Allah yardımcınız olsun. Mekanı cennet olsun inşallah. Bende babamı 6 sene önce kaybettim acısı hala dün gibi. 5 dakika önce yanındayken 5 dakika sonra ölümünü duydum. O kadar zor oldu ki benim her şeyimdi. Zamanla alışılıyor. Acısı azalmıyor ama hayata bi şekilde devam ediyoruzSelam arkadaşlar,
Bu gece yine çok bunaldım, 11 ay önce babamı ani bir kalp krizi ile kaybettim, babam ölmeden 1 gün önce hastaneden yeni taburcu olmuştum covid dolayısıyla tedavi görüyordum. Eve geldiğim günün ertesi sabahı babamın ölüm haberiyle uyandım. Covid olmasın diye gözümden sakındığım babam, aylarca öpüp koklamadığım babam benim hastaneden çıkıp onu görmeye gitmemi beklemeden bir kuş gibi uçtu gitti bu dünyadan. Ben daha önce yakınımdan kimseyi kaybetmemiştim, oyüzden çok ağır oldu benim için. Çok üzüldüm, hatıralarımızın olduğu yerlere gidip hüngür hüngür ağladım.Halâ şaka gibi, çok zor günler geçirdim. Babam biraz kiloluydu, (120 kg), yürüsün hareket etsin daha fazla kilo almasın diye kısa mesafelere arabayla değil, yürüyerek gitmesini istiyorduk.Yemesine müdahale ediyorduk, çok sigara içiyordu. Nefes problemi yaşadığı için az sigara alıyorduk. Hepsi onun iyiliği içindi ama şimdi hepsi bana öyle dert oldu ki. Anneme kızıyorum, neden sen babama karışıyordun diyekeşke daha çok yeseydi, daha çok sigara içseydi, hiç yürümeseydi evde otursaydı ama sağ olsaydı diye. Hep keşke keşke keşke.... Onu hep tekerlekli sandalyeye bindirip doktor doktor gezdiriyordum şekeri, tansiyonu, dizleri için. Şimdi o hastanelere gidemiyorum.Kalbim onsuz çok acıyor, halâ alışamadım. Son yıllarda zaten hep maddi sıkıntılar yaşıyordu, babam son zamanlarında hiç maddi yönden rahat etmedi. Ben okudum ama bir işe giremedim üniden sonra... Sanki ben kötü - faydasız evlatmışım gibi geliyor, gurur yapmayıp sekreterlik kasiyerlik bile yapabilirdim evlilik öncesi. Onlara faydam olurdu en azından...
Üniversite okurken hep çalıştım, burs falan aldım ama ailemden bi kuruş almadım. Aksine onlara faydam oldu ama üniden sonra ben şu okul mezunuyum, basit işlerde çalışmam diyip gurur yaptım. Şimdi diyorum ah keşke keşke keşke.... Sürekli gözlerim doluyor, boğazım düğümleniyor. Allahım ne olur bari annemi bize bağışla diyorum. O da babamdan sonra çok bozuldu... Hep korkuyorum ona da birşey olacak diye. Eşim psikiyatriye götürmek istedi ama ben ilaç kullanmak istemediğim için gitmedim. Siz nasıl baş ediyorsunuz bunlarla? Ben çok yoruldum.
Düşüncesi bile korkunç. Baba insanın cidden sığınacak limanı. Arkasında ki güç. Ben düşünemiyorum babamsız bir hayatı. Ama ne mutlu ki sizin gibi sağlıklı, güçlü bir evlat yetiştirmiş. Sizde eminim muhteşem anılar bırakmıştır. Burada bazen anne ve baba (sözde) olan insanları okuyoruz. Çocukları ne kadar mutsuz… Keşke anne ve babalar ölümsüz olsa.Babamı kaybettiğimde 26 yaşındaydım, şimdi 27 oldum. Hâlâ çocuk gibi ağlıyorum, dün gece eşime sarılıp ben babamı çok özledim diyerek hüngür hüngür ağladım. Gözlerim şişmiş, bazı yaralar çok derin. Hep kanıyor.
