Fox'taki bir dizi aklıma geldi bu ara yayımlanmakta olan, Kadın isimli.
Çok kısıtlı paralarla İstanbul'un göbeğinde yaşamaya çalışan bir kadın ve iki hayli ufak çocuktan, çikolata bile alamadan, sürekli bomboş bir buzdolabıyla yaşadıkları fakirliğin her türlü imasının dakikalarca yapıldığı, ancak koşullar ne olursa olsun psikolojilerinin asla bozulmadığı, küçük mutluluklarla İstanbul'da değil hayal dünyasında yaşıyoruz hissi veren sayısız absürt sahneler.
Halbuki gerçek burası, bu başlıklarda yazılanlar.
Parasızlığın en yıpratıcı tarafı gariptir ki parasızlığın kendi değildir, yarattığı umutsuzluktur. İnsan o an tabağında makarna olmasını kabullenebilir çünkü, ama yarın acil bir durumda ne yapacağını bilememek alt edilemez bir endişedir, insanı içten içe tüketir.
Üstünden başından, kitabından, yemeğinden kısmayı tolere edebilirsin çoğu zaman, asıl kahreden bunlara ne kadar süre dayanacağındır, geçip geçmeyeceğine dair gelecekle alakalı umudundur seni.
Hayatı boyunca asgari ücretle çalışmış ve hep asgari ücretle çalışacağını bilen birinin umutsuzluğunu düşünün. Benim düşündükçe tahammül edemediğim vaziyetlerdendir.
Eğer geleceğinize dair en ufak bir planınız, umudunuz varsa şayet, evet, geçinebilirsiniz konu sahibi, ne yediğiniz, içtiğiniz, giydiğiniz önemli değil. Yeter ki hayatınızı iyileştirmek adına bir plan, çaba veya umudunuz olsun, gerekirse zorlanır, ama yine de geçinirsiniz.