Hissettiğiniz şeyler konusunda kendinizi kötü hissetmenize gerek yok. Yaşadığınız korku ve kaygıyı bir çok anne yaşıyor. Ben de benzer duyguları yasadim ama kızım doğduktan sonra bütün dünyam o oldu diyebilirim. Okula gidiyor gelene kadar yolunu gözlüyorum. Gözlerine bakınca dünyanın en şanslı insanı olduğumu düşünüyorum. Baktınız duygulariniz artarak devam ediyor o zaman bir uzman desteği alırsınız.Tabi ki de bebeğimden nefret etmiyorum ,sadece korkularım var bazı hamileler bakınca ilk günden hamileliklerine alışıp hemen anne moduna giriyorlar bende bu olmayınca korktum acaba doğunca da öyle mi olur diye
tamamÖffff yapıp yapıp sevmiyom diyosunuz anlamıyorum aldırmaya zeerrre hakkınız yok
Bilerek yaptnz
Hormonlarınız şu an tepetaklak , büyük bir değişimin başlangıcındasiniz . Ne olacak endişesi baskın gelmiş olabilir . Ben de benzer şeyler hissetmistim. Bana normal geldiMerhaba lütfen konum taşınmasın.8 haftalık hamileyim ilk gebeliğim , önceden istediğim için ve yaşımda ilerlediği için (33yaş)eşimle korunmadık.Hamile olduğumu öğrendiğim andan beri depresyondayım sanki bebeğimi istemiyor gibiyim.Anne olmaya hazır değilim , iyi bakamayacakmışım gibi hissediyorum.Doğum yaptıktan sonra bebeğimi sevebilecek miyim yoksa bu duygular devam mı edecek.
Ben de basta oyle hissettim. Cok iyi bir kariyerim var daha da ilerleme sansim yuksekti ama artik cok yavaslayacagim. Ben de sizinle ayni yastayim su an 28.haftadayiz. Su an cok mutluyum cok huzurluyum cok alistim o mutlu olsun tekme atsin diye mandalina yiyorum. Daha dogmadi ama benim her seyim oldu. Dogunca mahvolacagima da eminim ama olsun. Ilk basta o belirsizlik normal bence. Ama zamanla her sey cozumleniyor ve annelik cok guzel olmasa millet 2 3 tane dogurmaz diye dusunerek sakinlestim. Simdi mandalinaya devam.Merhaba lütfen konum taşınmasın.8 haftalık hamileyim ilk gebeliğim , önceden istediğim için ve yaşımda ilerlediği için (33yaş)eşimle korunmadık.Hamile olduğumu öğrendiğim andan beri depresyondayım sanki bebeğimi istemiyor gibiyim.Anne olmaya hazır değilim , iyi bakamayacakmışım gibi hissediyorum.Doğum yaptıktan sonra bebeğimi sevebilecek miyim yoksa bu duygular devam mı edecek.
herkes dogmadan once cok heyecanli olacak diye bir sey yok, bazilarininki yavas yavas artan sekilde olur. ben de basta bi sey anlamiyordum, dogunca sevdim tabi ama normal sekilde. simdi ilkokula gidiyorlar ananiz size kurban olsun gadalarini yedigim modundayim :)Merhaba lütfen konum taşınmasın.8 haftalık hamileyim ilk gebeliğim , önceden istediğim için ve yaşımda ilerlediği için (33yaş)eşimle korunmadık.Hamile olduğumu öğrendiğim andan beri depresyondayım sanki bebeğimi istemiyor gibiyim.Anne olmaya hazır değilim , iyi bakamayacakmışım gibi hissediyorum.Doğum yaptıktan sonra bebeğimi sevebilecek miyim yoksa bu duygular devam mı edecek.
