21 eylül de 10 yil oldu babam göçeli cok klasik ama allah gercekten sabrini veriyor benim babacığım yogun bakimda bir basina öldü bana en cok bu dert oldu. O zaman kizim 1 yaşındaydı annem zaten rahatsizdi güçlü durmalıyım diye diye acımı, yasımı yasayamadim bu da vucudumda buyuk sorunlara neden olmus ki sonradan öğrendim 1 yıl sonra psikiyatriye gittigimde atlatilamayan yas hali teshisi koydular. Boyle durumlarda insanin yasını rahatca yasamasi ve olumu kabullenmesi gerekirmis bir psikoloğa gidin inanin size iyi gelecek.Selam arkadaşlar,
Bu gece yine çok bunaldım, 11 ay önce babamı ani bir kalp krizi ile kaybettim, babam ölmeden 1 gün önce hastaneden yeni taburcu olmuştum covid dolayısıyla tedavi görüyordum. Eve geldiğim günün ertesi sabahı babamın ölüm haberiyle uyandım. Covid olmasın diye gözümden sakındığım babam, aylarca öpüp koklamadığım babam benim hastaneden çıkıp onu görmeye gitmemi beklemeden bir kuş gibi uçtu gitti bu dünyadan. Ben daha önce yakınımdan kimseyi kaybetmemiştim, oyüzden çok ağır oldu benim için. Çok üzüldüm, hatıralarımızın olduğu yerlere gidip hüngür hüngür ağladım.Halâ şaka gibi, çok zor günler geçirdim. Babam biraz kiloluydu, (120 kg), yürüsün hareket etsin daha fazla kilo almasın diye kısa mesafelere arabayla değil, yürüyerek gitmesini istiyorduk.Yemesine müdahale ediyorduk, çok sigara içiyordu. Nefes problemi yaşadığı için az sigara alıyorduk. Hepsi onun iyiliği içindi ama şimdi hepsi bana öyle dert oldu ki. Anneme kızıyorum, neden sen babama karışıyordun diyekeşke daha çok yeseydi, daha çok sigara içseydi, hiç yürümeseydi evde otursaydı ama sağ olsaydı diye. Hep keşke keşke keşke.... Onu hep tekerlekli sandalyeye bindirip doktor doktor gezdiriyordum şekeri, tansiyonu, dizleri için. Şimdi o hastanelere gidemiyorum.Kalbim onsuz çok acıyor, halâ alışamadım. Son yıllarda zaten hep maddi sıkıntılar yaşıyordu, babam son zamanlarında hiç maddi yönden rahat etmedi. Ben okudum ama bir işe giremedim üniden sonra... Sanki ben kötü - faydasız evlatmışım gibi geliyor, gurur yapmayıp sekreterlik kasiyerlik bile yapabilirdim evlilik öncesi. Onlara faydam olurdu en azından...
Üniversite okurken hep çalıştım, burs falan aldım ama ailemden bi kuruş almadım. Aksine onlara faydam oldu ama üniden sonra ben şu okul mezunuyum, basit işlerde çalışmam diyip gurur yaptım. Şimdi diyorum ah keşke keşke keşke.... Sürekli gözlerim doluyor, boğazım düğümleniyor. Allahım ne olur bari annemi bize bağışla diyorum. O da babamdan sonra çok bozuldu... Hep korkuyorum ona da birşey olacak diye. Eşim psikiyatriye götürmek istedi ama ben ilaç kullanmak istemediğim için gitmedim. Siz nasıl baş ediyorsunuz bunlarla? Ben çok yoruldum.
