Anne veya Babasını erken yaşta kaybedenler...

Acısı bir olanların kaderi, bitmek bilmeyen bir hasretle kavrulup duruyor yüreğimiz, bi çare dolaşıyorum resmen, insan böylesine bir acıyı tadınca büyüyor 1 günde, herkesin üzüldüğüne üzülemiyor bir kere, çünkü onun acısı çok büyük.. O günden sonra çok şey değişti bende, içimde..

Hiç bir şeye benzemiyor bu acı, alışmak kelimesinin kavramını hala çözemedim..
Sesi kulaklarımda çınlıyor birden sen nasıl gidersin annem diyorum? Çıldıracak gibi oluyorum..
Bir çocuğun üzerinde annesinin gölgesinin olmaması kadar büyük bir boşluk yokmuş, yaşamadan nerden bilebilirdim ki?
 
evet bende artık herşeye üzülmüyorum.ve diyorumki onunla mı uğraşacam benim derdim bana yeter zaten!!oysa yalan söylüyorum.ben bile derdime yetemiyorum.yetmiyor derdim ağır ben kendi derdime bile yetemiyorum diyemiyorum.üstüme koskoca bir tonluk taş koydular sanki.yaşamaktan öyle elimi ayağımı eteğimi gözümü kulağımı çektim ki .bir anda bıcak gibi.zırt diye.ya işteyim ya evde.evdeykende tüm gün yatakta.yarı uyur yarı uyanık.garip.hayatın hiç bir anlmı kalmadı.özleyip görememek.zaman herşeyin ilacı bilirdik derdik dururduk,yok zaman bile iyileştireceği acıları seçermiş.bu acıya zamanın yaptığı sadeceher gecen gün katmerlemek..alllh sabır versin hepimize ...
 



ben..

ben 9 aylıkken babam gitmiş yanımdan geçip gitse tanımamm görmedim .. ölümü yaşıyormu bilgim yok.. allah kimseye böyle acılar yaşatmasın çok zor baba eksikliği yüreğinin ortasında durur insanın kimseye anlatamazsın açamazsın anlamaz babasız yada annesiz olmayan ..
 
Boswer .!.:
Bende 24 yaşımda kaybettim annemi..O zamandan beri bütün mutluluklarım buruk..Daha evlilik diye bir durum yok ama o gün gelince içime dahada çok oturacak annemin yokluğu..Onu çok özledim.Artık rüyalarda yetmiyor
Genişletmek için tıkla...

Allah sabırlar versın.bende bu hayatta sadece annem ıcın yasıorum.hayallerımı onunla kuruyorum.cunku evlendım boşanma aşamasındayım.hıc bır zaman elın kapısı ana gıbı olmuor.o yüzden bıdaha dusunmuorum kımseyı sevmeyı.tek annemı sevıorum.ve onun yokluğunu düşünmek bıle canımı yakıor.ıcım burkuluor annesını bu yasta kaybedenlere.ne zordur.hayat ıste oyle acımasız ve adaletsızkı. sımdı hıslerım alınmış gıbı..bırseylerın basa erkenden gelmesı ne acıdır..oyle olunca mücadele ıkıye katlanıor hayatta.kımılerı annesinden sıkayet eder ya benım anam hıc oylede deıl. zor ınan zor.rabbım sana güzel evlatlar nasıp etsın yanında durabilecek.....
 

o ağlamak ne zor ne zor.of sımdı ne zor yazıorum buraya cevap.annem hayatta ama bazen bunları düşündükçe nası yasarım dıorum.hele onsuz ınsanlarla mücadele etmek cok daha zor demıssın.nede doğru.rabbım sabırlar versın
 