Sanırım hamilelik boşlugundasın öyle şeyler düşünmemelisin bebek hisseder doğunca çok huysuz olurmuş diye duymuştumMerhaba lütfen konum taşınmasın.8 haftalık hamileyim ilk gebeliğim , önceden istediğim için ve yaşımda ilerlediği için (33yaş)eşimle korunmadık.Hamile olduğumu öğrendiğim andan beri depresyondayım sanki bebeğimi istemiyor gibiyim.Anne olmaya hazır değilim , iyi bakamayacakmışım gibi hissediyorum.Doğum yaptıktan sonra bebeğimi sevebilecek miyim yoksa bu duygular devam mı edecek.
Kim ya bu hemen adapte olanlar. Ben bugun mesela mide bulantısından kıvrandım. Bir daha acaba ne zaman sağlıklı bir sindirim sistemine sahip olabileceğim onu düşündüm. Bir daha ne zaman yarınlar yokmuşçasına uyuyabilecegim mesela. Anne olmayı çok istiyorum. Evet hemen bebek düşünerek hata ettiniz çünkü 2 yıl terapistlerin önerisidir. Evlilik öncesi 2 yıl sonrası 2 yıl bir ilişki gerekiyor nihayetinde bir görev gibi yaşım geldi cocuk yapayım maalesef doğru değil. Ama hislerimizi çok iyi anlıyorum. Bizim gibi geç evlenen geç anne olacak insanlar için çok daha zor.Tabi ki de bebeğimden nefret etmiyorum ,sadece korkularım var bazı hamileler bakınca ilk günden hamileliklerine alışıp hemen anne moduna giriyorlar bende bu olmayınca korktum acaba doğunca da öyle mi olur diye
O kadar normal ki... Hamileliğimde istememe rağmen sorguladım. Ulaştıktan sonra gelen şimdi nolacak sorgusu bu.Bundan sonra hayatım nasıl olacak? İstediklerimi yapabilecek miyim? Evliliğim iyi gitmezse ne olacak şimdi bebek de var gibiMerhaba lütfen konum taşınmasın.8 haftalık hamileyim ilk gebeliğim , önceden istediğim için ve yaşımda ilerlediği için (33yaş)eşimle korunmadık.Hamile olduğumu öğrendiğim andan beri depresyondayım sanki bebeğimi istemiyor gibiyim.Anne olmaya hazır değilim , iyi bakamayacakmışım gibi hissediyorum.Doğum yaptıktan sonra bebeğimi sevebilecek miyim yoksa bu duygular devam mı edecek.
Hayat maalesef sizin gibi mükemmel insanlarla dolu değil. İnsanlar bazen duygu karmaşası yaşayabilir bu gayet normal birşey. Ayrıca bayan aldırmak gibi bir kelime kullanmamış açık ve net duygu karmaşası yaşıyor. Herkes sizin gibi mükkemel değil duygu değişen birşey, bayan böyle kalacak diye birşey yokUfkumu açıp sizin gibi kararsız idaresiz ne yaptığımı bilmeyip yaptığım şeye de pişman olacaksam ufkum açılmasın daha iyi bir insan ne istediğini bilecek ne istemediğini de
Şuan yaşadığınız duygu karmaşası normal . Hayatınızda yeni bir döneme başlıyorsunuz, nelerin beklediğini bilmiyor olmanız, sorumlulukları vs gözünüzü korkutuyor olabilir. Sizin gibi olan çok bayan var, hareketlerini hissedince duygularınızın değişeceğini düşünüyorumTabi ki de bebeğimden nefret etmiyorum ,sadece korkularım var bazı hamileler bakınca ilk günden hamileliklerine alışıp hemen anne moduna giriyorlar bende bu olmayınca korktum acaba doğunca da öyle mi olur diye
Aynen öyle şuan 3. Bebeğime hamileyim 19 haftalık ve ilk haftalar o karmaşayı bende yaşadım korkularım oldu ama şuan o duygularım geçti, 2. Kızımda da olmuştu şuan iyiki doğmuş iyi ki var diyorumDaha 8 haftalık hamilelikte kimse canım yavrum moduna girmez rahat ol.
