- 31 Ocak 2020
- 5.219
- 11.740
- 198
Aslında doğrusu o ama yapamıyoruz bazen işte. Daha doğrusu kendi adıma diyim yapamadığım tek şey yemek yerken sarki dinlemesine izin vermem. Başka türlü ağzına lokma atamıyorum. Bir o konuda sınır koyamadım. Diğer konularda yapmıyorum atıyor kendini yerden yere ciyak ciyak ağlıyor ama tepkisiz kalıyorum sinirini atmasına musade edip sonra kucağıma alıp anlatıyorum sarılıyorum ve başka bir şeye yönlendiriyorum. Bazen sınırını kontrol edip sakinleşemiyor kucağıma gelmiyor veya bana vurmaya kalkisiyor o zaman sert bir ses tonuyla kaşlarımı çatarak adını söylüyorum o zaman anında duruluyor yaptığını fark edip kafasını önüne eğiyor, yine kucağıma alıp neden kızdığımı anlatıp sarılıp barisiyoruz. Çok uzun zamandır bu şekilde devam ediyor bizde. Bir şey istediğinde hayırsa asla tavrımı degistirmiyorum, sonradan evet deyince çocuğun dengesi bozuluyor hep kendini yerlere atıyor. Kural koyamadığım tek yer yemek işte. Besliyorum yemeyince iki lokma yesin diye zamanla onun da üstesinden geliriz umarımPatronun siz olduğunuzu unutmasina izin vermeyin. Her istediğini yapmayın. Kuralları sınırlarınızı belirleyin diyor benim çocuk terapisti. Diyorum ne mümkün. O güneş biz etrafında dönen gezegenleriz. Istedigini aglayarak istediğini yaptırıyor. Ağlamasın diye diye bir bakmışız kolesi olmuşuz. Tum kuralları kendi belirliyor. Ama şimdi kuralları belirlemezsen birkaç yıl sonra daha kötü olacak diyor. Teoride kadını anliyorum ama pratikte yap yapabiliyorsan.