Geri dönüşü yok mecburen öyle söylüyorlar. Bir nebze kendilerini de kandırma biçimi olabilir diyelim. Bir arkadaşım geçen yıl anne oldu ve çok zor bir çocuğu var ilk aylar delirmek üzereydi üzüldüğümüzü farkedince hep gülerek bir gülüşü yetiyor işte diyordu. Pişman olmuştu ama geri dönüşü yok işte oldu bir kereHaklısın valla.ben de böyle düşünüyorum o yüzden farkettiysen ironik bir şekilde yazdım.her kadın şöyle zor böyle zor, şöyle oldu böyle oldu, hayatım ellerimden kayıp gitti, aman da hayatım kaydı diye anlatıp anlatıp, şimdi iyi ki de olmuş diyorum diyor sonunda.samimiyetine ne kadar inanırsan artık.zaten doğru bile olma ihtimali olsa bu denli abartılı ve aşırı cici anlatımlar bana hep antipatik gelmiştir.bir gülüşü yetiyormuşmuş, hayatın anlamını bulmuşmuşmuş, hayattaki en şahane duyguymuşmuş.öyle olsa bile gıcık oluyorum.desene o zaman dünyadaki bütün kadınlar hayatın anlamını bulmuş.bunca depresyonda kadın falan da yoktu zaten.bu kadar basit mi yani bu hayat?
Bir arkadaşım doğuma girerken annesine bebeği ilk senin kucağına versinler belki sevemem demiş.Merhaba lütfen konum taşınmasın.8 haftalık hamileyim ilk gebeliğim , önceden istediğim için ve yaşımda ilerlediği için (33yaş)eşimle korunmadık.Hamile olduğumu öğrendiğim andan beri depresyondayım sanki bebeğimi istemiyor gibiyim.Anne olmaya hazır değilim , iyi bakamayacakmışım gibi hissediyorum.Doğum yaptıktan sonra bebeğimi sevebilecek miyim yoksa bu duygular devam mı edecek.
Çok normal duygular bunlar. Anne olmak dünyanın en zor işi. Korkutmak için söylemiyorum ama gerçek olan bu. Uykusuzluk, kaygı, yetememe duygusu... Ben de o şekil hamile oldum. Geç yaşta evlendim ve yaşım çok geçmeden cocuk sahibi olmalıyım dedim. Ama nihayetinde fıtrat gereği kadınınz ve genlerimizde annelik gücü ve yrtisi var. Kendinize güvenin ve bir evladınız olacak fikrini güzelleştirin. Bir sanat icra edeceksiniz. Sakin olun... En önemlisi sakin olmak. Hamiliğinizin keyfini çıkarın. Bol bol oksijenli yürüyüşler... Hamilelik ne kadar stressiz geçerse o kadar bebeğiniz de sakın olur. İllaki seveceksiniz bebeğinizi kucağınıza aldıgınızda. Onun kokısıyla uyuyacaksın. Size tavsiyem cocık bakımı ile ilgili çok kitap okumayın, çok site araştrmayın, isyregramda her cocıklu hesapları takip etmeyin. Aşırı bilgi kirliliği var. Belli başlı kişileri takip edin. Her çocuk bir değil. her uzmanın dediği de ayet değil. Hamilelikte gebelik eğtiim annelik eğtimleri var ucretsiz devler hastanelerinde oraya başvurup belli başlı şeyleri öğrenmeniz yeter. emzirmek gibi, alt değiştğrme vs... Gerisi sadece sevgi... Bu kaygıları şimdiden taşımaya başlamışsınız demek ki zaten harika bir anne olacaksınız :)Merhaba lütfen konum taşınmasın.8 haftalık hamileyim ilk gebeliğim , önceden istediğim için ve yaşımda ilerlediği için (33yaş)eşimle korunmadık.Hamile olduğumu öğrendiğim andan beri depresyondayım sanki bebeğimi istemiyor gibiyim.Anne olmaya hazır değilim , iyi bakamayacakmışım gibi hissediyorum.Doğum yaptıktan sonra bebeğimi sevebilecek miyim yoksa bu duygular devam mı edecek.
