Mrblar
Bende annemi 26 yaşımda kaybettim... kanser illetinden anacığım 2 sene çekti ve yoğun bakımda can verdi....
sizlere biraz hayat hikayemden bahsetmek istiyorum .yüreğim yanıyor çok yalnız ve mutsuzum....
annem ve babamın cocukları olmadığından evlatlık olarak beni almışlar ...
ben 9 çocuklu fakir bir ailenin en küçük çocuğuymuşum daha 2 günlük bebekken almışlar beni..
bana cok güzel baktılar annem depresyondaymış 38 yaşında ben geldiğimde...
sonra yıllar geçti...
aklım ermeye başladı benim niye kardeşim yok falan demelere başladım ...
annemse hatırlıyorum senin istemediğin kadar kardeşin var derdi bense hani nerdeler o zman dediğimde uzaktalar derdi bende yok öle bişey ben senin çocuğunum bak beni karnın kesmişler çıkarmışlar derdim (annem ameliyat olmuş rahmi alınmış bende beni ordan çıkardılar dermişim hep çocuk aklı)
yıllar gene geçti apartmanımızda dedikodular başlamış.. bnm durumum herkesçe bilinmiş annemde o yaz beni dayımların yazliğina götürdü 17 yaşımda bütün gerçekleri bana anlattı ben tabi şok yaşadım ...inanamadım ....hala dahha inanamam annem o kadar iyiydiki o kadar severdiki beni....
sonra anneme gerçek ailemle tanışmak istiyorum dedim beni götürdü onlara.aslında daha önce ben 9 yaşımdayken gitmiştik oraya ben nerden bileyim hatta hiç unutmam dama cıkmışım bu köyde dondurma yokmu dıye bağırmışım :)
gittik ağlaşmalar sarılmalar herkesi itmek istedim.kimseye kanım kaynamadı bana benzeyen bi sürü yüz ve ben hiç kimseye karşı bi sıcaklık hissetmedim...
hani kan çekerdi ....sonraları arada tlf ile konuşmalar başladı uzak bir akraba gibi mrb nasılsınız falan
sonra annemin hasta olduğu cıktı işte o zaman bir kardeş hasreti içime oturdu tek başımaydım babamda 69 yaşındaydı onunda hastalıkları vardı ve biliyorsunuz ki kanser çok zor bir süreç bu süreçte bitek dayım yanımda oldu herkes sırt çevirdi...
çok zordu çünkü öğrendiğimden 1 hafta önce atamam çıktı ve çok uzağa
ama zamanlamaya bakarmısınız.anneme kim bakacaktı.ama annem o zaman iiydi ayakta işini yapabiliyordu....
ben gitmiycem dedim annemde hakkımı helal et mem dedi ve ben gittim.gittiğim gibi rapor aldım geri döndüm sonra her fırsatta kaçıp kaçıp geldim ...
mesleğime bitürlü konsantre olamadım.hep kendimi suçladım bnm yüzümden oldu dedim .çünkü nişanlımı istemedi annem uzak diye hatta komşumuzun biri annemın yanında bana annen çok üzüldü senin yüzünden hasta oldu dedi ...bende anneme seni benmi hasta ettim diye çok ağladım annem çok haklıydı çok uzaktı.o yaz evlendim ben annem kemo alıyodu sonra hastalığı ıyı gıtmeye baaşladı bana seviniyordu evlendirdim mesleğini gördüm diye ...ben sürekli yanına gidiyorum bana evliliğin zarar görür gelme artık dıyordu yeni evlisin dıyordu.sonra ben 2 aylık hamileyken annemin vefat haberini yanına gitmek üzere bindiğim otobüste(9 saatlik yol) dağın başında gece saat 4te aldım.ve tektim ..çook zor
zordu yollar bitmiyordu.ağlaya ağlaya uyumuşum
şimdi
az kişi ile görüşürüm....
