Nasil ifade etsem bilmiyorum hamileligin ilk basinda daha onceki kayiplarimdan ve babamin vefatindan dolayi bu hamileligi icsellestirmedim. Esime bile kendim ogrendikten 3 hafta sonra soyledim. Sonra daha onceki kayiplarimla yuzlesmek icin hipnoterapi aldim. Terapi benim icin cok carpici oldu ve o gunden aonra hamileligimle ilgili olumsuz hic bir sey hissetmedim, cok rahat oldum, oyle ki mide bulantilarim dahi seanstan sonra kesildi.
Ama sanirim bu hic bir sey hissetmeme devam ediyor. Heyecanim yok. Planim yok. Evimde bebek icin azicik bir esya var. bebek arabasi bile almadik, arastirmadim dogru duzgun. Bebek ablasinin oto koltugunu kullanacak.
Bu gece ilk defa bebekle ilgili ruya gordum. Dogmus, eve getirmisiz, cocugu saatlerce beslemeyi unutuyorum. Sonra uyuyor, onu ust katta birakiyorum ve ertesi gun oluyor, yine beslemeyi unutuyorum. Evin icinde guya komsumuz olan genc erkekler var, abuk subuk seyler yaparak dikkat dagitiyorlar. Oysa ki evimiz zaten tek katli, ust kat diye bir sey yok. Tum komsularim da 70yas ustu tonton insanlar.
Kizim uyandi o yuzden daha uzun yazamayacagim ama sanki hala bu hamileligi kabullenememis gibiyim. Bebege hazir degil gibiyim.