Bende kendim ölmekten değilde sevdiğim insanların ölmesinden korkuyorumÖlümden çok korkuyorum. Bunu yazarken de korkuyorum. Bir insanın toprağın altına girmesini kabullenemiyorum. Toprak atacaklar üstümüze. Psikolojim bozuk degil ama gece olunca aklima bu geliyor. Korkuyorum.
Ben de normalde aklıma gelince, kendi kendime konuyu değiştiriyordum ama bugün düşünmeyim dedikçe daha da çok düşündüm.Bu bende de var.Aklıma gelince hemen başka şey düşünüyorum, başka şeyle ilgileniyorum..
Oturup yok toprak altı, yok ölüm sonrası diye düşünüp dururlar kafayı yersin.
Ben de normalde aklıma gelince, kendi kendime konuyu değiştiriyordum ama bugün düşünmeyim dedikçe daha da çok düşündüm.
Ben de konuyu açmadan once onu düşündüm hiç doğmasaydim ne güzel ölmezdim :)Ben de bu durum o kadar abartı ki , öleceğimi düşündüğüm de keşke hiç doğmasaydım diyorum . Anneme söylüyorum ‘ben de senin yaşındayken korkuyordum, insan yaşlanınca o kadar korkulacak birşey olmadığını görüyor’ diyor ...
İşte ya hissedersek?O üzerine toprak atılan şey beden, kabuk gibi bişey. Nasıl meyveyi soyup kabuğunu atıyoruz, öldükten sonra beden de öyle. Korkacak bir şey yok, üzerinize toprak atıldığını hissetmeyeceksiniz, bilmeyeceksiniz zaten. Ayrıca artık çoğu yerde lahit mezar var, toprak falan atmıyorlar.
Ölmüş oluyorsun, can yok, his yok, sinirler, duyular çalışmıyor, nefes almıyorsun, bitmiş gitmiş. Bilimsel olarak hissetmek mümkün değil.İşte ya hissedersek?
O daha ürkütücü geliyor bana.Ben de yakılmak istiyorum ölünce.
Vücut halinde gömülmek fikri geriyor.
Ölümden çok korkuyorum. Bunu yazarken de korkuyorum. Bir insanın toprağın altına girmesini kabullenemiyorum. Toprak atacaklar üstümüze. Psikolojim bozuk degil ama gece olunca aklima bu geliyor. Korkuyorum.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?