Tam 160 gun oldu babamı kaybedeli.. unutmanın bir caresi varsa ya da başa çıkmanın herşeyimi verebilirim. Burnumun sızlamadığı böğürerek ağlamadığım tek günüm olmadı. yediğim zıkkım içtiğim zıkkım oluyor. onsuz hayat olmaz olsun diyorum. Alınabilecek her iznimi bayramlar seyranlar senelik izin ücretsiz izin hepsini kullanıp mezarlıkta geçirdim tüm zamanımı aylarca. Şimdi her hafta yanındayım saatlerce uzanıyorum yanına. olmaz olasıca korona aldı babamı benden bizden. hiçbirşeyi yoktu babasının evini yapıyordu kendı. o kadar dinc o kadar hareketli biriydi. Hayalleri evi cocukları herşeyi yarım kaldı bizim de hayatımızı elimizden alıp gitti. Bir arkadaş demiş ya babasız yaşamak kolu bacağı olmadan yaşamak gibi. hayatım boyut değiştirdi tüm anlamını yitirdi. bir günde bitti herşey.Selam arkadaşlar,
Bu gece yine çok bunaldım, 11 ay önce babamı ani bir kalp krizi ile kaybettim, babam ölmeden 1 gün önce hastaneden yeni taburcu olmuştum covid dolayısıyla tedavi görüyordum. Eve geldiğim günün ertesi sabahı babamın ölüm haberiyle uyandım. Covid olmasın diye gözümden sakındığım babam, aylarca öpüp koklamadığım babam benim hastaneden çıkıp onu görmeye gitmemi beklemeden bir kuş gibi uçtu gitti bu dünyadan. Ben daha önce yakınımdan kimseyi kaybetmemiştim, oyüzden çok ağır oldu benim için. Çok üzüldüm, hatıralarımızın olduğu yerlere gidip hüngür hüngür ağladım.Halâ şaka gibi, çok zor günler geçirdim. Babam biraz kiloluydu, (120 kg), yürüsün hareket etsin daha fazla kilo almasın diye kısa mesafelere arabayla değil, yürüyerek gitmesini istiyorduk.Yemesine müdahale ediyorduk, çok sigara içiyordu. Nefes problemi yaşadığı için az sigara alıyorduk. Hepsi onun iyiliği içindi ama şimdi hepsi bana öyle dert oldu ki. Anneme kızıyorum, neden sen babama karışıyordun diyekeşke daha çok yeseydi, daha çok sigara içseydi, hiç yürümeseydi evde otursaydı ama sağ olsaydı diye. Hep keşke keşke keşke.... Onu hep tekerlekli sandalyeye bindirip doktor doktor gezdiriyordum şekeri, tansiyonu, dizleri için. Şimdi o hastanelere gidemiyorum.Kalbim onsuz çok acıyor, halâ alışamadım. Son yıllarda zaten hep maddi sıkıntılar yaşıyordu, babam son zamanlarında hiç maddi yönden rahat etmedi. Ben okudum ama bir işe giremedim üniden sonra... Sanki ben kötü - faydasız evlatmışım gibi geliyor, gurur yapmayıp sekreterlik kasiyerlik bile yapabilirdim evlilik öncesi. Onlara faydam olurdu en azından...
Üniversite okurken hep çalıştım, burs falan aldım ama ailemden bi kuruş almadım. Aksine onlara faydam oldu ama üniden sonra ben şu okul mezunuyum, basit işlerde çalışmam diyip gurur yaptım. Şimdi diyorum ah keşke keşke keşke.... Sürekli gözlerim doluyor, boğazım düğümleniyor. Allahım ne olur bari annemi bize bağışla diyorum. O da babamdan sonra çok bozuldu... Hep korkuyorum ona da birşey olacak diye. Eşim psikiyatriye götürmek istedi ama ben ilaç kullanmak istemediğim için gitmedim. Siz nasıl baş ediyorsunuz bunlarla? Ben çok yoruldum.
