elifzeynep iyiyim demek yoruyor insanı bazen kendini gerçekten iyi sanıyorsun, bitti sanıyorsun ama bitmiyor, tekrar bir acı dalgası geldiğinde ise ümitsizliğin derinleşiyor sanki hiç geçmeyecek gibi. ama emin ol geçiyor. insan bir süre sonra yaşayabileceklerini tasavvur etmekten, acaba onunla nasıl olurdu demekten bile yoruluyor. çok farklı evrelerden geçiliyor, bir sabah uyanıyorsun için bomboş, bir sabah geçti sanıyorsun, ertesi sabah derin bir yalnızlık hissi... ama birgün uyandığında sen bile anlamadan bambaşka biri oluyorsun sanki o acıya bile yabancılaşıyorsun. başkasının başından geçmiş gibi geliyor. her doğum sancılı olur ama o sancının ardından insan gerçekten yeniden doğabilir, değişebilir sanıyorum. belki bu kadar yara almamız da acıyla pek tanışık olmamamızdan ileri geliyor belki de insan olmamızdan kimbilir... ahir zamandayız belki de. bütün arkadaşlarımda aynı dert var, ihanetler, bir yalanın içinde geçen yıllar, kalp kırıklıkları... ben 2 aydır nedenlerle, niçinlerle, nasıl olur soruları ile delirmenin eşiğine gelmiştim. hiçbir cevabı yok, nedenleri yok, ben acı çekerken karşımdaki insan nasıl dayanır, nasıl hiçe sayar, onca hayal, plan nereye gider sorularına da verilecek yanıt yok. ama ilk günlerde herkesin söylediği ve duyduğumda çıldırdığım "senin için hayırlısı değilmiş" ondan olmadı sözü artık önem kazanıyor sanırım. belki de ilerde daha büyük acılar yaşamamak için şimdi bu oldu. belki de ilerde iyi ki bu olmuş diyeceğiz ki bunu da birçok insandan duydum. ancak üzerinden zaman geçtiğinde neyin neden olduğunu idrak edebileceğiz sanırım.