CanımmmmmmHayat sana yasamayi da alismayi da dayanmayi da ögretiyor. Sen ögrenmek istemesende kafana vura vura ögretiyor. Babami kaybettigimde bundan daha aci ne olabilir ki demistim 2 ay sonra 6 aylik yegenimi kaybettim babamin daha senesi dolmadan da kizimi kaybettim. Bir sene icinde 3 kayip yasadim. Hala hayattayim. Pismanliklar bahaneler vicdan azaplari sebepler vs inanki hicbiri işe yaramiyor. Insan her ölûme bir sebep ve suçlu ariyor bu suclu da hep kendisi oluyor ama ne sebebin ne de suçlunun zamanla önemi kalmiyor. Üzûlerek aglayarak gideni getirmek mumkun olsa burda hepimiz toplanir gunlerce aglar geri getirirdik gidenlerimizi. Ama maalesef hicbirinin faydasi olmuyor. 5 dakika òncesine kadar ben de oturmus gidenlerime agliyordum böyle yazdigima bakma ben de senden farkli ruh halinde degilim. Senle kendimi de teselli ediyorum iste.
Gercekten öyle insan sadece kendisi yasiyor saniyor bazi duygulari ama bu herkesin basina geliyor oysa. Ama insan yasamadan farkinda olamiyor bazi seylerin. Babamin yarin senesi doluyor yapacak tek sey dua etmek.CanımmmmmmRabbim babacığının da, evladının da, yeğeninin de mekanını Cennet-i Alâ eylesin. Rabbim daha acı sınavlar yaşatmasın. Çok kötü oldum yazını okuyunca, insan birileriyle dertleşmeyince sanki bu dert sadece kendisinde varmış gibi düşünüyor. Bu konuyu açınca gördüm ki, aynı acıyı yaşayan onlarca kişi var burada. Rabbim hepimize sabırlar versin
Teşekkür ederim.Ah canım...
Senin de başın sağolsun, yaşadığımız şeyler okadar zor şeyler ki... Düşününce kafayı yiyecek gibi oluyor insan, acaba babam son nefesini verirken bizi çağırdı mı, gözleri bizi aradı mı, korktu mu, bekledi mi bizi
Babamı kaybettiğimde 26 yaşındaydım, şimdi 27 oldum. Hâlâ çocuk gibi ağlıyorum, dün gece eşime sarılıp ben babamı çok özledim diyerek hüngür hüngür ağladım. Gözlerim şişmiş, bazı yaralar çok derin. Hep kanıyor.Konu içimi dağladı ARYA. Emzirmesem cidden bir cigara yakardım. Kaç yaşına gelirsek gelelim anne ve baba hala hayatımızın baş köşesinde oluyorlar.
Keşkeler omur boyu bitmeyecek. Ben lisedeyken annemi babamı erkek kardeşimi depremde bir gecede kaybettim ve onlarca Akraba mi arkadaşlarımı... 2 yıl önce de kızkardeşimi kanserden kaybettim. Hiçbirşey eskisi gibi olmuyor ama alışıyorsun. Yapabileceğimiz hiçbirşey yok. Bir gün hepimiz öleceğiz farzet ki tatildeyiz. Onlar gitti biz de gideceğiz. Ölene mi zor kalana mi diye çok soruyorum kendime. Keşke annem olsaydı beni ıyi bir konumda ıyi bir meslek sahibi olarak görseydi diyorum. Şimdi çok param var keşke anneme kardeşlerime birseyler alabilseydim diyorum. Keşkeler bitmiyor. Allah yar ve yardımcımiz olsun. Başınız sağolsun sevgiler.Selam arkadaşlar,