dedim ki acaba bu yazıyı ben mi yazdım. o kadar benzer ki yaşadıklarımız. Benim babam da 13 gün yoğun bakımda kaldı. Çok acı çekti mi , birşey demek istedi mi bize , Ağladım ı çok , hissetti mi gideceğimi. Ben 5 ay bitti babam gideli ama hala o 13 günde neler oldu ne hissetti bize küstü mü kızdı mı acaba , o na kötüsün dediler mi diye diye kendimi yedim. Babam da çok gariban gitti . cenazesi apar topar gömüldü , kefen üstünde torba sonra taput tu , sırtı toprak yüzü bile görmedi. Bir gün ölürsem anca o gün unuturum bunları. eşim psikiyatrıye götürmek istedi. dedim babamı unutmak için ilaç mı içeceğim deyip kabul etmedim. Rabbim kandım diyene kadar rahmet eylesin babanıza...Başınız sağ olsun. Acınızı çok iyi anlıyorum. Ben de 9 ay önce babamı corona yüzünden kaybettim. Öncesinde bir ay yoğun bakımda kaldı. Göremedim, sarılamadım, koklayamadım. Nasıl görünüyordu onu bile bilmiyorum. Cenazesini bile yapamadık. Görevliler getirdi apar topar gömüldü. Yetişemedik bile.
İçimde ukde olan şeyler o kadar fazla ki. İçime sığmıyor bazen. Ben onun fotoğraflarına bile bakamıyorum. Gittiğini kabullenemiyorum. Geçen hafta o gittiğinden beri ilk defa bir hastaneye gittim ve göz yaşları içinde kendimi dışarı zor attım geri. Her şey içimde volkan gibi patladı, içim kavruldu. Bir ay ne yaptı o hastanede, uyutulmadan önce ne hissetti ne düşündü kim bilir. Yapayalnız kaldı. Asla yanına kimseyi almadılar. Gariban gibi kaldı canım babam.
İnanın baş edilmiyor. Sadece bir şeylere alışıyorsunuz, hayat devam ediyor. Ama acısı hep aynı kalıyor. Herkesin keşke si farklı emin olun.
Ilaç kullanmak istemiyorsanız psikiyatri yerine bir psikoloğa gidin ve sadece dertleşin. Ablam da durumla baş edemediği için aylarca psikoloğa gitti ve faydasını gördü.
Umarım siz de bir yolunu, size iyi gelecek bir şeyi bulursunuz.
Sizlere sabır ve sağlık diliyorum. Dertleşmek isterseniz dinlerim.
Allah sevgisi kadar sabrını versin hepimize.Çok zor.dedim ki acaba bu yazıyı ben mi yazdım. o kadar benzer ki yaşadıklarımız. Benim babam da 13 gün yoğun bakımda kaldı. Çok acı çekti mi , birşey demek istedi mi bize , Ağladım ı çok , hissetti mi gideceğimi. Ben 5 ay bitti babam gideli ama hala o 13 günde neler oldu ne hissetti bize küstü mü kızdı mı acaba , o na kötüsün dediler mi diye diye kendimi yedim. Babam da çok gariban gitti . cenazesi apar topar gömüldü , kefen üstünde torba sonra taput tu , sırtı toprak yüzü bile görmedi. Bir gün ölürsem anca o gün unuturum bunları. eşim psikiyatrıye götürmek istedi. dedim babamı unutmak için ilaç mı içeceğim deyip kabul etmedim. Rabbim kandım diyene kadar rahmet eylesin babanıza...