Hatta hamileyken bile çok anne gibi hissetmeyiz, heyecanlanırız ve adını koyamayız.
Doğunca geçer zaten. Olması gereken de o, doğurunca anne oluruz.
Milletin mükemmel annecilik oyunlarına gelme hiç.
Hatta ikinci gebelikte o "muhteşem" his ilkinden de çoook sonra geliyor. Mesela ilkinde doğsun diye bekliyorsun, ikincide "dur hele yav daha var"cı oluyorsun. Mesela ikinci doğumu ilkinin okuluna, kursuna vs göre ayarladım. İlkinde dünyayı durdurma şansım olsa durdururdum. Bu beni ikincinin daha az anası yapmıyor.
Millet de gereksiz duyar kasmasın.
Ben 40 yaşındayım, bebeğim 6 aylık. Hiç çocuk seven biri değilimdir. Biraz aile ve eş baskısı nedeniyle bir çocuğum oldu. Öğrendiğim anda yıkılmıştım, eşim o kadar çok istediği halde o bile kararsız kalmıştı,bu benim için daha büyük yıkım oldu. 2 hafta düşündük ne yapacağız diye. Bakacak kimse yok, ben kendimi hiç anneliğe hazır hissetmiyorum. Özgürlüğüm zaten evlilikle az da olsa kısıtlanmış, çocukla hiç kalmayacaktı. Ama ya daha sonra isterse ve olmazsa ya da biri çocuğunun elini tutarken gördüğümüzde pişman olur muyuz diye ağlaya ağlaya dünyaya getirmeye karar verdik. Ben kendimi hala hazır hissetmiyordum ama 14. Haftada 39 derece ateşle acile gidince ilk defa bebeğime bir şey olursa diye düşünüp saatlerce ağlamıştım. Stresli ve devamlı hastalıklarla uğraştığım bir hamilelik oldu. Bebeğimi kucağıma verdiklerinde ben ne yapacağım bununla demişim ve annem o an çok korktuğunu söyledi sonradan. Ben de korkuyordum ve hala korkuyorum. Olan sadece bir bebeği büyütmek değil, her yanda yönüyle bir insan yetiştirmek. Ama korkmayın, o duygu instagramdaki gibi bşr anda yüklenmiyor, en azından bana öyle olmadı. Ama yaşadıkça, onun gelişimini gördükçe öyle bir hale geliyorsunuz ki ben bebeğimden önce ne yapıyormuşum, ne kadar boş yaşıyormuşum diyorum şimdi. Evet çok zor, Evet çok masraflı da. Ve Evet çok uykusuz kalıp ağlayacak, aç dolaşacaksınız ama onun bir gülüşü her şeyi unutturacak. Eskiden böyle masallara asla inanmayan ama şu an bizzat yalayan biri olarak söylüyorum bunu. Sağlıkla kucağınıza alınMerhaba lütfen konum taşınmasın.8 haftalık hamileyim ilk gebeliğim , önceden istediğim için ve yaşımda ilerlediği için (33yaş)eşimle korunmadık.Hamile olduğumu öğrendiğim andan beri depresyondayım sanki bebeğimi istemiyor gibiyim.Anne olmaya hazır değilim , iyi bakamayacakmışım gibi hissediyorum.Doğum yaptıktan sonra bebeğimi sevebilecek miyim yoksa bu duygular devam mı edecek.
Yalnız değilsin bende aynıyım. 31 haftalığım artarak devam ediyor. Ölüyor gibi hissediyorum sürekli dua ediyorum biran rahatlıyorum sonra tekrar vesveseler beni ele geçiriyor. Çok çok zorlanıyorum geçecek mi bu günler. Bu hamilelik sürecim ne zaman bitecek bitsin de kucağıma alsam diyorum..Tabi ki de bebeğimden nefret etmiyorum ,sadece korkularım var bazı hamileler bakınca ilk günden hamileliklerine alışıp hemen anne moduna giriyorlar bende bu olmayınca korktum acaba doğunca da öyle mi olur diye
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?