Ben hemen her çocuğa bayılırımBana çok tepki gelir şimdi, ama ben çocuklara karşı bi şey hissetmiyorum. Hani sopayla da kovalamıyorum, yanlış değerlendirilmesin. Bir aciziyet yaşarlarsa hemen korur kollarım. Ama görünce "aaaay yerimm falan dediğim çocuk yok gibi bi şey. Arkadaşlarım hep şaşıyor nasıl olur sa bi şey hissetmiyorsun diye, yargılayanlar bile oldu.
Numara mı yapayım, ya da hazır hissetmeden çocuk mu yapayım elalemin baskısı için? Kendimi uygun görmeden bu fikirlerimi eritmeden girişmem zaten.
Bana yük gibi geliyor, hatta anneme bile şaşıyorum nasıl bakmış yürek mi yemiş diye. Sanki hayatına engel oluyor gibi geliyor, her şey ona göre yönleniyor.Çevremdeki şımarık çocukları gördükçe de içim soğuyor, her şeye karışmaları falan eve gelince taş taş üstünde bırakmamaları, sürekli bi şeyler istemeleri, sevdikçe şımarmaları, iki yetişkin bi araya gelince iki laf ettirmemeleri....
ne bileyim, fazla geliyor bana.
neden tepki alasın ki kimse kimsenin çocuğunu sevmek zorunda değil ki
ha kendi çocuğum var sevmiyorum desen o zaman sıkıntı tatlım
zaten emin ol bende yoldan geçen çocuğu çevirip öpen sulu bir tip değildim
kendi çocuğun karnında olduğu an her şey değişiyor
Aynı ben...Bana çok tepki gelir şimdi, ama ben çocuklara karşı bi şey hissetmiyorum. Hani sopayla da kovalamıyorum, yanlış değerlendirilmesin. Bir aciziyet yaşarlarsa hemen korur kollarım. Ama görünce "aaaay yerimm falan dediğim çocuk yok gibi bi şey. Arkadaşlarım hep şaşıyor nasıl olur sa bi şey hissetmiyorsun diye, yargılayanlar bile oldu.
Numara mı yapayım, ya da hazır hissetmeden çocuk mu yapayım elalemin baskısı için? Kendimi uygun görmeden bu fikirlerimi eritmeden girişmem zaten.
Bana yük gibi geliyor, hatta anneme bile şaşıyorum nasıl bakmış yürek mi yemiş diye. Sanki hayatına engel oluyor gibi geliyor, her şey ona göre yönleniyor.Çevremdeki şımarık çocukları gördükçe de içim soğuyor, her şeye karışmaları falan eve gelince taş taş üstünde bırakmamaları, sürekli bi şeyler istemeleri, sevdikçe şımarmaları, iki yetişkin bi araya gelince iki laf ettirmemeleri....
ne bileyim, fazla geliyor bana.
sorumluluk zor gelebilir ki haklısınız 1 bebekle başım dertte bazen yetmediğimi düşünüyorumTepki alınca "haberim vardı zaten" demek için yazdım aslındaAslında bunu da çok duyuyorum çevremden, bizim gibi tipler daha iyi ebeveyn oluyormuş bi gün karar verip çocuk sahibi olunca. Çünkü tüm ayrıntılarını düşünüyorum işin, sadece yapıp ortaya koymak istemiyorum belki de. İşin ilginç yanı, çocuklar beni çok seviyor. Nerde görseler hiç kimseye yanaşmayanı bile bana yanaşıp sırnaşıyor :)) Kendimde çözemediğim bi buz var, çözülmesi lazım :)
Bana çok tepki gelir şimdi, ama ben çocuklara karşı bi şey hissetmiyorum. Hani sopayla da kovalamıyorum, yanlış değerlendirilmesin. Bir aciziyet yaşarlarsa hemen korur kollarım. Ama görünce "aaaay yerimm falan dediğim çocuk yok gibi bi şey. Arkadaşlarım hep şaşıyor nasıl olur sa bi şey hissetmiyorsun diye, yargılayanlar bile oldu.
Numara mı yapayım, ya da hazır hissetmeden çocuk mu yapayım elalemin baskısı için? Kendimi uygun görmeden bu fikirlerimi eritmeden girişmem zaten.
Bana yük gibi geliyor, hatta anneme bile şaşıyorum nasıl bakmış yürek mi yemiş diye. Sanki hayatına engel oluyor gibi geliyor, her şey ona göre yönleniyor.Çevremdeki şımarık çocukları gördükçe de içim soğuyor, her şeye karışmaları falan eve gelince taş taş üstünde bırakmamaları, sürekli bi şeyler istemeleri, sevdikçe şımarmaları, iki yetişkin bi araya gelince iki laf ettirmemeleri....
ne bileyim, fazla geliyor bana.
Aynı ben...
Ve işin kötü tarafı beklenmedik hatta yaşam stilime göre imkansız bir şekilde hamile olduğumu öğrendim 1 ay önce.
Doktor kontrolde 'bak bu bebeğin gördün mü' diyor, eşim bir yandan ağlıyor, herkeste sevinç nidaları ama benden gelen ses 'hee gördüm ama pek bir şeye benzemiyor' oluyor.
Sizinle bu fikirleri paylaşırken nasıl bir anne olacağım korkusundan hergün ölüp ölüp diriliyorum.