Birde şöyle düşünün bu yaşınıza kadar yanınızdaydi tabi ki yaşayacak daha çok anınız olacaktı ama yaşadınız yine de gördünüz sarıldıniz öptünüz en azından bi ağzınızdan babam kelimesi çıktı hiç görmeyenler sadece 2-3 fotoğrafla ananlari düşünün her bayram het mutlu üzüntülü anında sadece mezara gidenler babam yaşasa nasil olurduk amaca diye düşünüyorum arkamda mi olurdu destek olur muydu acaba bana hiç sarıldı mi annem der ki seni çok severdi kardeşim üzülür çünkü hiç göremedi küçükken derdim ki babam kime benziyor ınsallah Rabbım nasip ederse bebeğinizde olacak dedesiyle anisi olmayacak ama siz herseyini anlatacaksınız deden böyle insandı beni böyle severdi bu şu aklınıza gelen hersey ne mutlu ki sizin hep yanınızdaymis bundan sonrada anlarınızda ve kalbinizde olacak hep ben 25 senedir baba diye bi avuç topragiyla konuşuyorum tüm derdimi iyi kötü herseyimi toprağa anlatıyorumSelam arkadaşlar,
Bu gece yine çok bunaldım, 11 ay önce babamı ani bir kalp krizi ile kaybettim, babam ölmeden 1 gün önce hastaneden yeni taburcu olmuştum covid dolayısıyla tedavi görüyordum. Eve geldiğim günün ertesi sabahı babamın ölüm haberiyle uyandım. Covid olmasın diye gözümden sakındığım babam, aylarca öpüp koklamadığım babam benim hastaneden çıkıp onu görmeye gitmemi beklemeden bir kuş gibi uçtu gitti bu dünyadan. Ben daha önce yakınımdan kimseyi kaybetmemiştim, oyüzden çok ağır oldu benim için. Çok üzüldüm, hatıralarımızın olduğu yerlere gidip hüngür hüngür ağladım.Halâ şaka gibi, çok zor günler geçirdim. Babam biraz kiloluydu, (120 kg), yürüsün hareket etsin daha fazla kilo almasın diye kısa mesafelere arabayla değil, yürüyerek gitmesini istiyorduk.Yemesine müdahale ediyorduk, çok sigara içiyordu. Nefes problemi yaşadığı için az sigara alıyorduk. Hepsi onun iyiliği içindi ama şimdi hepsi bana öyle dert oldu ki. Anneme kızıyorum, neden sen babama karışıyordun diyekeşke daha çok yeseydi, daha çok sigara içseydi, hiç yürümeseydi evde otursaydı ama sağ olsaydı diye. Hep keşke keşke keşke.... Onu hep tekerlekli sandalyeye bindirip doktor doktor gezdiriyordum şekeri, tansiyonu, dizleri için. Şimdi o hastanelere gidemiyorum.Kalbim onsuz çok acıyor, halâ alışamadım. Son yıllarda zaten hep maddi sıkıntılar yaşıyordu, babam son zamanlarında hiç maddi yönden rahat etmedi. Ben okudum ama bir işe giremedim üniden sonra... Sanki ben kötü - faydasız evlatmışım gibi geliyor, gurur yapmayıp sekreterlik kasiyerlik bile yapabilirdim evlilik öncesi. Onlara faydam olurdu en azından...
Üniversite okurken hep çalıştım, burs falan aldım ama ailemden bi kuruş almadım. Aksine onlara faydam oldu ama üniden sonra ben şu okul mezunuyum, basit işlerde çalışmam diyip gurur yaptım. Şimdi diyorum ah keşke keşke keşke.... Sürekli gözlerim doluyor, boğazım düğümleniyor. Allahım ne olur bari annemi bize bağışla diyorum. O da babamdan sonra çok bozuldu... Hep korkuyorum ona da birşey olacak diye. Eşim psikiyatriye götürmek istedi ama ben ilaç kullanmak istemediğim için gitmedim. Siz nasıl baş ediyorsunuz bunlarla? Ben çok yoruldum.
