Bebişlerin büyüme sürecinde çok aşırı katı kurallı olmamak lazım aklıma gelmişken söyleyeyim. Öyle bebek var ki... 2 dk yere bırakamıyorsun.
İlk kızım öyleydi. Akşam 7de ağlamaya başlar gece 12ye kadar full time ağlardı. Uyku eğitimi vs yalan. 1 yaşına kadar kucağımızda yaşadı resmen. Uyutmak için arabaya bindirir şehri turlardık. Gün içinde hep slingde yatardı, hiç sakinleşmezdi. Şimdi bu bebeği koy yatağına yatsın yapamazsın. O yüzden öyle bir bebişiniz olursa şok olmayın. O da normal.
Buzuki Orhan var, aklıma geldikçe fenalık geliyor tüylerim diken diken oluyor. 1 yıl boyunca evde onu çaldık gece gündüz sakinleşsin diye. Titreşimli ana kucağında yatardı, pil üstüne pil değişiyorduk
Keşke diyorum çingene beşiği alsaymışım. Sabit karyolası vardı. Sallanayacaktım, öyle koyacaktım beşiğine uyuyacaktı yavrum hayallerimde
Tracy Hogg ablanın kitaplarını okudum hamilelikte. Ay çok mantıklı gelmişti tabi ya. Bebek bu robot ya
Sonradan doğal ebeveynlik ekolü ile tanıştım İnternette çareler ararken. Öyle rahatladım ki... Benim bebeğim de normaldi, ben de normaldim. Bu geçici bir süreçti. Çekinmedim ondna sonra uyusun diye her şeyi yaptım, salladım da, kucağımdan da indirmedim, sakinleştirici müzik de açtım... Aklınıza gelen her şeyi denedim yani 2 dk daha uzun uyusun diye
Bir de diğer tarafta ikinci kızım var. Ona da sallanan beşik aldım, aynı süreci yaşayacağım sanıyordum
Emziriyordum, güzel güzel emerdi ne kusma ne bir şey. Pıt pıt çıkardı gazı. Koy beşiğe, kendi kendine uyurdu tatlım benim melek gibi bebekti
İki çocuk da benimdi, ikisi de farklı huylarda doğdular. Yani iki durumu da yaşadım. Çok huysuz bebeğim de oldu, aşırı sakin bebeğim de. Ben de kendimi kasmadım bu süreçte. Bebek nasılsa ben ona göre şekillendim. İkisinin büyümesi, aşamaları o kadar farklı oldu ki... Her çocuk kendine özel sözünü yaşayarak gördüm ben.