Emin olun aynı şeyleri hissettim. Birkaç gün önce ikinci bebeğimi kucağıma aldım. Ondaki korkularım bambaşkaydı. Onu da ilk cocugum kadar sevmeyeceğimi düşündüm hep. Aynı şeyleri tekrar yaşamak o kadar korkuttu ki beni. Ama hiç öyle olmadı. Onun sevgisi de kalbimde ayrı bir yere yerleşti ve ben eksilmesin aksine daha da arttı gibi hissediyorum.İnşallah bende böyle olurum. Herşeyden çok korkuyorum.. beni neler bekliyor neyle karşılaşacağım. Bebeğim sağlıklı doğacak mı? Güçsüz hissediyorum.
Bende inşallah bu süreci senin gibi güzel atlatırım. Çok yoruldum her dk kafamda bir sürü düşünce, düşünmek istemesem de engel olamıyorum. Nefes alamıyor gibiyim. Zaten artık uyuyamıyorum da. Çok zormuş. Sonuna geldiğimde bunu yaşayacağımı hiç hayal etmemiştim. Maşallah size bana dua edin olur mu? Yavrumu sağlıkla kucağıma alayım bitsin bu işkence.Emin olun aynı şeyleri hissettim. Birkaç gün önce ikinci bebeğimi kucağıma aldım. Ondaki korkularım bambaşkaydı. Onu da ilk cocugum kadar sevmeyeceğimi düşündüm hep. Aynı şeyleri tekrar yaşamak o kadar korkuttu ki beni. Ama hiç öyle olmadı. Onun sevgisi de kalbimde ayrı bir yere yerleşti ve ben eksilmesin aksine daha da arttı gibi hissediyorum.
Sizin yaşadığınızın bir tık daha kontrollü halini yaşıyorum. Öyle zor ki delirmemek için kendimi zor tutuyorum. Kendimi ilk defa bukadar güçsüz hissediyorum. Evde yalnız kalmaktan korkuyorum. Eşimin sevgisi bir türlü yetmiyor. Beni hiçbişey mutlu etmiyor. Biri beni hastaneye kapatsın ve 5 hafta uyutsun istiyorum. Doğumda uyandırsın ve herşey son bulsun. Abartmıyorum gerçekten böyle hikayeler okuduğumda abartıyorlar ya derdim ama yaşadım yaşıyorum. Zormuş.Herkes hamile kaldığı andan itibaren kabullenecek diye bir kural mı varmış?
Bende çok isteyerek hamile kalmıştım ama hamile kalınca depresyona girdim.
Hatta sizden daha kötüydüm.
Destek aldım neler yaşadığımı o süreçte ifade edebilmem o kadar zor ki Allah kimseye bunu yaşatmasın.
Kimse de bence burda büyük konuşmasın.
Çünkü benim durumuma tamamen hormonların ani yükselmesinin nedeni olduğunu söylemişlerdi.
Hatta kurul toplanacaktı devam edip etmeme kararı alınacaktı.
Yani bu anlattığım çok ciddi bir depresyon haliydi kendimde değildim.
Son güne kadar pişmandım ama onu gördüğüm an kokladığım an hepsi bitti gitti..
Bu ne yaaaa dedim harika bir şey.
Herkes hamile kaldığı an kabullenecek diye bir kaide yok.
Kimisi kucağına alınca kimisi birlikte zaman geçirdikçe anneliği anlıyor.
Annemin ilk sorduğu soru hemşirelere bebeğini sevdi mi olmuş
Yaaa kıyamam kaç haftalık oldunuz şuan?Sizin yaşadığınızın bir tık daha kontrollü halini yaşıyorum. Öyle zor ki delirmemek için kendimi zor tutuyorum. Kendimi ilk defa bukadar güçsüz hissediyorum. Evde yalnız kalmaktan korkuyorum. Eşimin sevgisi bir türlü yetmiyor. Beni hiçbişey mutlu etmiyor. Biri beni hastaneye kapatsın ve 5 hafta uyutsun istiyorum. Doğumda uyandırsın ve herşey son bulsun. Abartmıyorum gerçekten böyle hikayeler okuduğumda abartıyorlar ya derdim ama yaşadım yaşıyorum. Zormuş.
Hiç bunu hayal etmemiştim. Korkularım beni gerçekten çok yoruyor artık.
32. Haftalığım. Benim annem maalesef hayatta değil babam desen varla yok arası.Yaaa kıyamam kaç haftalık oldunuz şuan?
20. Haftalarda benim biraz daha hafiflemişti.
Ama evde asla yalnız kalamazdım.
