selam kızlar..
moralim çok bozuk yaaa
.. hamileliğimin son ayında evimi taşıdım.. aslında kendi işime ve eşimin işine yakın bi yerde oturuyorduk.. biraz daha geniş bi yere taşınmak istedik. eşimle, benim işime yürüyerek gidebileceğim güzel, geniş evler gördük ama annem hepsinde bir kulp buldu.. sonunda annem, bize yakın bir ev alın, çocuğuna da bakarım yardımcı da olurum dedi.. hamileyim tabi, tecrübesiz olurum, iyi fikir dedim anneme yakın taşındım.. sağolsun başlarda yemekler getirdi, kızımı yıkamama yardımcı oldu vs... yardımı bu kadarmış heralde, tabi artık kendime yetiyorum aslında çok şükür..
neyse şimdi iznim bitiyor, kızım 2,5 aylık.. başlarsam süt iznimle yarım gün işe gitmiş olucam, öğlen saat 1.30 da işten çıkıcam.. ama annem hiç ben bakarım demiyor.. dün konuştuk, bakıcı düşündüm ben diyor.. canım sıkıldı, dedim yok 3 ay ücretsiz izin alıcam, sonrasında da bakarım artık.. daha kendi 46 yaşında, ben nasıl bakayım bu kıza diyor.. kimseye yük olmak istemiyorum, parasında da değilim ama bakıcı bakacaktıysa ne diye bu uzak yere geldim ben.. mis gibi evime 2 dk da yürüyerek gider gelirdim, öğlen kızıma kavuşurdum
.. şimdi işe gidip gelmem 2 saat.. eşim şuan her gün 3 saat yolculuk yapıyor, sağolsun hiç sesi çıkmıyor.. yengem bile minicik çocuk bu, bakıcıdansa burda senin bakman daha iyi olur dedi de sesi çıkmadı.. çok fena üzülüyorum böyle yapmasına, depresyona girmek üzereyim
(.. zaten sıkıntılı bi dönem, herşey üst üste geliyor..