- 17 Nisan 2025
- 44
- 30
- 3
- Konu Sahibi artikzamanigelmisti
-
- #1
Çok kısa konuyu özetliyorum, artık kimseyle konuşmak istemiyorum bu konu yüzünden.
Benim babam problemli bir insan. Kimsenin babası mükemmel değil elbet, ama benimki hakaret, şiddet uygulayan biri. 2 senedir görüşmüyorum. Çünkü en son, arkadaşlarımla olan konuşmalarımı didik didik etmiş (25 yaşındaydım) ve bu yüzden şiddetten hastanelik etmiş, burnumu kırmıştı. Uzun bir terapi ve varoluş mücadelesi süreci geçirdim. Beyaz yakalı, ayakları üzerinde biriyken izimi kaybettirmek için aylarca çalışmadım. Hayatımı, hatta belki kaderimi değiştirdiler. Babam ve telefonumu kurcalamasına yardımcı olan iki kardeşim.
Şimdi kardeşim de babam da pişman, 1 senedir özür diliyorlar ancak kendileri benim insanlara olan güvenimi yok ettikleri için değil onlara, kimseye güven duymuyorum. Görüşmüyorum. İstemiyorum da, içimden gelmiyor, midem almıyor, gururum kabul etmiyor.
Gelin görün ki, evlenmeye karar verdim. İstemeye gelecekler ama bende bir baba figürü yok. Müstakbel eşimin ailesine bu durumu izah etsem, kimse inanmayacak benim sorunsuz olduğuma. Biliyorum, ateş olmayan yerden duman çıkmaz diyecekler.
Gidip ailemle konuşsam, bu kez ne yapacaklarını kestiremiyorum. Annem ve küçük kardeşim beni desteklese de, benim içim artık asla rahatlamaz biliyorum. Üstelik bana bu kadar saygısızlık yapmış, canımı acıtmış insanları “büyüğüm” diye göstermek içimden gelmiyor. Öyle ki, evimin adresini bile vermiyorum kimseye. Hayatıma dahil olmasınlar, yüzlerini görmeyeyim diye. Çünkü son defasında o kadar uzun süre şiddete maruz kaldım ki, sesini duyunca bile tetikleniyor ve kusuyorum.
Ek olarak,
Sevgilime durumu detaylı olmasa da anlattım. Korkma, ben yanındayım, gidip görelim diyor. Onu anlıyorum ama bir yandan muhtemelen benim sakin kişiliğime bakıp abarttığımı düşünüyor. Yakıştıramıyor.
Gerçekten ne yapacağımı bilmiyorum. Haftalardır dua ediyorum. Bana dua edin, bana akıl verin. İkisine de çok ihtiyacım var.
Benim babam problemli bir insan. Kimsenin babası mükemmel değil elbet, ama benimki hakaret, şiddet uygulayan biri. 2 senedir görüşmüyorum. Çünkü en son, arkadaşlarımla olan konuşmalarımı didik didik etmiş (25 yaşındaydım) ve bu yüzden şiddetten hastanelik etmiş, burnumu kırmıştı. Uzun bir terapi ve varoluş mücadelesi süreci geçirdim. Beyaz yakalı, ayakları üzerinde biriyken izimi kaybettirmek için aylarca çalışmadım. Hayatımı, hatta belki kaderimi değiştirdiler. Babam ve telefonumu kurcalamasına yardımcı olan iki kardeşim.
Şimdi kardeşim de babam da pişman, 1 senedir özür diliyorlar ancak kendileri benim insanlara olan güvenimi yok ettikleri için değil onlara, kimseye güven duymuyorum. Görüşmüyorum. İstemiyorum da, içimden gelmiyor, midem almıyor, gururum kabul etmiyor.
Gelin görün ki, evlenmeye karar verdim. İstemeye gelecekler ama bende bir baba figürü yok. Müstakbel eşimin ailesine bu durumu izah etsem, kimse inanmayacak benim sorunsuz olduğuma. Biliyorum, ateş olmayan yerden duman çıkmaz diyecekler.
Gidip ailemle konuşsam, bu kez ne yapacaklarını kestiremiyorum. Annem ve küçük kardeşim beni desteklese de, benim içim artık asla rahatlamaz biliyorum. Üstelik bana bu kadar saygısızlık yapmış, canımı acıtmış insanları “büyüğüm” diye göstermek içimden gelmiyor. Öyle ki, evimin adresini bile vermiyorum kimseye. Hayatıma dahil olmasınlar, yüzlerini görmeyeyim diye. Çünkü son defasında o kadar uzun süre şiddete maruz kaldım ki, sesini duyunca bile tetikleniyor ve kusuyorum.
Ek olarak,
Sevgilime durumu detaylı olmasa da anlattım. Korkma, ben yanındayım, gidip görelim diyor. Onu anlıyorum ama bir yandan muhtemelen benim sakin kişiliğime bakıp abarttığımı düşünüyor. Yakıştıramıyor.
Gerçekten ne yapacağımı bilmiyorum. Haftalardır dua ediyorum. Bana dua edin, bana akıl verin. İkisine de çok ihtiyacım var.