Ah canım benim
ben de çok iyi hatırlıyorum o günleri şimdi okuyunca, çok zor günler gerçekten… sarılık var biraz demişti doktor, artmasın diye gece gündüz kalmıyordu 24 saat emzirme serüveni… Bebek uyuyor emmiyor, ben yine de ağzına süt sıkmaya çalışıyordum, yeter ki boğazından 1-2 damla süt gitsin diye… annem saat başı uyandırır, kızım kalk derken o da bana üzülürdü uykusuz kalışıma, anne yüreği işte herkes kendi yavrusuna… Bebek gaz olur ağla ağla asla uyumaz, herkes tepemde sütün yok galiba imaları… zaten tüm gün çıplak geziyorum, mahremiyet hak getire… Ama geçiyor inan bana hepsi düzene giriyor. Hele bir lohusalık bitsin, çoğu şey olumlu yönde ilerleme kat edecek, göreceksin. En azından psikolojik olarak rahatlayacaksın. Sonra bir bakmışsın bebeğin kucağında huzurla emer olmuş. Önceden ne zaman bitecek bu günler derken sonra hiç büyümesin hep böyle kalsın diye düşünmeye başlarken buluyorsun kendini saçma bir şekilde.