Kızlar selam, hala bebeği göremedim. Doğru dürüst yürüyemiyorum.
Sabah 10 gibi sancıyla uyandım, gaz sancısı sandım. Klozete oturunca gaz çıkarırım geçer diye düşündüm. Gaz çıkmadı, korkunç bi acı duydum, külodumu bile çekemeden bağıra
Bağıra salona geçtim, eşim evdeydi, bağırdım bayağı veya bağırdığımı sandım. Eşime seslenemedim, telefonla doktoru arayamadım. 10-15 dk sonra eşime sesimi duyurabildim, 10 dk sonra evden çıkabildik, hareket edemiyordum ancak kalkabildim. Kapıda komşuyla rastlaştık, tam apartmanın önüne park etmiş, 3 dk sonra hastanedeydim. Hissettiğim şey ölmek üzere olduğumdu ki öyleymiş zaten. Bir anda apar topar ameliyata aldılar, arada gözümü açıyorum, ameliyathane yolunda ölüyorum kurtarın dedim mi diyemedim mi bilemiyorum.
Rahim yırtılmış, karın boşluğuna kan dolmuş, şoka girmişim. Ölümü hissettim. Hayatımda yaşadığım en büyük acıydı. AMeliyata biri Prof 2 doktor girdi, Yaptığın bir iyiliğin karşılığı olarak hayattasın dediler. Birkaç dakika gecikmek ölüme yol açarmış. Uyandım, bebek iyi dediler, hala göremedim. Sancılarım çok, gidemedim yanına. Fotoğrafını gördüm. Çirkin bir şey