Uzun zaman sessiz kaldım ama her gün atlamadan sizleri okudum, sizinle heyecanlandım, mutluluğunuza ortak oldum. Bebişini kucağına alanların gözü aydın. Benim gibi beklemede olanlara hayırlı doğumlar diliyorum.
Gelelim sessizliğimin sebebine. Babamın endoskopi yaptırması gerekiyordu, gün bulamamış ben de memleketten çağırdım, bizim hastanede yapalım hatta kolonoskopi de yapılsın dedim ama hiç şikayeti olmamasına rağmen kolon kanseri teşhisi kondu. 2 haftalığına gelmişken 2 ay benimle kaldı. Korku, telaş, üzüntü, uykusuz geceler derken 2 gün önce ameliyat oldu. Dün yoğun bakımdan çıktı çok şükür.
Ben ne doğuma odaklanabildim, ne de kafamı boşaltabildim. Babam taburcu olduğunda bende kalacak sanırım. Annem doğum sonrası bana bakacaktı ama şimdi babamın durumu var. Allah yardımcımız olur umarım.
Şimdi annem babamın refakatçisi, onlar taburcu olana kadar ben evde yalnız kalacağım. Doğumdan da korkmaya başladım sanki. Sancı neye benziyor, ben nasıl sakin kalacağım? Kafamda deli sorular.