Kızlar bu sezeryan ve normal den bahsedince ben de içimi dökeyim dedim.
Ben de vajinal muayeneden çok korkmuştum ve şu an çatı aklıma geldikçe geriliyorum. Aslında düpedüz sezeryan olup bu stresi çekmemeyi istiyorum. Ama çok şükür normal doğuma bi manim yok. Böyle olunca da vicdan azabı hissediyorum belki kendi rahatımı düşündüğüm için sezeryan olursam ve bebeğe bi şey olursa kendimi sorumlu hissedeceğim diye.
Doktorum en ufak bi ihtimalden bahsetse de içim rahat sezeryan olsam diye istiyorum. İçten içe bunu istiyorum hemen tamam diyeceğim. Ama o da hiç doğurmayacakmışım gibi ne normal ne sezeryan lafını bile etmiyor çatı falan dediği de yok daha. 37. Haftam bitti. Ben de sormuyorum gerildiğim için.
Ama beni en çok darlayan çevremdeki herkesin ayyy inşallah normal doğurursun demesi. Annem ve eşim de dahil. Ben de hıhı inşallah falan diyorum geçiyorum ama bi yandan da kendi isteğimle sezeryan olursam kendimi eksik beceriksiz hissetcekmişim gibi geliyo. İnsanlara ben öyle istedim demek çok zor gelecek sanki kötü gözle bakacaklar gibi geliyor.