Merhaba arkadaşlar...
Uzun zamandır buraya yazmak ve fikirlerini almak istiyorum..kısmet bugüneymiş...
Öncelikle kendimi tanıtayım. 24 yaşındayım ve özel bir bankada çalışıyorum.
Bundan 1 yıl önce arkadaş ortamında biriyle tanıştım. İsmi Ahmet olsun. Ahmet ile 2-3 ay kadar arkadaşça görüştük. daha sonra aramızda duygusal anlamda bir yakınlaşma oldu ve çıkmaya başladık. ikimiz de ailelerimizden gizlemek istemediğimiz için çıkmaya başladığımızın 2. ayında ailelere söyledik. benim ailem eğitim durumundan ve açıkça söylemek gerekirse tipini bana yakıştırmadıklarından istemediler onu. ama benim çabalarım sonucu kabul ettiler ve 4. ayda sözlendik. herşey o kadar güzel ilerliyordu ki mutluluktan uçuyorum. sözlendikten bir ay sonra da nişanımız oldu. tabi bu süreçte aileler hala mesafeliydi.
Onun ailesine gelince...3 kardeşler ve birbirine çok bağlı olmayan bir aile. ailesi bana yakın olmaya çalışıyordu hep ama ısınamadığım birşeyler vardı hep. neyse diyordum stresli dönemimde yanlış anlıyorum.
Nişandan sonra Ahmet düğünün hemen olması için baskı yapmaya başladı. bende heralde duygu yoğunluğundan kabul ettim. ve ailemi ikna çabalarım başladı. ailem 8 aydır tanıdığın insanla hemen evlenemezsin ve yaşın küçük diye baskı yapmaya çalıştı. ama ben inadımdan zoraki kabul ettirdim. kimse gönüllü olmamasına rağmen hem de...
Gözüme perde inmiş gibiydi resmen...
Ben İstanbulda yaşıyordum. Ahmet de Eskişehir de. Biz gün belirlemeye çalışırken 4 ay sonra düğün yapalım diye çıktı ortaya. babam ahmetin yanına gitmemi istemediğinden herşeye ahmet koşturmaya başladı. evi tuttu. ev eşyalarını cepten attığı fotoğraflardan seçtim. eşyalar 1 ay içinde geldi. ben gelinlik bakmaya başladım. herşey o kadar aceleydiki.
Bu süreçte ailesi neredeyse hiç aramadı beni. evlenme kesinleşince uzaklaştılar sanki. sonra birgün ahmetle konuşurken annesinin ona "aa123 bekaret testi getirsin o çok açık biri, emin olmam lazım" dediğini öğrendim. ahmetse öyle rahat ki ne olacak gider alırız demezmi. çıldırdım ve 1 hafta konuşmadım telefonlarına çıkmadım falan.
sonra istanbula geldi ve özür dileyip yalvardı. bende salak gibi kabul ettim. arkamda duracak zannettim. bundan sonraki süreçler daha feci ilerledi. Annesi beş kuruş vermedi (babası vefat etmişti), düğün yapmadan nikah yapmaya çalıştılar, ahmete kredi çektirip kendi evinin tadilatını yaptırdılar, annemler gelenek görenek diye tutturdukça onlar hiçbişey yapmadı, en sonunda benim bile kalmadığım yeni eşyaların olduğu evde 1 ay kaldılar anneli kardeşli. inanın sinirimden kudurdum. evi düzenlemek gibi görünse de orayı gezip masrafları ahmete yıkmaktı amaçları. tabi ben artık hem ailemin istememesi, hem de bana yaşattıkları için ayrılma kararı aldım. ahmetin annesi beni arayıp "senden kurtulduk oh olsun, evin eşyalarını da satıp parayı çatır çatır yicez senden hatıra kalmasın bize" bile dedi düşünün...
sonra ne mi oldu...
aradan 4 ay geçti. ve ahmet beni yeniden aramaya başladı. ailemi silerim, yeterki sen benimle ol. ailemle görüşmeyiz vs diye. ne yapacağımı şaşırdım. bunca yaşattıklarından sonra nasıl kabul ederim? psikolojim bozuldu zaten antidepresan kullanıyorum. ne olur yorum yapın. kafam çok bulanık...