çünkü kendimi dışlanmış hissediyorum hiç bir tarafa ait değilmişim gibi
bayramları düşünüyorum benim bayramın buruk acılı ama onlar hep beraber kalabalık güzel bir aile
üstüne babamda 5 ay önce felç geçirdi bebeğim 1 yaşındaydı bakıcı bulamadım
gurbetteyız
eşimin aileside yok sayılır annesi ruh hastası... köyde daha evime gelmedi 3 yıllık evlıyız ölen oğlu gelmeden çıkmam köyden diyor .eşimde babasını kaybetti 6 ay önce kızkardeşi yok
bisürü problemli erkek kardeşi var ailede kadın yok ya....kuzenler falan genelde erkek
ne çok annlattım ......
çok doluyum babamda ii değil her an dktr 3.kalp krizi babanı götürür dedi onunda ölümüne dayanamam
apartmanımdaki herkesin annem yaşındaki kadınların bile annesi var bir ortamda tatilde anneme gitcez,hediye aldım gibi lafları duyunca kendimi wc de alıyorum
düşünsenize babamda ölürse
bana sorduklarında ne anne ne baba nede kardeş var diyebilcem.
tmm dünyalar tatlısı bir oğlum var ama olmuyor işte insan arkasında birilerini hissettmek istiyor
ah kizlar aglattiniz beni... anne-baba acisini yasamayan bilemez derdi annem, babasi icin her agladiginda anlayamazsin derdi. O kadar hakliymis ki..
Babam gibi erken olucem bende derdi. Ne hirsli kadinmis.Basardi. Bir sbh yataginda tavana bakarken buldum onu, iyi misin dedim, sabahligimin yakalarini duzeltti. Apar topar hastaneye gittik, kalsiyum krizi geciren anneme Acibadem hastanesi epilepsi hastasi diye teshis koydu! biz zaten saskin... Bir gece yogun bakim, ardindan baska bir ozel hastane.. Beslenmek icin takilan hortumlar, aci cekisi bana yalvarmasi hala gozumun onunde... bir hafta sonra iyiydi, suuru acilmisti.Aldik eve getirdik, kontrolleri devam ediyordu. Sonra aci haber geldi, bir kanser turu var ama nerde oldugu belli degil. Yine hastane, testler onkologlar, suuru gelip giden eziyet cektirilen annecim. Sapasaglam hicbirseyi olmayan annemi, ilk krizi gecirmesinden 1,5 ay sonra kaybettim. Yogun bakimdaydi, babam gelme iceri almiyorlar dedi. Gitmedim, yogun bakima girmeden zaten bana oyle bir sarildi ki, anliyorsun veda ettigini...sanki kendi de biliyormus gibi... Morga kaldirmislardi hastaneye vardigimda, gozunde yas vardi... Nasil bir ruh haliyse olmemis yanlislik yapmissiniz diye ortaligi ayaga kaldirmistim.
Annemi, hayattaki en iyi dostumu kaybettim. Babamsa ruh ikizimi, askimi kaybettim diye gunlerce gecelerce agladi. Hala toparlanamadi, ben disardan cok iyiyim ayaklarimin uzerinde duruyorum cok sukur kendim kalktim ayaga ama mesela kullandigi sampuani gormek bile aglama krizlerine sebep..
Simdi nisanlim annesine azicik terslense tepem atiyor, insan degerini bilmeli, kaybedince cansuyun gidiyor.. hersey grilesiyor..
