Canım bizimki de ağlıyor, zırlıyor ve istediği olmazsa yere oturup kafasını yere vuruyordu. Şu ara daha iyi ama bezini değiştirmek işkence
Ben bu sinir krizlerini şöyle çözdüm; yanına oturuyorum, ona neden kızdığını çok basit ifadelerle anlatıyorum (biliyorum annecim, yemek yemek istemiyorsun ve sinirlendin. Çok normal, istersen ağlayabilirsin de vs vs) bir tık sakinleşirse gel sarılalım diyorum, bazen geliyor bazen devam ediyor. Biraz daha sakinleşince ona neden onu yapamayacağını, ama alternatif olarak neler yapabileceğini söylüyorum. O arada sakinleşiyor zaten. Özellikle başarabilirsen sarılmak, dokunmak çok işe yarıyor. Ama zorla değil, kendisi istemeli.
Ha bu arada sakinleşiyor demek istediğim noktaya geliyor demek değil
sadece kriz geçiyor. Onu istediğime ikna etmek ayrı bir yetkinlik konusu. Bazen kabul ediyorum onun dediğini (yapmasında büyük bir sorun yoksa kabul ediyorum), bazen başka şekillerle ikna ediyorum (bez yengeç oldu, kıp kıp mercan’ın bacaklarını yiyecek
), bazen de bekliyorum o ikna olana kadar.
Umarım yarar işine.
ilaç vermedi, ateş çıkarsa ya da iyice hasyalık belirtisi gösterirse kontrole gelirsiniz dedi. Yani bi nevi destekleyicilere iş düştü.
bademcik iltihabı hiç geçirdiniz mi. Her yutkunma işkence gibi olur. İnşallah onunki o kadar olmaz diyorum artık olan oldu. Calpol verdim zıbınla kaldı ateş düştü. Hasta bebeklere de acil şifalar diliyorum
