Kızlar geçen gün aklıma salak bir şey takıldı, kızım için söylediğim şarkıları, ona uyarladığım ninnileri falan kaydettim. Bana bir şey olursa kızım onun için bir şeyler yaptığımı bilsin ve sesim hatıra kalsın niyetiyle yaptım. Bu bir tek bana mı oluyor ya, bazen bir şey oluyor 'ya bana bir şey olursa kızım ne yapar' diye üzülüyorum. Her zaman olmuyor ama olduğu zaman bol bol kokluyorum kızımı ağlamamak için. Salak gibi hissediyorum kendimi, kimseye de söylemedim, insan bu saçma hissi nasıl açıklar ki. Depresyonda mıyım diye düşündüm ama her zaman olan bir şey değil, bazen duyduğum okuduğum şeylerle gün yüzüne çıkan ve zihnimde bensiz büyüyen kızımın birkaç karesiyle desteklenen bir şey. İşte böyle... Eskiden daha kolaydı böyle şeyleri hazmetmek, her insan ölecek ne var ki derdim ama şimdi ölürsem sanki Defne'ye kazık atıcakmışım gibi geliyor.