Bende sizin gibiyim, anaannem ve dedem yasıyor, anaannem yasayan ölü gibi, bu bizim babaanne ve dedem' den 1,5 yıl sonra ilk acımız, 1,5 yıl önce ailemden olan herkes hayattaydı, hep ne mutlu bana derdim kimin dedesi yok, kiminin anaannesi, kimin anası, babası, kardesi.. Kendimi sanslı hisseder dua ederdim Allaha, gelince bir anda geldi hersey, önce babaannem aradan 4 ay sonrada dedem bir anda hayatını kaybetti, onlara da ne kadar üzülmüstüm yasını basını almalarına ragmen, can sonucta ve bir gecmisiniz, bagınız var. Ama anne bambaskaymıs, annemin ölüm haberi geldigin de dünyam basıma yıkıldı, hic birsey düsünemedim dinmek, tükenmek bilmeyen gözyasım var o günlerden bana kalan alısamadım, alısamıyorum cok özlüyorum annemi, ana gibi yar olmaz derlerdi ya hani, olmuyor gercekten, kim olursa olsun anne gibi olmuyor, onsuz 4. ayın icindeyiz evimiz sessiz, yeri bos.. Hic cıkmıyor aklımdan..
Bende ne zaman annesine biri kızsa, sinirlense kızıyorum, icim gidiyor cünkü annesizlik cok acı, cok agır hayatta iken bilsinler degerlerini, hele de kaybetmis biri yanlarındayken yapmasınlar bunu, insanın aklına daha bir dank etmeli aslında.
Bende annemi 4 ay önce beyin kanamasından kaybettim, sapasaglam bir insadı onda olan tansiyonu bile dısardan anlamamız mümkün olmadı, yasamayı seven, hayata dört elle sarılmıs ailesine, babama ve cocukları icin herseyi yapabilecek bir insandı. Simdi öylesine yalnızım ki, hala soktayım inanamıyorum öldügüne, hala aklım almıyor onsuz bir hayatı yasadıgımı, annenin yeri baskaymıs yeri asla dolmazmıs derlerdi, simdi o kadar iyi anlıyorum bunu, yanımda biri anne dese icin gidiyor, kalbim sıkısıyor, annemi arıyorum her yerde, onun sevgisini, ilgi ve sefkatini arıyorum, hele de bir daha annemi yasadıgım müddetce göremeyecegimi bilmek bende yasama hevesi bırakmıyor, okudugum sehire giderken her defasında beni aglayarak göndermesi, bütün resimlerimi ortaya cıkarması, resimlerimle konusurmus ben yokken, simdi nasıl alısayım ben onun yokluguna? Hakkını helal et annecigim bile diyemedim, bir an' da vurdu hastalık, 15 gün dayanabildi yasam mücadelesine sonra kus olup uctu. Kus dedim, ben otobüsle giderken babama simdi kus olup ucsam kızımın yanına dermis, annem benim canım annem..
Simdi annem- babam ölecek, kötü bir haber alacagım düsüncesiyle uyuyamadıgım, sabaha kadar agladıgım günleri düsünüyorum ve yasadım ben bunu, korktugumu hic beklemedigim bir anda yasadım, benim zayıf noktam ölüm korkusuydu rabbim verme bana böyle bir zaman da diye dua ettim hep, annemin durumunu ögrendigim zaman da dizlerimin üzerine oturup deli gibi bagırdım sadece, en korktugum seydi cünkü, ama yok Rabbim insana kaldıramayacagı yükler vermezmis dedim, dedim ama öyle olmadı annemi kaybettik, henüz 24 yasındayım ve evin en büyük cocuguyum, iki kardesim var, ve simdi aynı sizin gibi babama birsey olacak endisesi yasıyorum, sapsız üzüm gibi kalmaktan korkuyorum, sizin durumunuz daha üzücü tabii, yalnızsınız bir aileniz var ama birseyler yasamamıs, paylasmamıssınız, bu saatten sonra nasıl kendinize yakın hissedeceksiniz ki? Yalnızlık dediginiz gibi cok zor, hele de anne ve baba ikisi bir anda olmadıgı zaman, insanın kardesleri bile yetmiyor bazen, yavruları toplayan anne ve baba' dır cünkü, kocaman bir cınarın gölgesinde olmak istiyorsun hep, annenin de büyümeyen melegi,
İnsanın ne hayalleri oluyor degil mi yarım kalan? Sevgilimle konusurduk, annemin eli lezzetliydi tursumuzdan götürmüstüm bir keresinde, bayılmıstı keza bende öyle, cerez niyetine yerdim, evlenince bol bol yersin, hatta bize bile yapar demistim, torun bakıcaktı daha, ve daha neler, neler, ne hayaller..