Ben annemi yoğun bakımın kapısına kendi ellerimle vermiştim, el sallamıştı ablasına ve kapılar kapanmıştı..
O an onu son kez gördüğümü bilseydim, o kurban olacağım ellerini asla bırakmazdım..
Ama olmadı.
Son kez onu yoğun bakımın kapısında gördüm, vedalaşamadık,sarılamadık kokusunu çekemedim içime..
Bitti herşey ..
Cenaze de bir kadın yanıma gelip şuan çok canın yanıyor,nefesin kesiliyor biliyorum ama sabret içindeki yangın her geçen gün sönücek,acın dinecek demişti..
Yanılmıştı, acı anne acısı olunca hiç geçmiyor,olduğu yerde kalıyor ..
İnsan hayata hep eksik başlıyor,eksik devam ediyor..
Benim sol yanım eksik..
Hayatta ne yaşarsam yaşayayım herşeyde eksiklik,tadsızlık hissediyorum.
Ağladığımda yanıma gelip sarılan o elleri kaybettim,
Bence dünyada insanoğluna verilebilcek en büyük acı annesizlik..
Eğer anneniz yanınızdaysa kıyamet bile kopsa korkmayın, sizin nefesiniz yanınızdadır..
 
23 yaşındayım şuan annem fenalaşıp beyın kanaması gecırdıgınde 12 yasında ve annemle yalnızdık.Yaşadıgım şoku yogun bakımdayken yanına girdiğimizdeki göruntusu hatıramda sadece. o çocuklukla durumu cokta kavrayamamıstım buyuyunce anladım. Babamı kaybedelide 3,5 yıl oldu. Onda aklı basında olduugmdan daha acıydı belki kızacak cok kişi ama 1,5 yılım alkol tuketmekle gectı careyı öyle bulurum sandım.Yoklukları her daım bellı oluyor anne baba gunlerı olmasaymıs dıyorum.Ve suan evlılık arıfesınde bunu daha cok hıssedıyorum.Rabbım kalanların aılesını evlatlarını korusun..
 
ben 33 yaşındayım. insanlar yetişkinsin çok üzülmemelisin diyorlar bana çok saçma geliyor. ateş düştüğü yeri yakıyor. 1 kasım 2012 de annemi kalpten kaybettim ağlamaklı olduğum için kaybetme hikayemi yazmıcam. ama doktorun bize hastanızın kalbi durdu tüm müdahalelere rağmen kurtaramadık demesi asla kulaklarımdan silinmeyecek. şimdi bayram geliyor annemsiz ilk bayram nasıl geçer bilmiyorum bayramın gelmesini ilk defa istemiyorum.

gerçekten rüyalar yetmiyor bazen annemin karyolasında oturuyorum yalvarıyorum rüyama gel diye geliyor ama yetmiyor. evli değilim düğün hazırlıklarım olursa nasıl buruk geçer tahmin ediyorum.

rabbim sana yalvarıyorum bizim gibi öksüzlerin mutluluklarını yanına aldıklarına bu dünyadaymış gibi göster ruhlarına hissettir.AMİN...
 

amin...allah sabır versin.bende babamı gecen yıl o iğrenç 2012 yılının temmuz ayında aniden kalbten kaybetmiştim.ve doktor aynı cümleleri söyledi babanızın 2 kez kalbi durdu ve birdaha çalıştıamadık keşke benim kalbimde onunkiyle beraber aynı gün duruverseydi.1 yıl olacak hala acıyorum,kanıyorum,geçmiyor derinleşiyor,özlem artıyor dayanılmıyor.büyüğü küçüğü yok bu işin acı her yaşta aynı acı acı işte.
 
