- Konu Sahibi birumutturyasamak
-
- #81
Aynen canım, kabullenmek herşeyin başı.cok haklisin bu yazdiklarini tekrar tekrar okuyup kendime anlatmaliyim.Aslinda ayni seyleri ben de düşünüyorum ama dediğin gibi kabullenip oyle yasamaya alismak lazım yoksa once kendime sonra çocuklarıma esime zarar veririm
Bakalım damat isteyecek mi evde sürekli kvyi görmeyiBen bu şekilde düşünmüyorum.
İlerde kızımın bebeği olursa elbet ben bakacağım kimseye bırakmam onu.
Açıkcası ben bu yorumu daha çok yetişkin ilişkileri için yaptım.
Bizim bakımımıza muhtaç olan bebekler ve çocuklar için durum daha farklı elbette.
Bununla birlikte etrafınızı dikkatli gözlemlerseniz farklı farklı ebeveynlik yaklaşımları olduğunu görürsünüz.
Mizaç, yetişme tarzı, kendi ebeveynlerimizden gördüğümüz ve öğrendiğimiz ebeveynlik tarzı, sosyo-kültürel ve ekonomik seviye gibi daha pek çok faktör çocuklarımıza olan tutum ve davranışımızı etkiler.
Mesela benim annem çocukları fazla sevmez, oyalamaz.
Ben doğum yapmadan az önce işinden ayrılmıştı, oğlum 4 günlüktü, annem yeni işe girdi.
Çalışmaya biraz ara verip kızımla, torunumla ilgileneyim demedi, maddi sıkıntılarına odaklanmayı tercih etti.
O zamanlar ben de biraz üzülüp kırıldım,
27 yaşındaydım.
Yaş ilerledikçe , hayat tecrübesi arttıkça olaylara daha farklı bakıyor insan...
Kayınvaldem ise memleketten kalkıp geldi,
40 gün başımızı bekledi. Onun annelik tarzı da aşırı fedakarlık üzerine kurulu.
Annem elbette beni seviyor ama herkesin bakış açısı, öncelikleri farklı olabiliyor.
Bu durumları direk sevgi veya sevgisizliğe bağlamak doğru değil diyorum uzun lafın kısası.
Demek ki siz sevgiyi davranışlarda görmek istiyorsunuz, somutlaşınca anlam kazanıyor sizin için.Ben de 27 yasindayim.
Benzer seyleri ben de yasadim. Karsiliginda da böyle bir anne modeli dogdu.
Aile dedigin birbirinin arkasindadir, iyi günde kötü günde dedim. Cekirdek ailem icinde böyle yasiyoruz, aile dediklerimizle..
Bir baskasi bunlari yapabilir ama anne dedigimiz, baba dedigimiz insanlarin bencilligi kabul edilebilir degil benim acimdan.
Icten seviyor, bencil ama yine de seviyor sözleri benim icin pek birsey ifade etmiyor,cogu seyde oldugu gibi sevgi de elle tutulabilir kivame geliyor bazen.
Selvi boylum al yazmalim filminin sonunda da diyor ya, sevgi neydi, sevgi emekti..
Cok dogru.
Demek ki siz sevgiyi davranışlarda görmek istiyorsunuz, somutlaşınca anlam kazanıyor sizin için.
Ben yaşım ilerledikçe ve psikoloji eğitimi aldıkça annemin iç dünyasında başka sıkıntıları olduğunu fark ettim.
Yaşı nerdeyse 65 oldu, bu yaştan sonra psikolojik yardım alsa da değişmeyecek o zaman bana düşen onu olduğu gibi kabullenmek ve
Evladıma güzel annelik yapmak...
Öncelikle kinci yapınız sizin mizaç özelliğiniz tamamen değişmez bununla birlikte değişmeyi isterseniz ve bunun için uğraşırsanız bu yönünüzü bir nebze törpüleyebilirsiniz.Bu dediklerinizin bircogunu yaptim yani ayni sekilde kendi sikintilari var, onu öyle kabul ettim ettmesine de yaptigi annelik benim istedigimden cok uzak.
Ve zaten anne olduktan belli bir süre sonra taslar yerine oturdu.
Daha öncesinde annemin sevgisine inanirdim. Ona cok hak verirdim.
Kafama tas düsmüs de ayilmis gibi oldum bir dönem. Objektif görebildim bircok seyi, cok aciydi bu tecrube.
Misal babam beni cok sever ama sadece sarhosken bir iki güzel laf söyler. Normalde ne emek var ne de iletisim.
Ama herkes bilir beni cok seviyor, ama ben bu sevgiye sahit olamadim.
Adam kendi dünyasinda seviyor okey yaa o zaman diyemiyorum( seyma sbasi gibi oldu ama baska türlü aktaramayacagim)
Karakter yapim da asagi yukari belli oldu bir de, cok kinci bir yapim var, bu degisen birsey mi tedavi edilir mi hicbir fikrim yok.
Sevgi hissedilmek istenir, siz hissetmek istemiyor musunuz?
Anneniz size yardimci olsaydi sevgisine sahit olmak sizi iyi hissettirmez miydi..
Ebevenyleri oldugu gibi kabul etmek lazim bilirim, fakat affetmek ya da devam etmek almasi cok zor kararlar.
Allah Yardımcınz olsun üzüldüm imtihan sabredn neguzel k.validnz iyi biriymiş kiymetn bilin. Genelde anneler böyle olmaz ama kader işte anne babamızı seçemiyoruzSizi çok iyi anlıyorum. Anne yapılarımiz biraz benziyor. Tabiki bakmak zorunda değiller. Şahsen ben ona güvenerek dogurmadim zaten. Ama insan zor zamanlarında destek bekliyor. Biz annemler aynı ildeyiz. Doğum yaptım 1 hafta zor kaldı. 3 ay doğum iznimde sadece 1 defa geldi. Benim eşim sürekli şehir dışında çıkıyordu bebeğim daha 3 aylıktı. İse baslamam gerekiyordu ve anneme dedim ki günde 3-4 saat sen bakabilir misin? Sadece 4-5 hafta bakacaktı toplamda. O da ustuste de değil. Aralıklarla. Diğer zamanlarda kayinvalidem bakacaktı. Bana evime gelme bakmam, benim kendime göre düzenim var, kafama göre kalkıyorum, kafama göre yatıyorum, düzenimi bozamam demişti. O kadar üzülmüştüm ki ağlamaktan helak olmuştum. Sütüm kesilecek diye korktum. Günlerce ağladım çünkü hazmedemedim. Üstelik eşimin yanında dedi bunu. Başka şeyler de dedi de neyse... Sağolsun kayınvalidem baktı hep. Aralarda çok zorda kaldığım zaman izin alarak, musait misiniz, bebeği getirebilir miyim, diyerek bin eziklikle götürdüm anneme. Mecburiyetimden. Çoğu zaman işe bile götürdüğüm oldu, annemden yine olumsuz cevap alacağım korkusuyla. Şimdi nasıl mı? Aynı devam ediyor. Eşim hala şehir dışına gidiyor mesela. Ben o dönemlerde is cikisi kayinvalideden bebeğimi aldıktan sonra evime gidiyorum. Bebegimle yalnız kalıyorum. 10 aylık oldu. Bı kere de arayıp demezki kızım sen bebekle yalnız kalma veya birşeye ihtiyacın var mı? Yalandan olsun, korkarsan veya birşeye ihtiyacın olursa ara bile demez. Gece başımıza bi is gelse günler sonra duyar muhtemelen. Mesela şu an eşim 4 gündür yok. Gündüz iş, akşam bebek helak oluyorum. Ama hala aramadı.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?