Ben yine de kadının her zaman çaresiz olduğuna inanmıyorum. Böyle konularda anne baba desteği olmasa bile. Yani büyük konuşmak istemiyorum ama kendisini köşeye sıkışmış hisseden, o dayağı kendine reva görmeyen kişi kimsesiz de olsa alır çocuklarını sığınma evine gider. Oranın avukatlarıyla davasını açar, nafakasını alır, başka bir şehre taşınır anasından da babasından da uzağa gerekirse. Kolay mı değil, hiç değil hem de! Ama böyle saatlerce dayak yemekten ve ölüm korkusundan daha kolay bence!
Bir çare aramıyor bu durumdaki bazı kadınlar. Evden çıkıp gitmesi gerektiğini düşünmüyor. Güçsüzlükten mi? Bence asıl o kadar dayağı yiyip o evde kalabilmek, kvyi güldürmem diyip katlanmak, o adama sonra sofra hazırlayabilmek için güçlü olması gerekir insanın. Sabır taşı olması lazım. Bu kadınları asıl bu güçlerinden dolayı tebrik ederim. Çünkü bu güç bende yok. İçlerindeki bu dirayetle neleri başarabilirler, onların da bundan haberi yok.
Belediyenin meslek edindirme kursları var. O kurslar neredeyse iş bulma garantili. Girişimci kadına hibe desteği var. Turşu reçel el işi yapıp satacağım, dese bile bir hibe alabiliyor kadın, erkekten daha yüksek oranda. Hadi iş kurmaya cesareti yoksa, sığınma evindeyken de mesleğini edinebilir kadın, çalışır, üzerine de nafakasını çatır çatır alır.
Bu kader değil, yetiştikleri kültür olduğundan elbette yadırgamıyor bazı kadınlar, bunun farkındayım. Ama bunun yanlış olduğunu bu kadınlar anlamazsa bir nesil daha böyle yetişecek. Sonra onların çocukları ya şiddet görecek, ya şiddet uygulayacak. Bu insanlara beddualar edilecek bu defa.
Bu kısır döngü bozulsun diye insanlar artık sinirleniyor, yazıyor, uzun uzun. Orada burada kadın cinayeti haberleri duyuyor. Sonra geliyor burada bu konuları okuyor. Konunun yazılış biçiminden ortalıkta bir çaresizlik olmadığını düşünüyor. Benzer konulara sayısız mesajının ardından da dalgaya vuruyor artık. Ben bu yüzden dalgaya vuranları da kınayamıyorum.
Evet çaresiz kadınlar var elbette. Bu ülkede eve kilitlenen kadınlar var. Elinde telefon bile olmayan, polisi dahi aramayan. O kadına çaresiz derim elbette. Fuhuşa zorlanan, çoğumuzun o... diye tanımladığımız, keyfinden o hayatı yaşadığını düşündüğümüz fuhuş çetelerinin elindeki kadınlar var. Onlar daha çaresiz. Çünkü kilit altında tutuluyor çoğu, başlarında silahlı adamlar. Pavyonda zorla çalıştırılan kadın da daha çaresiz. Borçlandırılıp silah zoruyla batağa düşürülen, düştüğü bataktan çıkış yolu bulamayan. Kendi tercihleri sandığımız asıl bu insanların kurtuluşu çok zor. İşte ben asıl bu konular söz konusu olduğunda büyük konuşamam. O kadınlara çaresiz demeyeni anlayamam. Ama koca dayağında çaresiz diyemiyorum işte.
Sadece bir koca söz konusuysa, hele ki normal bir hayata sahip bir adamsa. Mafya yok, şebeke yok... Tamam devlet her zaman koruyamıyor, onu da kabul ediyorum ama çıkış yolu var neticede.
Bir kadın kayınvalidesi sevinmesin diye bir evde kalıyorsa bu çaresizlikten değildir, öyle öğrendiğindendir, öyle yetiştiğindendir. Değil kocayı, kvyi, kendi zihnindekileri bile sorgulamadığındandır. En büyük çaresizliği kendi zihnindekilerdir ve bunu değiştirebilirse de bu işkenceden kurtulabilir. Biz de bunun için çoğu zaman sayfalarca yazıyoruz, ama...