Eşimi kandırmaya çalıştı ama kandıramadı, bazı şeylere şahit oldu çünkü eşim. Şimdi bile hala eşimi doldurmaya çalışır ne varki kovduysa, ne varki küfür ettiyse, ne varki vurduysa yıllarca küs durulur mu der, ama eşim ağzını açıpta bana bişey demez, baskı uygulamaz. Kayınvalidem öyle dedikçe ben cinleniyorum işte, nefretim artıyor, ekmeğimi mi vermiş, aşımı mı vermiş, maddi yada manevi destek mi olmuşta bana vurduysa ne var diye affedeceğim.
Ayrılma konusunda gelince büyük konuşmak istemem ama eşim benden ayrılmaz, annesi mesleğini eline alıp para kazanmaya başladıktan sonra para istedi bende vermedim, verdirmedim ve yüzünede vermem diye söyledim, işte o zaman annesi çok dedi, boşan gel oğlum ben sana bakarım dedi. :) (10 metre küp gazla beni ortalarda bıraktığını unutarak istedi heralde parayı)
Eşim, evlenmeye ben karar verdim ayrılırsam da kararımı ben veririm dedi.
Evet çok çektim, üstelik evim ayrı, yolum ayrıyken, daha bunlar neki...
Eşime sürekli derdi ki polis olmanı istemiyorum, eşinin maaşı iyi, burada özellerde az parada olsa gir bi işe gitme, okuma. (resmen karının parasını ye derdi) Ben de dedim ki sen yorum yapıyorsun ama biz sana sormadık ki, gidecek ve okuyacak, başka şansı yok.
Ama şuan ben hiç takmıyorum yüzünede söylüyorum, ayna gördüğünü yansıtır, ne gösterdiysen bana onları görürsün.
Eeeee günün birinde benim gibi çaresiz kalıp (23 yaşında 5 aylık evliydim) bir yerlerde kalmak zorunda kalırsan belki senide kovarlar, işte o zaman anlarsın halimi, affedilecek kadar basit bir olaymıymış.
Artık ben aştım kendimi, kimseye minnetim yok, ailem arkamda destek, kızımla beraber 18 aydır Rabbime şükür kimselere muhtaç olmadan, korkmadan, evimin her ihtiyacını gidererek tek başımıza kalıyoruz evimizde.
Ama inanır mısın bunlara rağmen benimle konuştuğunda, aradığında vs. hala konuşurum, ama ben sanki yoldan geçen bir insanlar konuşuyormuşum gibi hissediyorum kendimi.
Sanada Allah inş. sorunsuz bir evlilik nasip eder.