Yorumlari okumadan yaziyorum sizi anliyorum. Benim de liseden bir kiz Whatsapp grubum var, cogu evli cocuklu, evliliklerinde mutlular, rahat bir hayatlari var... Ben de 32 yasima basacagim, degil evlenmek sevgilim bile yok, isimden yoruldum, sosyal yasamim kisitli falan filan. Ama kendimizi baskalariyla kiyaslamamaliyiz, Allah bir yerden veriyor bir yerden aliyor, mesela benim cok sukur ailemle aram cok iyidir, is ortamimi severim, yalniz ozgur bir yasamim var, arkadasliklarim guzel... Herkesin su hayatta yolu ayri, ilerlemesi ayri... Asla asla kimseyle kiyaslamayin kendinizi, kiyasladiginizi fark ettiginiz anda durdurun. Mutlu oldugunuz seyleri dusunun. Doktorlara sorsaniz onlarin da mesleki anlamda dertleri, sikintilari cok. Benim annem doktor, ben annemi goremeden buyudum, iki gunde bir 36 saatlik nobeti olurdu, haftalarca halamda kalirdim. Borc harc icinde hayata atilip evet, nispeten guzel bir yere geldiler, evlerini aldilar, arabalari var ama kac sene surdu bu surec, kredi odemeleri vs.
Evet hayat bazen cok adaletsiz, gelir dagilimi esitsizlikleri, cocuga kavusmak bazilari icin zor bazilari icin kolay, aski bulmak bile sans isi. Ama mutsuz olmanin bir faydasi yok. Cok klise bir ogut olacak ama pozitif olmak tek cozum cidden. Baska turlu kendinize iskence sadece.