arkadaşlar bu gün hayatımın en zor günüydü diyebilirim,okullar açıldı malüm,minik oğlumu bakıcıya bırakıp gitmek çok kötü.üstelik bu gün anladım ki çalışan anne olmak kadar zor bir şey yok.sabah kalktım alel acele kahvaltı çorbası hazırladım ona tabi bu arada bir taraftan da giyinip hazırlanmaya çalışıyorum ayrıca geceden uykusuzluğum da cabası.çorbayı kaşıkla yedirmeye çalışırken etrafa püskürttü,yemek istemedi ben de sinirlendim zaten strese girmişim okuldu evdi derken kızdım minicik oğluma sonra çok üzüldüm günahsız yavrucağımı zaten bırakıp gidiyorum evde başkasına bir de sinirleniyorum ona elimde çorba kasesi karşımda meleğim başladım ağlamaya,ama kriz geldi resmen,o an farkettim ki eşime çok kızmışım çok dolmuşum çünkü bana hiç yardımcı olmuyor.Erkekler neden böyle yaaaaaaa!hem çalışıyorum,hem oğluma yetişiyorum,hem temizlik,hem yemek hayatımdan bir sürü fedakarlık yapıyorum oysa yan gelip yatıyor.yok yok eşii çok seviyorum ama ona başka çocuk falan asla doğurmam:)
52 oldum kaldı 2
