- 24 Kasım 2009
- 22.105
- 85.732
- 798
İyi geceler kızlar
Uzun zamandır konu açmıyordum şimdi bahsedeceğim sorun da beni bayadır rahatsız eden bir durum o yüzden fikir alma gereği duydum.
Uzun süreli ilişkim biteli 7 ay oldu ve ben sanki indiğim durakta oturdum kaldım gibi hissediyorum.
Sorun unutamamak vs değil o evreyi geçtim, özlediğim sadece anılar.
Böyle hissetmemin sebebi o zamandan bu zamana beni tanımak isteyen görüşmek isteyen kişiler oldu ilk 5 ay kimseyle ne konuşmak ne görüşmek istedim ama sonrasında artık hayatıma bakmaya karar verdim çünkü ilerlemedikçe eskiye dair ne varsa aklıma düşüyor kısır döngü gibi.
Karşımdaki kişi buluşmak isteyince ben bir irkiliyorum o kadar asosyal oldum ki sanki daha önce ailem akrabalarım dışında kimseyle görüşmemişim gibi.
Tam olarak ifade edemiyor olabilirim ama sanki kabuğuma çekildim orda sıkıştım gibi, kıramıyorum.
Eski erkek arkadaşımla sürekli evinde buluşur yemek yapar yeni tatlar dener film izlerdik hiç öyle gezip tozmadık gayet monotonduk. Onunlayken arkadaş ortamımdan da uzaklaştım zaten herkes uzakta yaşıyor artık okuldan sonra dağıldılar. O monotonluğa o kadar alışmışım ki ama böyle olmak istemiyorum artık. Hani biriyle buluşunca nasıl davranmalıyım ne konuşmalıyım zaman nasıl geçer resmen kendimi bu konuda cahil hissediyorum. Özgüveni olan biriyim sorunun bundan kaynaklanduğını düşünmüyorum. Normalde konuşkan hazır cevap cadaloz biriyimdir yakın çevremde gayet şen şakrak biriyim ama konu bir erkekle buluşmaya gelince geriliyorum resmen. Önceden tanıdığım bir erkek arkadaş bile buluşmak istemişti sürekli aptalca bahaneler uydurarak erteledim sonunda iletişimi kestik çocuk ruh hastası olduğumu düşünmüşse yeridir, hak veririm.
Umarım anlatabilmişimdir derdimi. Bunu nasıl yenebilirim?
Uzun oldu okuyanların gözlerine sağlık şimdiden.
Uzun zamandır konu açmıyordum şimdi bahsedeceğim sorun da beni bayadır rahatsız eden bir durum o yüzden fikir alma gereği duydum.
Uzun süreli ilişkim biteli 7 ay oldu ve ben sanki indiğim durakta oturdum kaldım gibi hissediyorum.
Sorun unutamamak vs değil o evreyi geçtim, özlediğim sadece anılar.
Böyle hissetmemin sebebi o zamandan bu zamana beni tanımak isteyen görüşmek isteyen kişiler oldu ilk 5 ay kimseyle ne konuşmak ne görüşmek istedim ama sonrasında artık hayatıma bakmaya karar verdim çünkü ilerlemedikçe eskiye dair ne varsa aklıma düşüyor kısır döngü gibi.
Karşımdaki kişi buluşmak isteyince ben bir irkiliyorum o kadar asosyal oldum ki sanki daha önce ailem akrabalarım dışında kimseyle görüşmemişim gibi.
Tam olarak ifade edemiyor olabilirim ama sanki kabuğuma çekildim orda sıkıştım gibi, kıramıyorum.
Eski erkek arkadaşımla sürekli evinde buluşur yemek yapar yeni tatlar dener film izlerdik hiç öyle gezip tozmadık gayet monotonduk. Onunlayken arkadaş ortamımdan da uzaklaştım zaten herkes uzakta yaşıyor artık okuldan sonra dağıldılar. O monotonluğa o kadar alışmışım ki ama böyle olmak istemiyorum artık. Hani biriyle buluşunca nasıl davranmalıyım ne konuşmalıyım zaman nasıl geçer resmen kendimi bu konuda cahil hissediyorum. Özgüveni olan biriyim sorunun bundan kaynaklanduğını düşünmüyorum. Normalde konuşkan hazır cevap cadaloz biriyimdir yakın çevremde gayet şen şakrak biriyim ama konu bir erkekle buluşmaya gelince geriliyorum resmen. Önceden tanıdığım bir erkek arkadaş bile buluşmak istemişti sürekli aptalca bahaneler uydurarak erteledim sonunda iletişimi kestik çocuk ruh hastası olduğumu düşünmüşse yeridir, hak veririm.
Umarım anlatabilmişimdir derdimi. Bunu nasıl yenebilirim?
Uzun oldu okuyanların gözlerine sağlık şimdiden.