İlk yılımızda çok problemliydi benimki. Aşırı kaprisli, huysuz, hiç bir şeyden memnun olmayan bir insandı. Küsme huyu vardı. Küserdi kaç hafta konuşmazdı. Çok tripli tavırlıydı. Azıcık grip olsa burnumdan getirirdi kaprisinden. Bitmek bilmeyen soğuk tavırları canımdan bezdirirdi. Ama katlandım. Sustum. Sabahlara kadar ağladığım günlerde oldu ama vazgeçmedim ondan. Ben katlandıkça onun tavırları yumuşadı. Ben sabrettikçe meyvesini topladım. Bilmiyorum belki de anaç davrandığımı gördükçe yaptığının yanlış olduğunu farketti ve şu an yumuşak huyludur oldukça. Küsmez, kızmaz. Bir problemi olunca alır beni karşısına konuşur. Çok saygılıdır. Çok değişti çoook :)