Ne mürüvetimizi gördü, ne erkek kardesimin askerligini, ne de torun görebilecek bunlar icim de hic bir zaman kapanmayacak, benimle mezara gelicek olan yaralardır, aile' den birini kaybetmenin acısı cok zormus.. Allah sabır versin bu acıyı yasayan herkese.
benim de 2 sene oldu annem gideli.. o aci gecmiyor.. oturuyor bir yere, hep burnunun diregini sizlatiyor. Hicbirsey seni tamamen mutlu etmeyecek bundan sonra, hep gozlerde bir huzun, bir yan hep buruk... simdi evlilik hazirligindayim, annem yok.. hersey agirima gidiyor.. o zaman kuzenimin 3 yasinda olan kizi, cenazede annemin gencligindeki bir resmine bakip "anne bu kim?" demisti.. O zaman dank etti, benim cocuklarimda soracak boyle, bilmeyecekler.. benim taptigim kadini, beni yetistiren kadini, su dunyada bnm icin bir emsali olmayan kadini, annanelerini taniyamayacaklar.. iste bogazindaki o dugum var ya, hep orada duracak.. alisiyorsun yokluguna, kotu birsey degil bu, hayatin getirisi. Ama aci kullenmiyor... Ev istedigi kadar kalabalik olsun, o ev yine bos geliyor! Allah sabir versin sana cnm.. Mekani cennet olsun anaciginin..
smuwila, anneni anlatırken bazen benim annemi anlatıyormuşsun gibime geliyor.. üniye her gidişimde ağlaması, bütün otobüs firmaları tanıyordu bizi ağlayan anne-kız..
resimlerle konuşurmuş ben yokken.. evet şimdi ne o güzel lezzetli yemeklerini yiyebileceğiz, ne torunlarını sevebilecekler, ne mürüvetlerimizi görecekler, ne zor zamanlarında yanımızda olacaklar.. en acısı da daha hiç ANNE diyemeyeceğiz..
Ne kadar anlatırsan anlat hic bir zaman doyamıyorsun ondan bahsetmeye, bana da en cok koyan seylerden biri de bir daha anne diyemeyecek olmam, artık sıgınacak, omzuna yaslanacagım bir annemin olmaması..
sığınacak limanımız yok artık.. beni kabul edecek liman arar mıyım ki.. aramam da istemem de artık..
Kendimi herseye kapattım cherry_jam hic birsey umrumda degil, annem yokken ben, ben olamıyorum.. Ölümde hayatın bir parcası biliyorum bunu, ama benim annemin öldügüne inanamıyorum, kabullenemiyorum icte ice..
Erkek arkadasım artık gözlerin eskisi gibi parlamıyor, gülümsemelerin bile anlık! demisti. Hic birsey diyemedim, cünkü dogruyu söyledi. Elimden birsey de gelmiyor, annem yok cünkü, eski hayatım yok ki, ben bir acı yasadım ve ömrüm boyunca da bu acı icim de olacak, hayatımın her noktasında annesizlik vurucak beni, biri yanımda anne derken, aglarken, anneler günün' de..
Anne olmayı düsünmüyorum ama ya olursam, iste o zaman koyacak bana annesizlik.
Ben anaannem ve dedemle büyümüs sayılırım, her yaz anaannem de kalırdım.
Ben nasıl onlara yakın olduysam cocugumun da aynı sekilde olmasını isterdim, kocaman bir aile hayalim vardı.
Torununla oynayan, ona masallar anlatan bir anaanne hayalim vardı, ama olmadı!
