Kaynanam bizimle yaşamıyordu. Aramızda yaklaşık 130-140 km filan vardı. 9 yıl boyunca kaynanam ve görümcemden görmediğim şey kalmadı. Görümcem evime her geldiğimde evimden bişeyler eksiliyordu, cüzdanımdan para eksiliyordu. Hiç aklıma gelmemişti, en son evimden eksilen eşyalarımı görümcemde görene kadar. Bunları eşimde biliyor hiçbişey demedi yapmadı, üstelik görümcem benden 7 yaş küçük olduğu halde bırak saygıyı her türlü saygısızlığı gördüm. Kaynanam benim evimde, misafirimin önünde seni oğlumdan çatır çatır boşatacağım dedi. Evimdeki misafir bunu eşime anlattı, evliliğini sürdürmek için anneni evinden uzak tut dedi. Ama eşim gene bişey yapmadı. Bu olayın üstüne 5 yıl daha sustum. Eşim iş kuracağım dedi, kredi çekemiyordu ben memur olduğum için krediyi ben çektim, yetmedi annemden istedik annem kredi çekip borç verdi. Eşim patron oldu. Bu patron lafı da eşimin annesinin tabiri. ışi kurduktan sonra bana ve eve olan ilgisi azaldı. O zaman anladım ki bişeyler esasında yolunda değil. Ev ve hayatımızla ilgili herşeyi ben yapıyorum ben yapmayınca eşim hiçbişey yapmıyor. Yaptığım şeyleri yapmamaya başladım, çünkü mutsuzdum. Ve aylarca düşünüp bekledim eşimin değişmesini. Eşimle konuştum, değişeceğini düzeleceğini söyledi ilk başta, haklı olduğumu söyledi. Sonra değişmek yerine beni suçladı, başkası ile ilişkim olacağımdan bile kuşkulandı. Toparlamaya çalıştıkça daha beter battı ve dayanamadım. Bu kadar mutsuzluğu hak etmiyorum dedim. bir gün içinde boşandım. Şimdi düşünüyorumda neden daha önce görmemişim bunları. Eş olmak bu kadar basit değil bence, ben her türlü fedakarlığı yaparken eşim ne annesinin ne kız kardeşinin ağzını kapatamadı, benim de bir insan olduğumu kırıldığımı, üzüldüğümü, bir gün yorulup gideceğimi görmedi. Ama bitti bende sabır, bitti güven, güvenmediğim bir adam kocam olamaz dedim. Kısaca olayım bu.