azonce annemin evinin önünden geçerken ona meyve götürdüm eşim assada bekliyodu hemen kapıdan verip donecektim...açtı kapıyı babam da yok evde biyere gitmiş yarın gelecekmiş kardesimde arkadaşında kalacakmış ..annem yapayalnız garip garip oturuyordu evde
onu öyle görünce içim burkuldu ...hadi hemen gel araba assada bize gidelim yalnız durma dedim yok yok baban sabaha karşı gelebilir belki dedi ...siz gelin dedi arabada bebeğim ağlıyor eve geçip banyonyaptirip yikiyacam dedim...çocuklu olunca bizim biyerde kalmamız çok zor oluyor ..ve gittim ..ama aklim kaldı onda..şükür eli aygai tutuyor diyeceksiniz ki ne saçma bı düşünce ...ama üzüldüm işte boğazıma bişey oturdu sanki ...annem yalnızlığı sevmez ...bütün çocukları evlendi çekti gitti koca evde kaldılar yalnız diye zaten ayrıca üzülüyorum..bide öyle görünce garip garip
çok mu duygusalim bilmiyorum bende istemiyorum kendimi bukadar üzmek ama elimde değil..melek gibiydi evde tek basina..üç evli kardeşiz ucunuzde annemlerle aynı mahalledeyiz hep üç beş sokak var araçlarımızda...şükrediyorum ama biz evimize çekilince onlar yine yalnız...tıpkı bu akşam gordugim manzara gibi...eşlerimizden çekiniyorlar galiba sık sık gelmiyorlar biz cagrirsak anca...bilmiyorum içimde hep böyle bir vicdanla yaşıyorum ...