Benim babamı kaybedeli 1 sene olacak ve hala deli gibi ağlıyorum. Hiç gülmüyorum hiç bir şey beni mutlu etmiyor. Artık dayanamıyorum psikologa gidicem. Sende gitmelisin. Başka türlü olmuyor. Çok çöktümSelam arkadaşlar,
Bu gece yine çok bunaldım, 11 ay önce babamı ani bir kalp krizi ile kaybettim, babam ölmeden 1 gün önce hastaneden yeni taburcu olmuştum covid dolayısıyla tedavi görüyordum. Eve geldiğim günün ertesi sabahı babamın ölüm haberiyle uyandım. Covid olmasın diye gözümden sakındığım babam, aylarca öpüp koklamadığım babam benim hastaneden çıkıp onu görmeye gitmemi beklemeden bir kuş gibi uçtu gitti bu dünyadan. Ben daha önce yakınımdan kimseyi kaybetmemiştim, oyüzden çok ağır oldu benim için. Çok üzüldüm, hatıralarımızın olduğu yerlere gidip hüngür hüngür ağladım.Halâ şaka gibi, çok zor günler geçirdim. Babam biraz kiloluydu, (120 kg), yürüsün hareket etsin daha fazla kilo almasın diye kısa mesafelere arabayla değil, yürüyerek gitmesini istiyorduk.Yemesine müdahale ediyorduk, çok sigara içiyordu. Nefes problemi yaşadığı için az sigara alıyorduk. Hepsi onun iyiliği içindi ama şimdi hepsi bana öyle dert oldu ki. Anneme kızıyorum, neden sen babama karışıyordun diyekeşke daha çok yeseydi, daha çok sigara içseydi, hiç yürümeseydi evde otursaydı ama sağ olsaydı diye. Hep keşke keşke keşke.... Onu hep tekerlekli sandalyeye bindirip doktor doktor gezdiriyordum şekeri, tansiyonu, dizleri için. Şimdi o hastanelere gidemiyorum.Kalbim onsuz çok acıyor, halâ alışamadım. Son yıllarda zaten hep maddi sıkıntılar yaşıyordu, babam son zamanlarında hiç maddi yönden rahat etmedi. Ben okudum ama bir işe giremedim üniden sonra... Sanki ben kötü - faydasız evlatmışım gibi geliyor, gurur yapmayıp sekreterlik kasiyerlik bile yapabilirdim evlilik öncesi. Onlara faydam olurdu en azından...
Üniversite okurken hep çalıştım, burs falan aldım ama ailemden bi kuruş almadım. Aksine onlara faydam oldu ama üniden sonra ben şu okul mezunuyum, basit işlerde çalışmam diyip gurur yaptım. Şimdi diyorum ah keşke keşke keşke.... Sürekli gözlerim doluyor, boğazım düğümleniyor. Allahım ne olur bari annemi bize bağışla diyorum. O da babamdan sonra çok bozuldu... Hep korkuyorum ona da birşey olacak diye. Eşim psikiyatriye götürmek istedi ama ben ilaç kullanmak istemediğim için gitmedim. Siz nasıl baş ediyorsunuz bunlarla? Ben çok yoruldum.
geçmişe takılmayarak...Selam arkadaşlar,
Bu gece yine çok bunaldım, 11 ay önce babamı ani bir kalp krizi ile kaybettim, babam ölmeden 1 gün önce hastaneden yeni taburcu olmuştum covid dolayısıyla tedavi görüyordum. Eve geldiğim günün ertesi sabahı babamın ölüm haberiyle uyandım. Covid olmasın diye gözümden sakındığım babam, aylarca öpüp koklamadığım babam benim hastaneden çıkıp onu görmeye gitmemi beklemeden bir kuş gibi uçtu gitti bu dünyadan. Ben daha önce yakınımdan kimseyi kaybetmemiştim, oyüzden çok ağır oldu benim için. Çok üzüldüm, hatıralarımızın olduğu yerlere gidip hüngür hüngür ağladım.Halâ şaka gibi, çok zor günler geçirdim. Babam biraz kiloluydu, (120 kg), yürüsün hareket etsin daha fazla kilo almasın diye kısa mesafelere arabayla değil, yürüyerek gitmesini istiyorduk.Yemesine müdahale ediyorduk, çok sigara içiyordu. Nefes problemi yaşadığı için az sigara alıyorduk. Hepsi onun iyiliği içindi ama şimdi hepsi bana öyle dert oldu ki. Anneme kızıyorum, neden sen babama karışıyordun diyekeşke daha çok yeseydi, daha çok sigara içseydi, hiç yürümeseydi evde otursaydı ama sağ olsaydı diye. Hep keşke keşke keşke.... Onu hep tekerlekli sandalyeye bindirip doktor doktor gezdiriyordum şekeri, tansiyonu, dizleri için. Şimdi o hastanelere gidemiyorum.Kalbim onsuz çok acıyor, halâ alışamadım. Son yıllarda zaten hep maddi sıkıntılar yaşıyordu, babam son zamanlarında hiç maddi yönden rahat etmedi. Ben okudum ama bir işe giremedim üniden sonra... Sanki ben kötü - faydasız evlatmışım gibi geliyor, gurur yapmayıp sekreterlik kasiyerlik bile yapabilirdim evlilik öncesi. Onlara faydam olurdu en azından...