Hatta ben eşimi istememiştim.
O dönemde şehir dışı çalışıyordu allahtan ben annemi istiyordum hep yanımda.
Hafta sonu geldiğinde eşim cumartesi pazar daha kötü oluyordum.
Bu bir hastalık ve benim doktorum bir sonraki hamileliğinde de olacak muhtemelen çünkü hormonların etkisi tamamen demişti.
Gerçekten ikinci hamileliğimde de yaşadım ama baya hafifti ara ara gelmekle birlikte 12. Haftadan sonra baya azalmıştı.
En azından eşimle oğlumla keyifli zaman geçiriyordum.
Bir de hazırlık bile yaptım yani doğumdan sonra için baya iyi geçirdim diyebilirim.
İstediğiniz zaman bana yazın olur mu?
Ben de evde yalnızki kalamıyorum 5 haftadır kv de kalıyorum. Birkaç günlüğüne eve geldim yine gideceğim ev beni çok boğuyor. Yürüyüşler yapıyorum havalarda soğudu biraz bugün yürüyemedim de çok rüzgarlıydı. Dua edin olur mu? Sağlıkla alayım kucağıma geçsin bu günler bende sizin gibi yazayım buraya. Geçti gitti herşey yolunda diyimYaaa kıyamam kaç haftalık oldunuz şuan?
20. Haftalarda benim biraz daha hafiflemişti.
Ama evde asla yalnız kalamazdım.
Hatta ben eşimi istememiştim.
O dönemde şehir dışı çalışıyordu allahtan ben annemi istiyordum hep yanımda.
Hafta sonu geldiğinde eşim cumartesi pazar daha kötü oluyordum.
Bu bir hastalık ve benim doktorum bir sonraki hamileliğinde de olacak muhtemelen çünkü hormonların etkisi tamamen demişti.
Gerçekten ikinci hamileliğimde de yaşadım ama baya hafifti ara ara gelmekle birlikte 12. Haftadan sonra baya azalmıştı.
En azından eşimle oğlumla keyifli zaman geçiriyordum.
Bir de hazırlık bile yaptım yani doğumdan sonra için baya iyi geçirdim diyebilirim.
İstediğiniz zaman bana yazın olur mu?
O dönemde üye oldum ben bu siteye.32. Haftalığım. Benim annem maalesef hayatta değil babam desen varla yok arası.
Eşimin ailesi destek oluyor ama çok yoruldum. 26. haftadan beri böyleyim. Daha da kötü oluyorum herşeyden çok korkuyorum. Birde bir hata yaptım burada olumsuz doğum hikayeleri okudum iyice panik oldum. Zaman geçmiyor sürekli dua ediyorum telkinliyorum. Çocukları çok seviyorum isteyerek hamile kaldım birde uğraştım kalmak için ağladım zırladım. Şimdi herşeyden korkar oldum ben mi anne olacağım diyorum. Ben hazır değilmişim ki diyorum. Kalabalık bir ailem olsun çocuklarım olsun çok istiyordum meğer ne zormuş. Ben mi çok hassasmışım. Doğuran nasıl doğuruyor binlerce hemcinsim doğum yapıyor ben kendimi neden güçsüz korkak hissediyorum ne zaman geçecek geçecek mi? İlaç kullanmalı mıyım?
Merhaba lütfen konum taşınmasın.8 haftalık hamileyim ilk gebeliğim , önceden istediğim için ve yaşımda ilerlediği için (33yaş)eşimle korunmadık.Hamile olduğumu öğrendiğim andan beri depresyondayım sanki bebeğimi istemiyor gibiyim.Anne olmaya hazır değilim , iyi bakamayacakmışım gibi hissediyorum.Doğum yaptıktan sonra bebeğimi sevebilecek miyim yoksa bu duygular devam mı edecek.
Ay çok kötüsünüz ya. Hissettiği şeyler için hiçbir insan sorumlu değildir. His ve duygunun suçu yok. Kadın hissettiği kaygıları yazmış. Ay yok çok kötüsünüz ya.Bunu keşke korunmadan beraber olurken düşünseydiniz şimdi böyle deme luksunuz yok kusura bakmayın hayat bizim şımarıiklarimiza göre yönlenmiyor bebek hayalîyle yanan binlerce insan var .
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?