Bu kadar çok isteyen, uğraşan varken Allah bana neden nasip etti daha hazır değilim diye ağlayıp duruyorum.
Amin isteyen herkese inşallahaaaaa....Rabbim en kısa zamanda banada nasip etsin inşallah...kokusunu duyunca herşey değişir umarım...ama dediğim gibi her kadında annelik duygusu olamayabilir..
Aynı ben...
Ve işin kötü tarafı beklenmedik hatta yaşam stilime göre imkansız bir şekilde hamile olduğumu öğrendim 1 ay önce.
Doktor kontrolde 'bak bu bebeğin gördün mü' diyor, eşim bir yandan ağlıyor, herkeste sevinç nidaları ama benden gelen ses 'hee gördüm ama pek bir şeye benzemiyor' oluyor.
Sizinle bu fikirleri paylaşırken nasıl bir anne olacağım korkusundan hergün ölüp ölüp diriliyorum.
Bu kadar çok isteyen, uğraşan varken Allah bana neden nasip etti daha hazır değilim diye ağlayıp duruyorum.
Yaw seni annen doldurdu, yoksa başka hiç bir sorun yok bence.Merhaba arkadaşlar;
Bilmem benimle aynı durumu - ya da dumuru- yaşayan var mı ama; ben sanırım anne olmaya hazır hissedemiyorum kendimi.
Siz yeni anneler, eski anneler, kendini iyi gören ve kendinden hoşnut olmayan annelerden fikir istiyorum. Hem belki benim gibi birçok kişiye de yararı dokunur.
Sizler anne olmadan öncesi ve sonrası olarak hayatınızı nasıl görüyorsunuz?
Annelik öncesini hayatınıza ne kadar devam edebiliyor ve ne kadar kendinize bakabiliyorsunuz?
Fikirleriniz için şimdiden çok teşekkür ederim.
Sevgiler.
kesinlikle çok doğru söylüyorsunuz .ben evlenmeden önce nee evlilikmi asla ,özgür kız modundaydım ..neeee çocuk mu asla ,başım kaldırmaz yok dayanamam uykusuz kalamam bla bla bla idim .şimdi herşeye yetişmeye çalışan 33 yaşında 2 senede 3 çocuğu olmuş olan ve çalışan bir anneyim .o bekar özgür kız gitti ,yerine sorumluluk sahibi bir anne geldi ,hayatta herşey akıp yolunu buluyor ,iş başa düşünce de pekala yapılıyor ,ben uykuyu çok severdim ,şimdi bünyem uykusuzluğa alışmış çok uyuyacak olsam başım çatlıyo ağrıdan alışkın değilya :)) nerden nereye :)Yok canım öyle de düşünme, benim gibi olanlardan duyguğum kadarıyla çocuk sahibi olup bağ kurmadan önce onlar da öyleymiş. Şimdi çok farklı diyorlar, bazı hormonlarla ilgili sanıyorum. Sorumluluk sahibi insanların tepkisi de olabilir bizdeki. Bana bakma, her şeye uyuz olan bi tipim ama iş başa düşüp sorumluluk olunca sonuna kadar peşinde olurum. Aşırı sorumluluk sahibi biriyim, belki de altındaki etken budur.
İnşallah sağlıkla kolaylıkla kavuşursunuz bebeğinize.Ultrasonda yüzünü gördüm doktora dedim "e bu çok çirkin?!" diye adam hayatının dumurunu yaşadı
Bir yandan da şükrediyorum insanlar ne kadar uğraşıyorlar, gene de sağlıklı olsun kucağıma alayım isterim, inşallah sizin de öyle olur
bende çokk sabırsızım bende diyordumki başka çocuklara tahammülüm yokama kendi bebeğin olunca herşey güzel ve komik geliyor ama hazır hissetmek lazım mesela ben hala şok içindeyim nasıl geçti lan o hamilelik günlerim diyorum kendime ayy tüylerim tiken tiken olduİşte bak ben de böyleyim. Tamam; Allah yaratmış, tabi ki de seviyor insan ama hiç sokakta bebek görünce falan "aaayyy" diyip sevebilen insanlardan olamadım, ne bileyim..
Son dediklerin de doğru gibi, ya da biz çocuksuz hayata alıştığımız için böyle geliyor belki de. Mesela bizde öyle çok çoluk çombalak yok, alışamıyorum da öyle olunca. Üzülüyorum aslında sabır ne güzel şey..
İnşallah sağlıkla kolaylıkla kavuşursunuz bebeğinize.
Çevremden duyduğum şeyler genelde hep aynı.
Öyle doğdu an 'ay benim bebeğim aşkım' duyguları olmuyormuş.
İlk zamanlar görev bilinciyle her şeyi yapıp ediyorsun, misafir gibi algılıyorsun bebeği.
Emek verdikçe, seni tanıdığını ve artık annesi olduğunu bebek farkettiği an, birbirinizle sonsuz bir bağlantı içine giriyorsunuz diyorlar.
Umarım bizler için de böyle olur.
Sizden aldığım ders düşünsem bile doktora 'ay bu çok çirkin' demeyeceğim.
E bunlar daha iyiEn çok zorlandığınız ne oldu mesela?
Normalde herkes bana evhamsız ve rahat bi insan olduğumu söyler.
Öyle çok temizlik hastası da değilim, eşyam kırıldı diye oturup ağlamam da..
Bilemedim
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?