- 17 Nisan 2025
- 11
- 3
- 1
- 28
- Konu Sahibi artikzamanigelmisti
-
- #21
Bu konuyu bir süredir görüşüyorum. Benim tek endişem eşimin ailesiyle sorun yaşaması ve bunun bize yansıması.
Bu konuyu bir süredir görüşüyorum. Benim tek endişem eşimin ailesiyle sorun yaşaması ve bunun bize yansıması.Aslında bu da bir kararsızlık. Ben konunun sevgilinizi kırmamak olmadığını hissetmiştim. Siz şu anda kendi içinizde bu konuda bir karar veremiyorsunuz gibi görünüyor. Sahipsiz gibi bir kelimeyle tanımlamayın lütfen kendinizi. Kimsenin sahibi yok, kimse de kimsenin sahibi değil.
Babanızın özrünü kabul edip etmeme konusunda da bir ikileminiz var gibi hissettim yazılarınızdan.
Bu konuları terapistinizle paylaşmanızı önereceğim ben. Şu anda sizin için en faydalı olanı bu gibi görünüyor.
Tek diyeceğim lütfen kararınız her ne olursa olsun, size ait olsun; başkalarına değil.
Bunun önüne kendi isteklerinizden ödün vererek geçemezsiniz. Eşiniz ailesiyle olan sorunu size yansıtacak biriyse bugün olmazsa yarın başka bir problemde yine belli olur.Bu konuyu bir süredir görüşüyorum. Benim tek endişem eşimin ailesiyle sorun yaşaması ve bunun bize yansıması.
Sahipsiz ne kadar kötü bir tabir ...Kararsızlığım yok. Sürekli beni sahipsiz sanacaklar diyor içimden bir ses. Yani gerçekte öyle olsam da bilsinler istemiyorum galiba bir yandan.
Çok üzücü şeyler yaşamışsınız.. Onların sayesinde köksüz gibi hissediyorsunuz. İnanın herkes anne baba olamaz.Ailede evlenen ilk çocuk. Evin büyük çocuğu, ailesi de çok heyeanlı o da. Kıyamıyorum bu yüzden.
zaten bu konuya duygusal yaklasmanız lazım? hayatta bu travmadan daha fazla duygusal yaklasılacak ne var ya? kurtulmusken bulasmayınAynı fikirdeyim, bana kalsa adımı bile unutsunlar. Evlendikten sonra biliyorum ki eşim saygısından bir şey demeyecek, hayatımıza virüs gibi hiçbir şey olmamış gibi girecekler. Ama sevgilim ısrarla sen duygusal yaklaşıyorsun ben halledicem diyor.
Uzak dur benceÇok kısa konuyu özetliyorum, artık kimseyle konuşmak istemiyorum bu konu yüzünden.
Benim babam problemli bir insan. Kimsenin babası mükemmel değil elbet, ama benimki hakaret, şiddet uygulayan biri. 2 senedir görüşmüyorum. Çünkü en son, arkadaşlarımla olan konuşmalarımı didik didik etmiş (25 yaşındaydım) ve bu yüzden şiddetten hastanelik etmiş, burnumu kırmıştı. Uzun bir terapi ve varoluş mücadelesi süreci geçirdim. Beyaz yakalı, ayakları üzerinde biriyken izimi kaybettirmek için aylarca çalışmadım. Hayatımı, hatta belki kaderimi değiştirdiler. Babam ve telefonumu kurcalamasına yardımcı olan iki kardeşim.
Şimdi kardeşim de babam da pişman, 1 senedir özür diliyorlar ancak kendileri benim insanlara olan güvenimi yok ettikleri için değil onlara, kimseye güven duymuyorum. Görüşmüyorum. İstemiyorum da, içimden gelmiyor, midem almıyor, gururum kabul etmiyor.
Gelin görün ki, evlenmeye karar verdim. İstemeye gelecekler ama bende bir baba figürü yok. Müstakbel eşimin ailesine bu durumu izah etsem, kimse inanmayacak benim sorunsuz olduğuma. Biliyorum, ateş olmayan yerden duman çıkmaz diyecekler.