babamı 18 yaşındaydım beyin kanamasından sonra geçirdiği 3 ameliyat sonrası kabettim günlerce soğuk hastane koridorlarında bekledim dönsün çok istedim.Ama Dr.lar normal hayatına asla dönmeyeceğini söyleyene kadar konuşmayabilirim yürüyemeyebilir hatta aklı yerinde olmyabiir dediler bunları duyunca Allahıma dua ettim hayırlısı ne taraf ise o tarafa çevir acı çekmesin babam dedim.ertesi gün Hakve rahmetine kavuştu onu çok ama çok özlüyorum ve bu duruma sebep olanlarda babamın teyze çocuklarıydı şimdi baba tarafından kimseyle görüşmüyorum ne hala ne de amca hepsi birbirinin arkasından ağzı alınmayacak şeyler söyleyip sonra bişey olmamış gibi birbirlerinin dibinden ayrılmayan mahluklar... ve zaman geçti ablam evlendi ben annnemle tam 5 yıl aynı evde ev arkadaşı gibi olduk birbirimize nazımız geçerdi ve ikimizde çok inatçıydık ama zaman geldi evleneceğim gün çattı geçen ağustos ayında aileminde rızasıyla evlendim tüm hazırlıkları annemle yaptık hem üzgün hem mutlu... düğünden 2 ay sonra annem benim yanıma yerleşecekti ona ait bir oda vardı evimde ama olmadı yorgun bedeni dayanamadı... düğünümden sonra 1 haftalık tatil sonrası bursaya indiğim sabah hastaneye koştum annem kronik akciğer hastasıydı atlatır dedim grip yorgunluk dedim takip eden dr. aynı fikirdeydii benle ama olmadı düğünümden 13 gün sonra kaybettim anneciğimi.El öpmeye geleceğim eve anneciğimin cenazesine gelmek geçmez bir acı ve yara....
 
Son düzenleme:

seni çok iyi anlıyorum bende seninle aynı yaştayım bende babamı 38 gün önce kaybettim aniden kalpten ve babam çok sağlıklıydı herşey 10 dakika içinde oldu babam gitti ellerimde...çok acı hayatımın acısını yaşıyorum o kadar özlüyorumki bazen resimlerine bakınca çıldıracak gibi oluyorum bişey olsa beynime bişey yaptırsam unutsam diyorum ama olmuyo tabi..sadece mezarına gidince orda rahatlıyorum sanki üzülmeme engel oluyo gibi geliyo bana bazen ağlayamıyorum bile ordayken huzurlu olduğunu hissediyorum..bende çok üzgünüm şok içindeyim ama hayat bu ve gün gelip birden bitebiliyo belki ben babamın geldi yaşa bile gelmiycem.. ölmekde doğmak gibi bunu daha çok düşünüp alışmaya çalışmak gerek yoksa hayat çok korkunç bir hal alıyo..ve babam benim böyle üzülmemi istemez hayatımı yaşamamı isterdi beni görüyosa bunu düşünüyorum o çok kötü zamanlarımda..inşallah acılarımız azalır başka yapacak bişeyimiz yok çünkü
 
Bende babami 22yasindayken kaybettim. Iki sene hastalik cekti bi ameliyattan diger ameliyatta babam kanserdi. O zamana kadar kanserin ne oldugunu bilmiyordum doktor pat diye deyi vermisti. Universite okuyordum ama ben babama bakip onun benden razi olmasini sectim. gün be gün azar azar eriyisini gördüm yasadim. Elden hicbirsey gelmiyordu Cok zor zamanlardi. Tek istegim babamin beni yasarken baba evinden gelinlikte ciktigimi görmesiydi. Allahim nasip etti iyi bi kismetim cikti babacigim cok hastada olsa hep yanimdaydi onun rizasiyla gelin oldum damadini tanidi gözü arkada kalmadi. Ben evlendikten 5ay sonra vefat etti. Ölmeden bir kac gün önce onu misler gibi yikayip paklamistim tirnaklarini saclarini kesmistim. Megersemölümüne hazirlamisim simdi dügünümü düsündükce babacigimi hatirlarim cok fena olurum allah rahmet eylesi Cok özledim. Bu yaziyi yazarken bile nasil agliyorum bi bilseniz. Cok zormus cok. Allahim hepimize sabir versin. Biraz uzun oldu kusura bakmayin. Okudugunuz icin tskler.
 
2. kış annemsiz, yaşadığımı unuttum o öldükten sonra, hala düşündüğüm de biz mi yaşadık o acıları, ben annemi mi bekledim o hastane koridorlarında 14 gün diyorum inanamıyorum. Her gün yeni bir umut, umudumun yavaş yavaş tükendiği ama kendime bile itiraf edemediğim geceler..

