Selamlar,
4,5 yaşında bir kızım var ve 2. çocuk için kendimi çok zor ikna ettim. Karar sürecim ile ilgili yazmıştım daha önce. Aynı yazıyı paylaşmak istedim.
İkinci Çocuk Kararı
Hamile kaldığımda okuduğum pedogoji kitaplarından iki kardeş arasında 4 yaş olmasını ideal olduğunu okumuştum. Yani kızım 3 yaşındayken hamile kalmam gerekiyordu ve ben hamileyken bunu yapacağımdan emindim. Şimdi buradan bakınca o kendimden emin halimin tamamen cahil cesareti olduğunu görebiliyorum.
Hamilelikte 4 ay boyunca kustum ve 5 kilo verdim. Sonraki aylarda ise bir sürü hamilelik sıkıntısı ile uğraştım. Ağustos ortası doğum yaptım. Emzirme, süt sağma, tuvalet eğitimi, 2 yaş sendromu, yatak ayırma, kreş derken epey yol katettik ve bugüne geldik. Bu süreçte öğrendiğim en önemli şey uykusuzluktan ölünmüyormuş
Gece 10 defa kalkıp, sabah toplantıya gittiğim çok oldu.
Kızım 3 yaşındayken, 2 yaş sendromunun zirvesindeydi ve ben hiç bir şekilde hamilelik düşünmedim. Hatta eşimle tek kalsın kararı verme noktasındaydık zira kızımız ağzımıza tükürmüştü.
4 yaşına girince sanki sihirli bir el değmişçesine birden büyüdü.Sanki bebeklik tamamen bitti ve bir çocuğa dönüştü. Artık iletişim kurabiliyoruz, uzlaşabiliyoruz. Hala ara sıra huysuzlukları devam etse bile 3 yaşa göre inanılmaz farklı. Kardeş istemeye başladı. Çünkü kreşte arkadaşlarının kardeşleri var.
Bütün süreç aklıma geldikçe içime fenalıklar geliyor. Üstelik bu sefer başıma neler geleceğini bilerek giriyorum bu yola. Bence ikinci çocuk çalışan anne için çok ciddi bir psikolojik kumar ve ben bunun üstesinden gelebilirmiyim bilemiyorum.
2. çocuk, kızım için ileride bir yol arkadaşı, teyze-hala olma şansı ve hatta torunlarımın kuzeni olması ihtimali demek. Yeni gelecek bebek için ise iyi bir ailede büyüme şansı anlamına geliyor.
Kardeşlerin can ciğer olma garantisi yok. Bunu en iyi kendi kardeşimden biliyorum. Benim annem öğretmendi ve 3 sene arayla iki kız çocuğu dünyaya getirirken, eminim ki herkes gibi birbilerine destek olurlar, bize birşey olunca yalnız kalmazlar avuntuları ile yola çıkmıştı. Ancak sonuç hiç de düşündüğü gibi olmadı. Anne ve babamızı 2 sene arayla toprağa verdik ve ikisinin de hem hastalık süreçlerinde hem de vefat sonrası beni yalnız bıraktı. Tek çocuk olsaydım bu kadar canım yanmazdı.
Tek çocuk çok mutlu olabilirken, iki çocuk çok mutsuz da olabilir. Bunun garantisi yok. Allah nasip eder bir evlat daha büyütebilirsem çocuklarıma eşit değil, adaletli bir ortam sağlayarak büyütmeye çalışacağım. Kardeşlik bağını kurmalarına katkıda bulunmak benim icin bir başarı olacak.
İkinci çocuk yapacaksak yaş aralığını daha fazla açmamak gerektiğini düşünmem nedeniyle bu sene Allah nasip ederse 2. çocuğu düşüneceğim. Sahip olduğum tek motivasyon cümlesi de "Tek çocuk anneyi iki çocuk birbirini yermiş" cümlesi.