Üniversite okurken hep çalıştım, burs falan aldım ama ailemden bi kuruş almadım. Aksine onlara faydam oldu ama üniden sonra ben şu okul mezunuyum, basit işlerde çalışmam diyip gurur yaptım. Şimdi diyorum ah keşke keşke keşke.... Sürekli gözlerim doluyor, boğazım düğümleniyor. Allahım ne olur bari annemi bize bağışla diyorum. O da babamdan sonra çok bozuldu... Hep korkuyorum ona da birşey olacak diye. Eşim psikiyatriye götürmek istedi ama ben ilaç kullanmak istemediğim için gitmedim. Siz nasıl baş ediyorsunuz bunlarla? Ben çok yoruldum.
ben de 6 sene önce annemi kaybettim, 3 yaşında kızım var. o süreçleri yalnız yaşamak buruk oluyor. nedense de yokluğunu en çok bu yıl hissettim. yine de çocuğumun olması bana iyi geldi. bazen senin annen yok mu nerde diye soruyor, keşke o da görseydi diyorum7 yıl önce annemi kaybettim artık güçlü durmaktan bnde yoruldum. Üstelik hamileyim annemin ypklugunu çok arıyorum doğumunu düşünüyorum ne teyzem ne ablam ne de ananem var yanımda olucak. Çok ağır bazen bebeğime zarar vericem diye çok korkuyorum kızım olucak o kadar mutluyum ki... Acılarımı dertlerimi onla paylaşabilicem
Ne kadar şanslısınız. Böyle güzel andığınız bir babanız olmuş. Babanız da ne kadar şanslı. Böyle bir evlat ile yaşamış. Allah sabır versin ama geride güzel anılarınız kalmış. Bunlara tutunun, keşke demeyin lütfenSelam arkadaşlar,
Bu gece yine çok bunaldım, 11 ay önce babamı ani bir kalp krizi ile kaybettim, babam ölmeden 1 gün önce hastaneden yeni taburcu olmuştum covid dolayısıyla tedavi görüyordum. Eve geldiğim günün ertesi sabahı babamın ölüm haberiyle uyandım. Covid olmasın diye gözümden sakındığım babam, aylarca öpüp koklamadığım babam benim hastaneden çıkıp onu görmeye gitmemi beklemeden bir kuş gibi uçtu gitti bu dünyadan. Ben daha önce yakınımdan kimseyi kaybetmemiştim, oyüzden çok ağır oldu benim için. Çok üzüldüm, hatıralarımızın olduğu yerlere gidip hüngür hüngür ağladım.Halâ şaka gibi, çok zor günler geçirdim. Babam biraz kiloluydu, (120 kg), yürüsün hareket etsin daha fazla kilo almasın diye kısa mesafelere arabayla değil, yürüyerek gitmesini istiyorduk.Yemesine müdahale ediyorduk, çok sigara içiyordu. Nefes problemi yaşadığı için az sigara alıyorduk. Hepsi onun iyiliği içindi ama şimdi hepsi bana öyle dert oldu ki. Anneme kızıyorum, neden sen babama karışıyordun diyekeşke daha çok yeseydi, daha çok sigara içseydi, hiç yürümeseydi evde otursaydı ama sağ olsaydı diye. Hep keşke keşke keşke.... Onu hep tekerlekli sandalyeye bindirip doktor doktor gezdiriyordum şekeri, tansiyonu, dizleri için. Şimdi o hastanelere gidemiyorum.Kalbim onsuz çok acıyor, halâ alışamadım. Son yıllarda zaten hep maddi sıkıntılar yaşıyordu, babam son zamanlarında hiç maddi yönden rahat etmedi. Ben okudum ama bir işe giremedim üniden sonra... Sanki ben kötü - faydasız evlatmışım gibi geliyor, gurur yapmayıp sekreterlik kasiyerlik bile yapabilirdim evlilik öncesi. Onlara faydam olurdu en azından...