Gidip ailemle konuşsam, bu kez ne yapacaklarını kestiremiyorum. Annem ve küçük kardeşim beni desteklese de, benim içim artık asla rahatlamaz biliyorum. Üstelik bana bu kadar saygısızlık yapmış, canımı acıtmış insanları “büyüğüm” diye göstermek içimden gelmiyor. Öyle ki, evimin adresini bile vermiyorum kimseye. Hayatıma dahil olmasınlar, yüzlerini görmeyeyim diye. Çünkü son defasında o kadar uzun süre şiddete maruz kaldım ki, sesini duyunca bile tetikleniyor ve kusuyorum.
Ek olarak,
Sevgilime durumu detaylı olmasa da anlattım. Korkma, ben yanındayım, gidip görelim diyor. Onu anlıyorum ama bir yandan muhtemelen benim sakin kişiliğime bakıp abarttığımı düşünüyor. Yakıştıramıyor.
Gerçekten ne yapacağımı bilmiyorum. Haftalardır dua ediyorum. Bana dua edin, bana akıl verin. İkisine de çok ihtiyacım var.
Asla gorusmezdim. Normal mi izinizi kaybettirecek kadar sizi bezdirmis siddet gostermis. Bu kdr kaçış kendinize hayat kurmaniz bosa mi ? Ya nisanliniz babanizi gordukten sonra tereddut etse yada baska sebeple bitirseniz nolucak? Babaniz yerinizi herseyi ogrenecek sil bastan.Çok kısa konuyu özetliyorum, artık kimseyle konuşmak istemiyorum bu konu yüzünden.
Benim babam problemli bir insan. Kimsenin babası mükemmel değil elbet, ama benimki hakaret, şiddet uygulayan biri. 2 senedir görüşmüyorum. Çünkü en son, arkadaşlarımla olan konuşmalarımı didik didik etmiş (25 yaşındaydım) ve bu yüzden şiddetten hastanelik etmiş, burnumu kırmıştı. Uzun bir terapi ve varoluş mücadelesi süreci geçirdim. Beyaz yakalı, ayakları üzerinde biriyken izimi kaybettirmek için aylarca çalışmadım. Hayatımı, hatta belki kaderimi değiştirdiler. Babam ve telefonumu kurcalamasına yardımcı olan iki kardeşim.
Şimdi kardeşim de babam da pişman, 1 senedir özür diliyorlar ancak kendileri benim insanlara olan güvenimi yok ettikleri için değil onlara, kimseye güven duymuyorum. Görüşmüyorum. İstemiyorum da, içimden gelmiyor, midem almıyor, gururum kabul etmiyor.
Gelin görün ki, evlenmeye karar verdim. İstemeye gelecekler ama bende bir baba figürü yok. Müstakbel eşimin ailesine bu durumu izah etsem, kimse inanmayacak benim sorunsuz olduğuma. Biliyorum, ateş olmayan yerden duman çıkmaz diyecekler.
Gidip ailemle konuşsam, bu kez ne yapacaklarını kestiremiyorum. Annem ve küçük kardeşim beni desteklese de, benim içim artık asla rahatlamaz biliyorum. Üstelik bana bu kadar saygısızlık yapmış, canımı acıtmış insanları “büyüğüm” diye göstermek içimden gelmiyor. Öyle ki, evimin adresini bile vermiyorum kimseye. Hayatıma dahil olmasınlar, yüzlerini görmeyeyim diye. Çünkü son defasında o kadar uzun süre şiddete maruz kaldım ki, sesini duyunca bile tetikleniyor ve kusuyorum.
Ek olarak,
Sevgilime durumu detaylı olmasa da anlattım. Korkma, ben yanındayım, gidip görelim diyor. Onu anlıyorum ama bir yandan muhtemelen benim sakin kişiliğime bakıp abarttığımı düşünüyor. Yakıştıramıyor.
Gerçekten ne yapacağımı bilmiyorum. Haftalardır dua ediyorum. Bana dua edin, bana akıl verin. İkisine de çok ihtiyacım var.
Kendinin sahibi sensin. Bunu unutma olur mu . Ayrıca dediginiz gibi bir babadan fayda gelmezKararsızlığım yok. Sürekli beni sahipsiz sanacaklar diyor içimden bir ses. Yani gerçekte öyle olsam da bilsinler istemiyorum galiba bir yandan.
