalışmak zorunda kalırım gibi düşüncesi var gibi geldi.. eğer bebek istiyorsanız düzgün bir hayat istiyorsanız boşanma seçeneğini de düşünmeniz gerekiyor tabi tam içeriğini bilmiyorum ama bana sezdirdigi şeyler bunlarMerhaba, daha önce hiç kimseyle paylaşamadım ama birine anlatmaya ihtiyacım olduğu için yazıyorum. Evlenmeyi ve çocuk yapmayı düşünen biri değildim ancak biriyle tanıştım birbirimizi sevdik ve evlendik. Eşim de ben de çalışıyorduk. Evlenmeden önce de çocuk konusunu konuştuk eşim kesinlikle çocuk istemediğini söyledi ben de onunla aynı fikirdeydim. Eşim korunmuyordu, onu uyarmama rağmen korunmuyordu ve ben bundan 1 yıl önce hamile olduğumu öğrendim. Eşim bazı nedenlerden dolayı işten ayrıldı ve çalışmıyordu, sadece ben çalışıyordum hala da öyle eşim çalışmıyor ben çalışıyorum tek maaş geçiniyoruz ama yeterli miktarda maaş alıyorum. Ben hamile olduğumu öğrendikten sonra aslında çocuğumun olmasının güzel bir şey olduğunu ve onu istediğimi fark ettim. Şaşkındım, dehşete düşmüştüm eşimin bana bebeğimi aldırmam konusunda baskı yapacağını biliyordum. Eşim öğrendiğinde hiç düşünmeden kürtaj olmam konusunda diretti. Bana psikolojik baskı yaptı, ya o ya ben dedi. Bu yolda yalnızsın eğer kararlıysan dedi. Onu sevmediğini hiç sevmeyeceğini gözünde gördüm. Bir gece bana o kadar bağırdı ki orda anladım bebeğimden vazgeçeceğimi. Çok direndim çok ısrar ettim bebeğim 7 haftalıktı 8. Haftaya girmiştim. Doğum günü de babasıyla aynı gün olacaktı bir mucizeydi bana . Sonra bu dünyaya babası tarafından sevilmeyen ve istenmeyen bir çocuğu getirmenin ne kadar doğru olduğunu düşündüm. Ona vereceğim sevgi belki ona yeterdi. Ama bu dünyada bir tarafı hep yarım kalacaktı. Babasının sevmediği bir çocuk olacaktı başka çocukları görerek imrenecekti. Benim sevgim yeterdi belki ben onun için güçlü olacaktım ama bir yere kadar olacaktım baba sevgisinden mahrum kalacaktı. Maddi olarak zorlanmayacaktım ama manevi olarak bu yolda yalnızdım. Babamın bana olan sevgisini düşünüyordum. Bebeğim bu sevgiden hayatı boyunca mahrum kalacaktı. Ve ben korkak olduğum için bebeğimi bu dünyaya getiremedim. Bunu hiç kimseye anlatamadım. Biliyorum bunu isteyen milyonlarca kişi var Allah isteyen herkese versin. Ama hamileliğim süresince çok stresliydim bebeğime iyi bakamadım iyi beslenemedim hep ağladım üzerime düşeni yapamadım. 1 sene oldu ama onu düşünmediğim bir günüm bile yok. Zaman zaman doğursam ne olurdu acaba diye düşünüyorum. Cinsiyeti neydi kime benzerdi. Ben cennetlik değilim bunun bedelini her gün ödüyorum ve ödeyeceğim. Bazen rüyama giriyor. Vicdan azabım dinmiyor. Acım dinmiyor cesur olamadım. Onu rahmetli babamın yanına gönderdim melek oldu babam gibi. Bu acı dinmez biliyorum. Suçluyum. Bütün hata benim. Sadece paylaşmak istedim. Umarım beni affeder ben onun iyiliğini düşündüm. Ölene kadar da her günüm onu düşünerek geçecek. Sadece paylaşmak istedim arkadaşlar 1 yıldır içimde tuttum, isteyen herkese nasip olmasını dilerim.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?