Ben de aynı durumdayım canım. Hatta şöyle söyliyim benim büyük 4 yaşında o zamandan beri var bu durum ve ıkıncıden sonra daha da arttı. Ben kendime hiç vakit ayıramıyorum bırakacak kimsem de yok cocuksuz kapıdan dısarı cıkmak evde yanlız kalmak vs benim için lüx. Eşim sağolsun gezdiriyor cıkarıyor ama hep cocuklar yanımda. Diyorum ona sen beni anlayamazsın sen ortam değiştiriyorsun kafan dağılıyor değişik insan gıruyorsun. Ben nereye gıtsem kafam hep aynı.
.biz doktora bile dördümüz gidiyoruz. Eşim ya da yanımda birisi olmadan biyere gitmem msrkete dahi imkansız kızım cok hareketli bir cocuk onun peşinden takipedicek biri olması lazım mutlaka. Bu bağımlılık hissi de beni tahammülsüz yapıyor.
Alıştım kabullendim ıkı cocugumu da allah eksiklerini göstermesin ama özellikle ıkıncıden sonra daha bir sinirli oldum. Bütün gün çabaladıgım halde hersey herişim yarım kalıyor. Ben de mi sorun var bilmiyorum ama tek olmak gercekten zor. Tüm bunların birikimi işte eşime sinir olarak çıkıyor malesef. Hatta birgün eşim ne tafrası yapıyorsun gibi birşey söyledi. Kimsem olmadıgına göre dedim yanımda sen cekeceksin sinirimi de nazımı da kusura bakma diye çıkıştım hemen sustu :)
Cok yazdım ben de ama cok doluyum bu konuda. İşe dönünce belki daha farklı olacak hersey kendimi daha iyi hissedicem belki ama su an bile hiçbirşeye yetişemezken nasıl olacak onu da bilmiyorum. Elim mahkum dönücem gerçi.
annesi kardeşi vs yakınında olanlar sıkıca sarılın onlara. Benim bütün sinirim yanlızlıktan oluyor