Hayallerim yarım, icim buruk öylece kalakaldım.
aranızda ayşe kulin'in umut kitabını okuyan muhakkak vardır elbet. ben bir solukta okudum. bu kitapta ayşe kulinin annesi olan sitarenin 15-16 yaşlarında beklemediği bir anda babasını kaybetmesi ve 18 yaşında ayşe kulinin babsıyla tanışarak evlenmeye karar vermeleri yer alır. sitare o gün aynaya bakar ve babasını düşünür.babasını onu evlenirken görememesine üzülür ve sorar kendine ne zaman büyüdüm ben diye. baba senin öldüğün gece mi diye cevaplar yine kendini. Öyle çok etkilendim ki bu bölümden, öyle güzel anlatıyordu ki içimden geçenleri. Ben annemi 24 yaşımda kaybettim. Ben de gelin oldum ve annem göremedi. Annemi çok ama çok özlüyorum. Herhalde benim gibiler vardır diye düşünüyorum. Bilmiyorum okuyan veya birşeyler yazan birileri olur mu ama ben davet ediyorum herkesi. Anne veya babamızı analım burda onlardan bir hatırayla. ilk hatıra benden:
Annem Çapa'da hastanede yatıyordu.Hafta içi çalıştığım için ancak haftasonu yanında kalıyordum. Yine bir hafta sonu yanındaki yatakta yatıyordum.Uyandım annem bana bakıyordu. Bir şeye mi ihtiyacın var anne diye sordum. Cevap netti. ''Sen uyuyordun ben de sana bakıp seni seviyordum.'' Ben de seni seviyorum annecim. Yerin üstünde ya da altında farketmez heryerde her zaman seviyorum.
Ben 18 yaşındayım ve babamı 31 Mayısta kaybettim. O gün de balom vardı. Ben nelerin hayalleri kuruyodum, gece heyecandan uyuyamadım ve babam gece fenalaştı. Sabah ambulansla hastaneye götürüldü. Bi daha da gelmedi. Herşey yarım kaldı. Çok zor günler geçiyorum. Hala kabullenemedim. Babam beni bırakmaz, gelicek diye bekliyorum. Hayata küstüm.
aranızda ayşe kulin'in umut kitabını okuyan muhakkak vardır elbet. ben bir solukta okudum. bu kitapta ayşe kulinin annesi olan sitarenin 15-16 yaşlarında beklemediği bir anda babasını kaybetmesi ve 18 yaşında ayşe kulinin babsıyla tanışarak evlenmeye karar vermeleri yer alır. sitare o gün aynaya bakar ve babasını düşünür.babasını onu evlenirken görememesine üzülür ve sorar kendine ne zaman büyüdüm ben diye. baba senin öldüğün gece mi diye cevaplar yine kendini. Öyle çok etkilendim ki bu bölümden, öyle güzel anlatıyordu ki içimden geçenleri. Ben annemi 24 yaşımda kaybettim. Ben de gelin oldum ve annem göremedi. Annemi çok ama çok özlüyorum. Herhalde benim gibiler vardır diye düşünüyorum. Bilmiyorum okuyan veya birşeyler yazan birileri olur mu ama ben davet ediyorum herkesi. Anne veya babamızı analım burda onlardan bir hatırayla. ilk hatıra benden:
Annem Çapa'da hastanede yatıyordu.Hafta içi çalıştığım için ancak haftasonu yanında kalıyordum. Yine bir hafta sonu yanındaki yatakta yatıyordum.Uyandım annem bana bakıyordu. Bir şeye mi ihtiyacın var anne diye sordum. Cevap netti. ''Sen uyuyordun ben de sana bakıp seni seviyordum.'' Ben de seni seviyorum annecim. Yerin üstünde ya da altında farketmez heryerde her zaman seviyorum.
