Off hanımlar sezeryan doğumun 2. günü ayağa kalkmak zorunda kaldım. Bakanım olmadığı gibi gelende ya öğlen kahvaltıya ya akşam yemeğe geliyor. Doğum sıkıntılarına, bebekli düzene alışmaya çalışırken bi taraftanda çamaşır, bulaşık, ütü, yemek, gelen giden hepsi bana bakıyor. Evde annem var ama o engelli olduğu için ancak kendi kendine yetiyor. Gelen misafir annemle oturuyor ben yemek hazırlıyorum. Onlar gidince annem ''sen lohusa kadınsın kendini zormala girip yapsınlar'' diyor. Sonra da gelen misafirin yanında kızım kahvaltı hazırla, yemek hazırla, onu da ısıt, bunu da doğra'' diye emirler veriyor.
Kimse de tokuz demiyor ki bacım '' zahmet etme biz eve gidince yeriz'' diyorlar. Bu cümlenin açılımı ''açız ama bizi doyur diyemiyoruz artık sen anla'' oluyor. Bazılarıda akşama doğru geliyor otur otur akşam olmuş mecbur yemek yenecek. Tabi sadece ben mutfaktayım. Oturdukları yerden bağırıyolar '' naserdo gel otur yorma kendini!'' iyide siz oturuyosunuz ben de otursam yemeği kim hazırlayacak?Bugün gelen olursa yemin ederim hastayım diyip gidip yatıcam. Bu ne yaa... Sİz de benim gibi misiniz yoksa bi bakanınız var mı?
-Ama ben genede burda takılırım canım :)
hepimize kolay gelsin
hiç ağlatmıyorum aslında ama göbeği dışarı fırlamış sekilde bole olan varmı 