Uzun zamandır buraya yazmak ve fikirlerini almak istiyorum..kısmet bugüneymiş...
Öncelikle kendimi tanıtayım. 24 yaşındayım ve özel bir bankada çalışıyorum.
Bundan 1 yıl önce arkadaş ortamında biriyle tanıştım. İsmi Ahmet olsun. Ahmet ile 2-3 ay kadar arkadaşça görüştük. daha sonra aramızda duygusal anlamda bir yakınlaşma oldu ve çıkmaya başladık. ikimiz de ailelerimizden gizlemek istemediğimiz için çıkmaya başladığımızın 2. ayında ailelere söyledik. benim ailem eğitim durumundan ve açıkça söylemek gerekirse tipini bana yakıştırmadıklarından istemediler onu. ama benim çabalarım sonucu kabul ettiler ve 4. ayda sözlendik. herşey o kadar güzel ilerliyordu ki mutluluktan uçuyorum. sözlendikten bir ay sonra da nişanımız oldu. tabi bu süreçte aileler hala mesafeliydi.
Onun ailesine gelince...3 kardeşler ve birbirine çok bağlı olmayan bir aile. ailesi bana yakın olmaya çalışıyordu hep ama ısınamadığım birşeyler vardı hep. neyse diyordum stresli dönemimde yanlış anlıyorum.
Nişandan sonra Ahmet düğünün hemen olması için baskı yapmaya başladı. bende heralde duygu yoğunluğundan kabul ettim. ve ailemi ikna çabalarım başladı. ailem 8 aydır tanıdığın insanla hemen evlenemezsin ve yaşın küçük diye baskı yapmaya çalıştı. ama ben inadımdan zoraki kabul ettirdim. kimse gönüllü olmamasına rağmen hem de...
Gözüme perde inmiş gibiydi resmen...
Ben İstanbulda yaşıyordum. Ahmet de Eskişehir de. Biz gün belirlemeye çalışırken 4 ay sonra düğün yapalım diye çıktı ortaya. babam ahmetin yanına gitmemi istemediğinden herşeye ahmet koşturmaya başladı. evi tuttu. ev eşyalarını cepten attığı fotoğraflardan seçtim. eşyalar 1 ay içinde geldi. ben gelinlik bakmaya başladım. herşey o kadar aceleydiki.
Bu süreçte ailesi neredeyse hiç aramadı beni. evlenme kesinleşince uzaklaştılar sanki. sonra birgün ahmetle konuşurken annesinin ona "aa123 bekaret testi getirsin o çok açık biri, emin olmam lazım" dediğini öğrendim. ahmetse öyle rahat ki ne olacak gider alırız demezmi. çıldırdım ve 1 hafta konuşmadım telefonlarına çıkmadım falan.
sonra istanbula geldi ve özür dileyip yalvardı. bende salak gibi kabul ettim. arkamda duracak zannettim. bundan sonraki süreçler daha feci ilerledi. Annesi beş kuruş vermedi (babası vefat etmişti), düğün yapmadan nikah yapmaya çalıştılar, ahmete kredi çektirip kendi evinin tadilatını yaptırdılar, annemler gelenek görenek diye tutturdukça onlar hiçbişey yapmadı, en sonunda benim bile kalmadığım yeni eşyaların olduğu evde 1 ay kaldılar anneli kardeşli. inanın sinirimden kudurdum. evi düzenlemek gibi görünse de orayı gezip masrafları ahmete yıkmaktı amaçları. tabi ben artık hem ailemin istememesi, hem de bana yaşattıkları için ayrılma kararı aldım. ahmetin annesi beni arayıp "senden kurtulduk oh olsun, evin eşyalarını da satıp parayı çatır çatır yicez senden hatıra kalmasın bize" bile dedi düşünün...
sonra ne mi oldu...
aradan 4 ay geçti. ve ahmet beni yeniden aramaya başladı. ailemi silerim, yeterki sen benimle ol. ailemle görüşmeyiz vs diye. ne yapacağımı şaşırdım. bunca yaşattıklarından sonra nasıl kabul ederim? psikolojim bozuldu zaten antidepresan kullanıyorum. ne olur yorum yapın. kafam çok bulanık...
