Herkese iyi akşamlar. Ben bu yazıyı kalbim sanki bi avucun içinde vargücüyle patlatılırcasına sıkılıyor da bi yandan rahat rahat nefes almayı çok istiyor, bi yandan ne olacaksa olsun artık sonum gelsin hissiyle yazıyorum.
21 yaşımdayım. Avukatlık stajını yapıyorum. İki ay sonra hakimlik sınavına gireceğim. Üniversite üçüncü sınıfın sonlarına doğru bir erkek arkadaşım oldu. O zamanlar ailemden uzak yurtta kalıyordum. Liseyle beraber 7 yıl ailemden uzakta yurtta kaldım. Herneyse. Erkek arkadaşımı tam emin olduktan sonra yani yaklaşık sevgili olduktan 1 ay sonra anneme anlattım. Bana neden söylemedin benden gizledin diye dayak attı. Bu arada bir kardeşim var, devamlı bir hastalığa sahip ve doktoru benim üni. Okuduğum şehirde olduğu için ve tedavisine sürekli devam edebilmesi için yanıma aldırdım. İyi kötü bi ev tuttuk.çok zahmetli bir hastalığı var. Hepsi sonuna kadar helal olsun çok ilgilendim,geceleri terlemeleri oluyor ve ateşi düşmezse sabaha eklem yerleri kitleniyor kalkamıyorum. (hastalığı jia) sabaha kadar başında bekleyip sonra okuluma gittim vesaire atlattık bu dönemi. Tabi bu arada sevgilimden hiç ayrılmadım ama annem yemin et ayrılcan diye yoksa seni o okula yollamam, alırım, seni cümle elaleme rezil ederim diye saçımdan tutup duvarlara vura vura yemin ettirdiği için hep tedirgindim, çok vicdan azabı çektim. Bu dönemlerde sağolsun erkek arkadaşım hep yanımdaydı. Buluşamadık sorun etmedi. Ailedeki herkesin tek derdi benim gizli gizli onunla görüşüp görüşmediğimken o bana nasılsın diye soran tek kişiydi. Sınavın nasıl geçti,bugün nasılsın, sen herşeyin üstesinden gelebilirsin, korkma diyen tek kişi. Derken hasta kardeşim telefondaki mesajlaşmalarımızı görmüş. Ağlayarak annemleri yaşadığımız şehre çağırmış. Ölseydim de yaşamasaydım. Baskın gibiydi. Bi anda çok büyük bi fiziksel şiddete uğradım. Kardeşim onların yanındakiyle oranla benim yanımda neredeyse sağlığına kavulmuşken, kızı hasta ettin o.... pu bize yalan söyledin, sen aile denen şeyden ne anlarsın k...tak,git onun anasına ana de diye diye üzerimde süpürge kırdılar. Gerçekten dayak yemekten bütün vücudum uyuştu ve tek derdim yarın işe nasıl gideceğimdi. Yarı baygın kapıdan çıkmak istedim, sadece kurtulmak için. Babam onun koynuna mı gidiyosun diyerek burnuma yumruk attı. Gerisini hatırlamıyorum. Cehennem gibiydi. Ve bana kafir falan dedi annem. Hiç öyle hissetmiyordum.sadece birini masumca ve çok seviyordum. O günden sonra gittiler. Annem bir haftadır aramıyor. Morluklar geçsin diye işten bir hafta izin almıştım. Bugün gittim tekrar. Ve sürekli nerde kaldın saat kaç oldu diye annem sürekli bi ablamı bi babamı arttırıyor. Apar topar çıktım işten koştura koştura eve gidiyordum halbuki. Sonra yorgun argın tam uykuya dalacakken babam aradı. Niye anneni hiç aramıyosun diye hakaret karışık bağırmaya başladı (annem yaptırıyor) para kazanıp kaçmamdan, kontrolü kaybetmekten korkuyor.bi keresinde demişti ki. Çocuğun olsa bugün ne yedirdiğini arayıp söyleyeceksin, ben herşeyi kontrol ederim vs. Boğuluyorum. Gerçekten kimseye birşey vaadetmiyorum. Kendime de vaadetmiyorum. Belki ölürsem bi saniye olsun pişman olur diyorum. Çok istiyorum. Bi saniye olsun ne hissettiğimi anlasın, pişman olsun çok istiyorum. Demiştim ya kalbimi birşey sıkıyor diye. Ben de avucumda bi ton saçma sapan hapı sıkıp duruyorum günlerdir. İçsem, uyusam uyusam diyorum. Doğduğu toprak bırakmaz insanın yakasını, ardından gelir derler. Annem hep ardımdan gelecek. Lisedeyken bi mesleğim olsun kurtulurum diyordum. Yokmuş kurtuluş.