Deneyimlemeyince bilmiyorlar:/ benim bebeğim genelde gece 3 gibi uyanıp 7’ye kadar falan uyumuyor:/(kırkından sonra tersine döndü huyu)
Sabahları 6’ta eşimi uyandırıp ona devrediyorum, işe gitmeden az beşik sallasın

gün içinde de uyumak için ikisini birden bırakıyorum bazen. Akşamları büyüğün uykusu ondaydı, bi baktım çocuğun eline telefonu vermiş, adam uyumuş 1-2 saat sonra içerden ses geliyor:çizgi film izliyor kızım, eşim de bilmem kaçıncı uykusunda

ona da şöyle bir çözüm buldum:büyüğün uykusunu ben devraldım,küçüğü eşime bırakıyorum, emzirmek gerekirse eşim beni uyandırıyor yatakları değişiyoruz. Hem ben uykumu alıyorum. İlk kızımda beni düşünemeyen koca dolayısıyla çok yıprandım, ikincide insan her konuda tecrübe sahibi oluyor. Bizim olduğu kadar onların da çocukları, tamam onlar işe gidiyorlar ama olağanüstü dikkat gerektiren beyin cerrahlığı vs yapmıyorlarsa gece kalkıp 1-2 saat de onlar baksın. İlk kızımda eşimin üç katı tempoda çalıştım, geceleri ortalama 2-3 saat uykuyla, 1 buçuk sene sıcak çay, yemek yüzü görmeksizin. Bir buçuk sene nasıl bir akıl tutulması yaşadıysam:/ sonra birgün kahvaltı sofrası var ortada, eşim herzamanki gibi yemiş, çayını almış,pencere kenarındaki koltuğa oturmuş keyiflerde. Ben kucağımda çocuk, hala açım,çay buz gibi. Dedim “niye bu böyle”, cevap “bilmem, düşünemedim, sen bi şekilde hallediyorsun”

hayatımın dönüm noktası oldu walla o an..ondan beri tatlı tatlı olmadı zorla ben düşündürüyorum. Bir de hep eşime “dinlenmezsem,uyumazsam sütüm gidiyor” diyorum, korkuyor. Mama içirmeye aşırı karşı. Gerçekten yorulunca sütüm aşırı azalıyor ve bebeğim doymuyor, o da gördüğü için kenara çekilip oturamıyor. Naçizane tavsiyem; eşinden bu konuda ince düşünce bekleme, hangi söz, hal etki edecekse onu söyle, o hale bürün.