Erkek kardeşimin '' siz evlenip gideceksiniz abla, ben ne olacağım? '' diye hıçkıra hıçkıra ağlaması, annemin vefatından sonraki gün beraber yatmıştık bana '' annem gibi anne olacaksın sen abla, sen sakın çocuklarını bırakma tamam mı? '' deyişi, kendi annesizliğimi unutup onun için ağladığım geceler..

Çok zor anneyi, babayı kaybetmek. Yaşamayan bilmez derler ya hani, iyi ki de bilmiyorlar, bilmesinler. Allah böyle acıyı düşmanıma yaşatmasın, hepimizin gideceği yer orası buna çare yok gecinden versin Rabbim..
 
tam 30 yaşında kaybettim annemi.. tam 2,5 ay oldu onu kaybedeli..
anlatabileceğim duygular değil bunlar bilirsiniz..
hiçbir rahatsızlığı yoktu annemin.
bir gün göğüs sıkışlamasıyla hastaneye kaldırıldı ,by pass olması gerek denildi..çok zor bir karardı annem 66 yaşındaydı
babam çok korkuyordu ameliyatı atlatamazsa nolur diyordu.. ben ve kardeşlerim babamı ikna ettik ameliyata
neyse tıp fakültesi hastanesinde çok iyi prof.dr.lar bulduk ameliyat çok iyi geçti herşey yolundaydı,
hastanede özel odada kaldı kimseyle görütürmedik öpmedik dokunmadık enfeksiyon kapmasın diye
birgün sabah annem nefes alamamış reanimasyon yoğun bakımına girdi.. o güne kadar reanimasyon yoğun bakım nedir bilmiyordum
bir baktım ki reanimasyon ölmeye yakın kişilerin girdiği bir yermiş 10 gün yattı
bir sabah acı haberiyle uyandım(hastanede enfeksiyon kapmış kadın)
(hastanenin ve doktorların o kadar çook hataları olduki anlatmak bişeyi değiştirmez diye anlatmıyorum)
her hafta mezarına gidiyorum ,hergün dualar ediyorum,mezarına gittiğimde oturup kalıyorum hiç kalkmak oradan ayrılmak istemiyorum
çoğu kez mezarını kazıp oradan çıkarıp sarılıp öpmek koklamak istiyorum
hastanede son günlerinde giydiği kıyafetleri bende her gece kokluyorum ağlıyorum
babamı mezarının başında görmeye dayanamıyorum, annemin yanında boş bir yer var burası benim mezarım olsun diyor,

neyi nasıl anlatsam ki ,her cumartesi annemlere giderdim,balkondan görür beni gülerdi,kapıyı açardı hemen sarılıp koklardı
şimdi babamın yanına gittiğimde heryer bana annemi hatırlatıyor dayanamıyorum

3 tane çocuğum var çalışıyorum sürekli birşeylerle meşgulum yoksa kafayı yerdim
annemi o kadar çok özlüyorumki
hergün allaha yalvarıyorum rüyamda görebilmek için
dayanamadım kızlar sonra görüşürüz
 