Üniversite okurken hep çalıştım, burs falan aldım ama ailemden bi kuruş almadım. Aksine onlara faydam oldu ama üniden sonra ben şu okul mezunuyum, basit işlerde çalışmam diyip gurur yaptım. Şimdi diyorum ah keşke keşke keşke.... Sürekli gözlerim doluyor, boğazım düğümleniyor. Allahım ne olur bari annemi bize bağışla diyorum. O da babamdan sonra çok bozuldu... Hep korkuyorum ona da birşey olacak diye. Eşim psikiyatriye götürmek istedi ama ben ilaç kullanmak istemediğim için gitmedim. Siz nasıl baş ediyorsunuz bunlarla? Ben çok yoruldum.
Selam arkadaşlar,
Bu gece yine çok bunaldım, 11 ay önce babamı ani bir kalp krizi ile kaybettim, babam ölmeden 1 gün önce hastaneden yeni taburcu olmuştum covid dolayısıyla tedavi görüyordum. Eve geldiğim günün ertesi sabahı babamın ölüm haberiyle uyandım. Covid olmasın diye gözümden sakındığım babam, aylarca öpüp koklamadığım babam benim hastaneden çıkıp onu görmeye gitmemi beklemeden bir kuş gibi uçtu gitti bu dünyadan. Ben daha önce yakınımdan kimseyi kaybetmemiştim, oyüzden çok ağır oldu benim için. Çok üzüldüm, hatıralarımızın olduğu yerlere gidip hüngür hüngür ağladım.Halâ şaka gibi, çok zor günler geçirdim. Babam biraz kiloluydu, (120 kg), yürüsün hareket etsin daha fazla kilo almasın diye kısa mesafelere arabayla değil, yürüyerek gitmesini istiyorduk.Yemesine müdahale ediyorduk, çok sigara içiyordu. Nefes problemi yaşadığı için az sigara alıyorduk. Hepsi onun iyiliği içindi ama şimdi hepsi bana öyle dert oldu ki. Anneme kızıyorum, neden sen babama karışıyordun diyekeşke daha çok yeseydi, daha çok sigara içseydi, hiç yürümeseydi evde otursaydı ama sağ olsaydı diye. Hep keşke keşke keşke.... Onu hep tekerlekli sandalyeye bindirip doktor doktor gezdiriyordum şekeri, tansiyonu, dizleri için. Şimdi o hastanelere gidemiyorum.Kalbim onsuz çok acıyor, halâ alışamadım. Son yıllarda zaten hep maddi sıkıntılar yaşıyordu, babam son zamanlarında hiç maddi yönden rahat etmedi. Ben okudum ama bir işe giremedim üniden sonra... Sanki ben kötü - faydasız evlatmışım gibi geliyor, gurur yapmayıp sekreterlik kasiyerlik bile yapabilirdim evlilik öncesi. Onlara faydam olurdu en azından...
Üniversite okurken hep çalıştım, burs falan aldım ama ailemden bi kuruş almadım. Aksine onlara faydam oldu ama üniden sonra ben şu okul mezunuyum, basit işlerde çalışmam diyip gurur yaptım. Şimdi diyorum ah keşke keşke keşke.... Sürekli gözlerim doluyor, boğazım düğümleniyor. Allahım ne olur bari annemi bize bağışla diyorum. O da babamdan sonra çok bozuldu... Hep korkuyorum ona da birşey olacak diye. Eşim psikiyatriye götürmek istedi ama ben ilaç kullanmak istemediğim için gitmedim. Siz nasıl baş ediyorsunuz bunlarla? Ben çok yoruldum.
Başın sağolsun canım. Ben de babamla olan son arama kayıtlarının ekran görüntüsünü aldım. Bakıp bakıp ağlıyorum. Babamın bir huyu vardı, telefonu açana kadar üst üste arardı, merak ederdi birşey mi oldu diye.Konuyu tekrar görmem, 3 ay önce ölen babamı hatırlamam ve girip whatsapp son görülmesine bakmam
Bu konu içimi dağladı çok
Biliyorum gitti ama hâlâ aklıma geldikçe o son görülmesine bakıyorum 26 Haziran 2021 de girmiş en son. O tarih değişmiyor, değişmeyecek ama istemsizce kabullenemiyorum sanırım hâlâ..
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?