Kesinlikle görüşmeyin. Müstakbel eşiniz ve ailesine ben buyum deyin geçin. Sizin kararınız. Değmez. İsteme de yapmasınlar gerekirse ya da bir sevdiğiniz büyük varsa işyerinden vs onlardan istesinler. Değmez yaa. Öyle baba ile bu vesile ile bağ kurmayın. Evlenince de arsız arsız size gelmek ister. En ufak olayda sizi suçlar hatta belki karsı tarafa sizi kötüler. Olmaz olsun öyle baba ve kardeş.Çok kısa konuyu özetliyorum, artık kimseyle konuşmak istemiyorum bu konu yüzünden.
Benim babam problemli bir insan. Kimsenin babası mükemmel değil elbet, ama benimki hakaret, şiddet uygulayan biri. 2 senedir görüşmüyorum. Çünkü en son, arkadaşlarımla olan konuşmalarımı didik didik etmiş (25 yaşındaydım) ve bu yüzden şiddetten hastanelik etmiş, burnumu kırmıştı. Uzun bir terapi ve varoluş mücadelesi süreci geçirdim. Beyaz yakalı, ayakları üzerinde biriyken izimi kaybettirmek için aylarca çalışmadım. Hayatımı, hatta belki kaderimi değiştirdiler. Babam ve telefonumu kurcalamasına yardımcı olan iki kardeşim.
Şimdi kardeşim de babam da pişman, 1 senedir özür diliyorlar ancak kendileri benim insanlara olan güvenimi yok ettikleri için değil onlara, kimseye güven duymuyorum. Görüşmüyorum. İstemiyorum da, içimden gelmiyor, midem almıyor, gururum kabul etmiyor.
Gelin görün ki, evlenmeye karar verdim. İstemeye gelecekler ama bende bir baba figürü yok. Müstakbel eşimin ailesine bu durumu izah etsem, kimse inanmayacak benim sorunsuz olduğuma. Biliyorum, ateş olmayan yerden duman çıkmaz diyecekler.
Gidip ailemle konuşsam, bu kez ne yapacaklarını kestiremiyorum. Annem ve küçük kardeşim beni desteklese de, benim içim artık asla rahatlamaz biliyorum. Üstelik bana bu kadar saygısızlık yapmış, canımı acıtmış insanları “büyüğüm” diye göstermek içimden gelmiyor. Öyle ki, evimin adresini bile vermiyorum kimseye. Hayatıma dahil olmasınlar, yüzlerini görmeyeyim diye. Çünkü son defasında o kadar uzun süre şiddete maruz kaldım ki, sesini duyunca bile tetikleniyor ve kusuyorum.
Ek olarak,
Sevgilime durumu detaylı olmasa da anlattım. Korkma, ben yanındayım, gidip görelim diyor. Onu anlıyorum ama bir yandan muhtemelen benim sakin kişiliğime bakıp abarttığımı düşünüyor. Yakıştıramıyor.
Gerçekten ne yapacağımı bilmiyorum. Haftalardır dua ediyorum. Bana dua edin, bana akıl verin. İkisine de çok ihtiyacım var.
Saçmalamasın sevgiliniz..ona ne çok pardon da. Bir defa bu ülkede kadın olmayanların kadınların ne yaşadığı hakkında bir b.k bildiği yok. Boş boş konuşmasın. Bu erkeklere binde biri yapılsa görüşmez. Ama böyle de ahkam keserler. Halledecekmiş. Sen kimsin de o dayağın neresindeydin de halletme hakkı buluyoraun kendindeAynı fikirdeyim, bana kalsa adımı bile unutsunlar. Evlendikten sonra biliyorum ki eşim saygısından bir şey demeyecek, hayatımıza virüs gibi hiçbir şey olmamış gibi girecekler. Ama sevgilim ısrarla sen duygusal yaklaşıyorsun ben halledicem diyor.
Hayatta hep kendinizi en öne koyun. İkinciye diğerleri bunu sakın unutmayın. İlk evlenense ilk evlenen siz de hayatınozla ilk kez evleniyorsunuz. Niye sizin ilkiniz daha önemsizkiAilede evlenen ilk çocuk. Evin büyük çocuğu, ailesi de çok heyeanlı o da. Kıyamıyorum bu yüzden.
Aile büyüklerimiz hayatta değiller. Sadece annemden istemelerini söylesem bile annem kabul etmiyor, onun için tek yol barışmak.Dede vs yok mu hiç benim de annem babam ayrı olduğu için ben mekan tuttum orda isteme oldu sonra yüzük takıldı bitti beni de annemden istediler
Beyaz yakalı, ayakları üzerinde biriyken i
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?