Bunlar öyle normal ki. Uykusuz geceler, tüm yük omuzlarındaymış gibi hissetme (destek olan eşlerin veya anneanne ya da babaannelerin hakkını teslim etmek gerek ama maaleSef herhalükarda yükün çoğu annede), yıpranan sinirler, üstüne bir de uyuma güçlüğü/ gaz çıkarma veya kaka yapma güçlüğü çeken bir bebekse tırlatma noktasına gelmeler… iyi haber, hepsi geçecek elbette ama kötü haber de şu ki, bu günler geri gelmeyecek ve çok özlenecek. Yılbaşı gecesi hiçbir yeni anne çılgın partiler yapmayı hayal etmese de saat dokuzda yorgunluktan sızmak istemez mesela (tabii kastım evde eş dost var diye çocuğu emanet edecek birilerini bulan ve sızabilen anneler, bir de sızamayanlar var
), ama o bile özlenecek. O yüzden adapte olmanın bir yolunu bulmak gerek. Uzun emzirme saatlerinde ben uykuya yenik düşmemek veya sıkıntıdan patlamamak için kendimce şöyle çözümler bulmuştum ilk oğlumda: emzirirken kitap okumak (orta parmağa takılan ahşap bir aparat almıştım hatta tek elle okurken kitabın açık durmasını sağlayan), çocuktan önce çok severek izlediğimiz filmleri (sevilen şarkıların klipleri de olur) yine aynı ortamda izlemek (biz yiyip içerek izlerdik mesela, emzirirken de alkolsüz bira ve yanına cips niyetine fındık, badem ile kaşar, guda vb gibi peynirler), eşimi esir edip konuşmaya fırsat bulamadığımız konuları konuşmak (bebe henüz konuşma seslerinden rahatsız olmuyorken), kağıt kalem ile çalışma (resim, yapılacak işler listesi çıkarma, herhangi bir şeyi not alma vb,) el becerisi iyi olanlar için örgü örme… vs.
Çirkinleşme konusuna gelirsek, her şey kendine birkaç saat ayırıp biraz bakım yapmamıza bakıyor aslında. Manikür pedikür gibi ufak tefek şeyler bile fark yaratıyor kendimizle ilgili algımızda. Emzirme sürecinde aşırıya kaçmazsak kilo almıyoruz aslında. Ben de tatlıya aşırı düşkünüm, fazla tüketmesek ne iyi olurdu ama şöyle düşünüyorum onda da, demek ki vücudumun ihtiyacı var ki canım çekiyor
ayrıca tatlı şeylerin süt yaptığına inanan çok insan var, belki de haklıdırlar.
Bir de eskiden hiç sevmediğim ama artık maalesef çok iyi anladığım bir laf var, tek çocuk hiç çocuktur diye. Benim ikinci bebeğim, o yüzden uykusuzlukmuş, kendimi çirkin hissetmekmiş vs gibi dertleri tamamen aşıp farklı bir dertler levelına atlamış gibi hissediyorum kendimi. (Abiden hastalık kaptırmamaya çalışmak gibi gündemlerimiz var mesela) o yüzden çok klişe olmakla birlikte, tek çocuk sahibi olmanın keyfini çıkarmak gerek diyeceğim