Pişmanlıklarım çok. Lohusalığın da verdiği skkıntı ile bağırmalarım oldu. Kolik sancısı, kakasını yapamadığı için uykuya dalamamaları vs oldukça bir yandan abisi o dönem oyuncakları fırlatma içini merak ettiği için kırma huyu vardı. Ses yapma diye çok bağırdığım anlar oldu. Şimdilerde uyuduğu anda şiişişt diye kendisi sessize alıyor kendini. Yine de onun pişmanlığı çok. Elimden o an o geldi şimdi olsa yine çaresizlikten yine aynını yapardım belki ama keşke diyorum işte. Umarım sen çok daha iyi yönetirsin süreci. Hep geçecek de kendine. Şimdi birlikte kıkırdıyorlar, yürüyünce beraber koşturacaklar inşaallah sende onları düşün. Büyükçe bir huni tak kafana gülümse