Bu gece yine çok bunaldım, 11 ay önce babamı ani bir kalp krizi ile kaybettim, babam ölmeden 1 gün önce hastaneden yeni taburcu olmuştum covid dolayısıyla tedavi görüyordum. Eve geldiğim günün ertesi sabahı babamın ölüm haberiyle uyandım. Covid olmasın diye gözümden sakındığım babam, aylarca öpüp koklamadığım babam benim hastaneden çıkıp onu görmeye gitmemi beklemeden bir kuş gibi uçtu gitti bu dünyadan. Ben daha önce yakınımdan kimseyi kaybetmemiştim, oyüzden çok ağır oldu benim için. Çok üzüldüm, hatıralarımızın olduğu yerlere gidip hüngür hüngür ağladım.Halâ şaka gibi, çok zor günler geçirdim. Babam biraz kiloluydu, (120 kg), yürüsün hareket etsin daha fazla kilo almasın diye kısa mesafelere arabayla değil, yürüyerek gitmesini istiyorduk.Yemesine müdahale ediyorduk, çok sigara içiyordu. Nefes problemi yaşadığı için az sigara alıyorduk. Hepsi onun iyiliği içindi ama şimdi hepsi bana öyle dert oldu ki. Anneme kızıyorum, neden sen babama karışıyordun diyekeşke daha çok yeseydi, daha çok sigara içseydi, hiç yürümeseydi evde otursaydı ama sağ olsaydı diye. Hep keşke keşke keşke.... Onu hep tekerlekli sandalyeye bindirip doktor doktor gezdiriyordum şekeri, tansiyonu, dizleri için. Şimdi o hastanelere gidemiyorum.Kalbim onsuz çok acıyor, halâ alışamadım. Son yıllarda zaten hep maddi sıkıntılar yaşıyordu, babam son zamanlarında hiç maddi yönden rahat etmedi. Ben okudum ama bir işe giremedim üniden sonra... Sanki ben kötü - faydasız evlatmışım gibi geliyor, gurur yapmayıp sekreterlik kasiyerlik bile yapabilirdim evlilik öncesi. Onlara faydam olurdu en azından...
Üniversite okurken hep çalıştım, burs falan aldım ama ailemden bi kuruş almadım. Aksine onlara faydam oldu ama üniden sonra ben şu okul mezunuyum, basit işlerde çalışmam diyip gurur yaptım. Şimdi diyorum ah keşke keşke keşke.... Sürekli gözlerim doluyor, boğazım düğümleniyor. Allahım ne olur bari annemi bize bağışla diyorum. O da babamdan sonra çok bozuldu... Hep korkuyorum ona da birşey olacak diye. Eşim psikiyatriye götürmek istedi ama ben ilaç kullanmak istemediğim için gitmedim. Siz nasıl baş ediyorsunuz bunlarla? Ben çok yoruldum.
Cenazelerde birkaç hadsiz hep olay yaratır. Benim kızkardeşimin tebarekesinde dayımın karısı pilav et soğuk gelsi diye olay çıkarmıştı. Allah ıslah etsin bunları. Zamanla daha iyi olacağız inşallah.Bas edemiyorum.Depresyonda gibiyim.Günluk işlerimi zorla yapiyorum bazen.Eşimin baba ve annesi canimi sikacak seyler yapti babamin cenaze ve ertesinde onlarla görüsmeyi kestim.Sık sık kendimi onlara öfkelenirken buluyorum.Zaman bazi seyleri biraz degistirir mi bilmiyorum.Beklemedeyim.
Amin amin hislerime tercuman oldunuz inanin..Allah hepimize sabır ihsan eylesin.Ben de babamı kaybedeli 5 ay oldu. O kadar derindi ki yeri bende, bebeğimdi adeta. Ani beyin kanamasından kaybettim. Son yıllarda iyice düşmüştü, ben bakıyordum. Hastanede aylarca refakatçisi, arkadaşı, eli ayağı, her şeyi bendim, o da benim her şeyimdi.
Gözlerimin dolmadığı, burnumun direğinin sızlamadığı bir gün bile yok. Zaten onu düşünmediğim günün ertesini görmek bana nasip olmasın.
Zamanla geçiyor diyorlar da, bu acı kolsuz bacaksız yaşamaya devam etmek gibi bir acı, geçmiyor asla. İlk günlerdeki gibi her gün haykıra haykıra ağlamıyorsun ama geçmiyor. Bir yanı hep eksik kalıyor insanın, bir de içimdeki asla eskisi gibi olamayacağımı söyleyen o his. Kolum kanadım kırıldı, bizim gibi olanlara sabır diliyorum…
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?