Merhaba kızlar bende temmuz annesi olacağım Allah kısmet ederse. Zorlu bir
tüp bebek süreciyle geldi mucizem. Ama asıl mucizesini 5 aylık olunca anladım. Bir gece ansızın 2 hastane gezerek yitirdim babamı. Ama babam tarif edilecek bir adam değildi. Ben hep tarif ederken sırtında iki kanadı eksik derdim. Gitti taktı kanatlarını erkenden. Benim kolumu kanadımı kırarak. 32 yıllık hayatımda bir tek babam beni kırmadı. Olmazı oldurdu,yapılmazı yaptı. Sadece bana değil herkese karşı. Ama şimdi ben eksiğim,yitiğim yarın tam bir ay oluyor ama daha bir damla bile hafiflemedi. Gözümü babamla açıp babamla kapatıyorum. Mezarlıkta yaşıyorum desem yeri var. Millet bebeğini düşün üzülme diyor benden daha çok kim düşünebilir bebeğimi ama üzülmemek elde mi ? İçimdeki acıyı tarif dahi edemiyorum. Gözümden akan yaşa mani olamıyorum. Çığlıklarla uyanmalarıma engel olamıyorum. Hiçbir sakinleştiriciyi almadım. Almayacağım. Uyuşmak istemiyorum. Minik kızım bana tek teselli babamın ilk göz ağrısı olacaktı. Gitmeden önce Sezen koyun adını demişti hiç üstünde durmamıştım. ama o gidince anladım ki bu bir vasiyet şimdi kızım adıyla gelecek. Dedesinin düşündüğü gibi sezen hisseden bir kız ne zaman dedesinden bahsetsem kıpır kıpır içimde. Allah bunu unutturcak acı vermesin diyorum ama içim çok acıyor. Çok özlüyorum babamı. Sadece babam değildi. Birlikte çalışıyorduk ikimizde mali müşaviriz. Hem babam hem patronum hem iş arkadaşım gitti. Şimdi şu dükkanda çalışmak bana nasıl bir eziyet bilseniz. Kafanızı şişirdim biliyorum. Ama nolur takılmayın çözümlü dertlere herşey yoluna giriyor bir şekil bir gidene çare yok. Çaresizim. Çarem gitti.