annemi ve kardeşimi trafik kazasında kaybettim.15 yıl oluyor...
90larda çocuk olmanın en saflığına vardığım yaşlarda mutluydum
annem vardı kardeşim vardı babamda vardı ama ondan bahsetmek istemiyorum çunku annemi çok üzdü o
çocukluğum tek kötü hatırası annemin gözyaşlarıydı...annem yaşadığı sıkıntılara rağmen olabilecek en mükemmel anneydi ben çocukluğumdan beri yılbaşı yada christmas temasını çok severdim annem ben istiyorum diye bir yıl başı çam ağacı alıp benden habersiz süslemiş ve sürpriz yapmıştı hiç unutmam mekanın cennet olsun annem...
ve kardeşim gözümden bile sakındığım koruduğum tek insandı ondan sonra sadece kendi çocuğumu o denli korur kollar ve sevebilirim sanıyorum...
babamı neden bu mutlu aile tablosuna koymuyorum bunu anlatmak istemiyorum ama annemm öldükten sonra babam hemen evlendi bir sene zor durdu ben üvey anneyle yaşıyorum anne demek yersiz olur hiçbir zaman benimseyemediğim bir aile tablosunun içindeyim yıllardır
babam otoriter sinirli agresif nefretlik bir insan evde yaşadıklarımı ne anlatabildim ne paylaşabildim hep içime attım çok zor günler geçirdim hala da geçiriyorum...
allahtan başka kimsem yok yalnızım babam destek değil hep bir kara gölge hayatımda
nişanlıyım düğün hazırlıkları yapıyoruz fakat herşeyim eksik anneciğim yok çünkü başımda beni çekip çeviren yok herkes atıp tutuyor beni oradan oraya savuruyor artık yorgunum bu hayattan tek beklentim nişanlımla evimi yuvamı kurmak ve bu evin kapısını sonsuza dek kapamak...
annesizlik bir kız çocuğu için çok zor anlatılması zor geçmişle yaşaması daha zor...sizinle kardeşimi kaybetmeden 3 ay önce çekilmiş bir fotoğrafımızı paylaşmak istiyorum ve daha fazla yazamayacağım annem ve kardeşim sizleri çok özlüyorum
allah annelerinizi size bağışlasın kızlar ve sizleride annenize onları üzmeyin emin olun herşey bittikten sonra vakit çok geç oluyor...

 



çok etkilendim mekanları cennet olsun
tüm ölmüşlerimize allah rahmet eylesin
ne diyebilirizki
 
Konuyu sonuna kadar okunmaya calistim fakat hickiriklara boguldumu nefes alamadigimi farkettim

Ben allaha şükür annemi babami kaybetmedim ama en büyük korkum bu çünkü kardeşim yok en büyük dayanagm annem babam onlari kaybetmekten çok korkuyorum annem seker hastasi allah başka dert vermesin onu günden güne erittigini biliyorum günde 4 kez insulin vuruyor onu kaybetmek düşüncesi bile katlanilmaz bi aci bazen diyorum allahim ben bu aciya dayanamam ucumuzn bir canini al DİE dua ederim çünkü evlenene kadar hic ayrilmadik her gece yanyana sohbet ederken Uyuyakalirdik bugüne kadar anne babadan çok arkadaş dost sirdasim oldular

Ölüm allahin emri bigün hepimiz ölücz ama ben AİLEMİ KAYBETMEKTEN COK KORKUYORUMMMM

ALLAH SABİR VERSİN BASİNZ SAOLSUN.
 
Ben annemi 30 yaşında babamı 33 yaşında kaybettim.annemin öldüğü gün büyüdüm.duygularımı yazamıyorum bile ağlamaktan...şu an tek korkum evlatlarımı büyütemeden ölmek..en azından benim annem babam onu gördü.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

P
  • Kilitli
Çok kötüyüm okuyun lütfen
2 3
Yorumlar
57
Görüntüleme
9K
Umurumdaydi
U
V
  • Kilitli
Eski sevgilim ve hoşlandığım kişi aynı adliyede meslektaş. Bu işi durumu karıştırmadan nasıl çözebilirim? Lütfen bir akıl verin aklım çok karışık...
2 3 4
Yorumlar
60
Görüntüleme
8K
Seytanolabilirim
P
Kaynanam ve kızları tam bir çiyan
2 3 4
Yorumlar
78
Görüntüleme
16K
Benhurrem
Evlenmeye çalışıyorum ve annemi kaynanam sanıyorlar
Yorumlar
14
Görüntüleme
3K
freya_
F
C
Artık dayanamıyorum , daha fazla katlanamıyorum.
2 3
Yorumlar
46
Görüntüleme
15K
melmelke
M
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…