ölüm acısını yaşayan bilir.ve bunun üstüne başka hiç acı yokmuş.düşünüyorumda bundan 3 ay önceye kadar ne kadar mutluymuşuz.hiç bir derdmiz yaramız yokmuş.ama işte gitti babam gittii
Bende annemi 4 ay önce beyin kanamasından kaybettim, sapasaglam bir insadı onda olan tansiyonu bile dısardan anlamamız mümkün olmadı, yasamayı seven, hayata dört elle sarılmıs ailesine, babama ve cocukları icin herseyi yapabilecek bir insandı. Simdi öylesine yalnızım ki, hala soktayım inanamıyorum öldügüne, hala aklım almıyor onsuz bir hayatı yasadıgımı, annenin yeri baskaymıs yeri asla dolmazmıs derlerdi, simdi o kadar iyi anlıyorum bunu, yanımda biri anne dese icin gidiyor, kalbim sıkısıyor, annemi arıyorum her yerde, onun sevgisini, ilgi ve sefkatini arıyorum, hele de bir daha annemi yasadıgım müddetce göremeyecegimi bilmek bende yasama hevesi bırakmıyor, okudugum sehire giderken her defasında beni aglayarak göndermesi, bütün resimlerimi ortaya cıkarması, resimlerimle konusurmus ben yokken, simdi nasıl alısayım ben onun yokluguna? Hakkını helal et annecigim bile diyemedim, bir an' da vurdu hastalık, 15 gün dayanabildi yasam mücadelesine sonra kus olup uctu. Kus dedim, ben otobüsle giderken babama simdi kus olup ucsam kızımın yanına dermis, annem benim canım annem..
Simdi annem- babam ölecek, kötü bir haber alacagım düsüncesiyle uyuyamadıgım, sabaha kadar agladıgım günleri düsünüyorum ve yasadım ben bunu, korktugumu hic beklemedigim bir anda yasadım, benim zayıf noktam ölüm korkusuydu rabbim verme bana böyle bir zaman da diye dua ettim hep, annemin durumunu ögrendigim zaman da dizlerimin üzerine oturup deli gibi bagırdım sadece, en korktugum seydi cünkü, ama yok Rabbim insana kaldıramayacagı yükler vermezmis dedim, dedim ama öyle olmadı annemi kaybettik, henüz 24 yasındayım ve evin en büyük cocuguyum, iki kardesim var, ve simdi aynı sizin gibi babama birsey olacak endisesi yasıyorum, sapsız üzüm gibi kalmaktan korkuyorum, sizin durumunuz daha üzücü tabii, yalnızsınız bir aileniz var ama birseyler yasamamıs, paylasmamıssınız, bu saatten sonra nasıl kendinize yakın hissedeceksiniz ki? Yalnızlık dediginiz gibi cok zor, hele de anne ve baba ikisi bir anda olmadıgı zaman, insanın kardesleri bile yetmiyor bazen, yavruları toplayan anne ve baba' dır cünkü, kocaman bir cınarın gölgesinde olmak istiyorsun hep, annenin de büyümeyen melegi,
İnsanın ne hayalleri oluyor degil mi yarım kalan? Sevgilimle konusurduk, annemin eli lezzetliydi tursumuzdan götürmüstüm bir keresinde, bayılmıstı keza bende öyle, cerez niyetine yerdim, evlenince bol bol yersin, hatta bize bile yapar demistim, torun bakıcaktı daha, ve daha neler, neler, ne hayaller..
Ne mürüvetimizi gördü, ne erkek kardesimin askerligini, ne de torun görebilecek bunlar icim de hic bir zaman kapanmayacak, benimle mezara gelicek olan yaralardır, aile' den birini kaybetmenin acısı cok zormus.. Allah sabır versin bu acıyı yasayan herkese.
Bende 24 yaşımda kaybettim annemi..O zamandan beri bütün mutluluklarım buruk..Daha evlilik diye bir durum yok ama o gün gelince içime dahada çok oturacak annemin yokluğu..Onu çok özledim.Artık rüyalarda yetmiyor
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?