Kardeşim (15) olacak çocuğa mutfağın perdesini çek, yemeğini de bitir diye bağırdım.
Odama geldi. Kardeşine karışma diye kaç defa diyeceğim. Kardeşine karışma. Odanda ne yapıyorsan yap. Dışarıya çıkıp da fitne çıkartma dedi.
Ailenin huzurunu bozuyormuşum. Annemin bu hale gelmesinin sebebi benmişim. İyice tuhaflaşmış benim yüzümden kadın.
Ben de tek benim yüzümden mi dedim.
Evet senin yüzünden dedi.
Sonra kapıyı kapatmaya çalıştım. İtti kapıyı. Sakalını bir tuhaf kesmiş. Onu eleştirdim. Sen de aynaya bir bak dedi, ben de seni eleştireyim iyice genişledin dedi eliyle gösterip. Ben de ben kilo vermeye çalışıyorum ve veriyorum da dedim. O da gülerek sen öyle zannet vermiyorsun dedi.
Sonra ne konuştuk hatırlamıyorum seni duvara yapıştırırıma geldi konu. Ben de sonucuna da katlanırsın polisi ararım dedim. O da sonuca katlanmak pahasına seni duvara yapıştırırım dedi. Sonra ben de oturdum bir şey demedim daha telefonla ilgilendim gitsin diye bekledim. Gitti, kapıyı kapattım.
Sonra içeride bağırış çağırış koptu. Kapıyı açtı gerizek*lı, her şey senin yüzünden oluyor. Bütün gün telefonunla ilgileniyorsun, odandan çıkıp bir iş yapmıyorsun falan filan dedi. Ki yaparım her şeyi de. Bu kapı açık kalacak dedi gitti. Neyden sonra kapattım.
Sonra benim şarj aletini kardeş almış. Baktım ucu bükük duruyor aldım elinden. O da koruyucularına koştu. Babası geldi şarj aletlerinin birini alayım dedi. Ben de birini verdim. Diğerini alayım dedi markalarına bakıyor aklınca bana laf sokacak. Elinden aldığım için, bu senin değil kendininkini kullan dedi. Ben de sizin de değil o zaman siz de kullanmayın dedim. O da dediği lafı aynen tekrar etti. Bu kapı açık kalacak dedi. Ben de niyeymiş dedim. Sonra yeter ki gitsin diye tamam falan dedim. Daha kapıdan bana bakıyor. Ben de Allahım ya hala bakıyor nefret ettim dedim. Geldi yine dayakla ilgili bir şeyler dedi ben de döv falan dedim. Durdu yok seni dövmeyeceğim dedi. Ben de senden nefret ettim seni Allaha havale ediyorum dilerim Allahtan hayatın boyunca gün yüzü görme hep çile çek çileler peşini bırakmasın falan gibi beddualar etti ağlamaklı. Bitti artık evladım değilsin dedi. Ben de sen zaten bende o ilk dayaktan sonra bittin dedim. 22 yaşındayım 19 yaşıma girdiğim gün doğum günümde dövmüştü beni. Ondan önce bir oyuncakla kolum kan toplayana kadar aynı yere vurmuştu. Psikolojik şiddetleri daha fazladır ama. Ne zamandır bana kızım demiyor adımla hitap ediyor. Sayesinde adımdan nefret ettim. Ben küçükken eskiden beni savunurdu. Sonra annem gibi oğlunu savunmaya başladı. Yediğim dayakların hepsi de annemin doldurmaları yüzünden. Sayelerinde psikolojim mahvoldu. Hiç tasarruf yapma gereği duymazlar ama bende tuhaf bir şekilde tasarruf yapma gereksinimi ortaya çıktı. Limona ketçap mayoneze pilava kadar düştüm önceki konumu okuyanlar bilirler. Bir bakışı var adamın bir konuşması var sakin sakin ama psikolojisi bozuk gibi artık tüylerim ürperiyor gözüm seyiriyor. O kadar düşüncesizler ki her şeyi ben düşünüyorum evin tasarrufunu falanı filanı. Ailecek hiçbir şey yapmayız pikniğe bile hiç gitmedik
Tek bildiği memleketine gitmek. Kendi kendine alışveriş yapmak. Varyemez ailesiyiz resmen. Maaşı çok yüksek eve eşya almak istemezler. Oğluna her gün 10 ar 15 er lira verir. Bana vermez neden çünkü annemin dolduruşu yüzünden. Kavga sırasında buna bir daha harçlık verme demesi yüzünden. O verdigi paraları da biriktiriyordum zaten. En son ne zaman kendime bir şey aldım hatırlamam o kadar uzun zaman oldu çünkü. Parasını da yemem yani. Ne getirirse onu yerim öyle. O kadar bıktım ki evde kurban için aldığı bıçakla bileğimi kesmek geldi içimden. Geçenlerde de o kadar üstüme geldi ki yine beni suçladı yalnızlaştırdı o gidince az daha aşağıya atlayacaktım. O konuda da korkağım işte. Bir de günah boyutu var sanki günahsızmışım gibi. İçimde aklımı kemireceğine düşünceler, buraya yazdım.
bu durumda siz ve arkadasiniz ne yapti merak ettim. umarim birseyler yapmissinizdirBeterin beteri var.. Sessiz kalmayi dene. Yada üslubuna biraz dikkat et. Benim Arkadasimin eşi 3 yaşındaki çocuğu öldüresiye dövüyordu hic bir sucu yokken. Takma kafana
yok yok kesinlikle kilodan kaynaklı sorunlar olamaz bu anlattıklarınız.bir baba kızına kilosundan dolayı öyle davranır mi ya.altta yatan başka sebepler var muhakkakZaten kilo vermeye cabalıyorum şu an. O lafından sonra iyice canım sıkıldı. Bir ayda 6 kilo verdim acaba vermedim mi tartı mı yanlış gibi saçma sapan şeyler düşünmeye başladım. Zaten takıntılı biriyim
Eşinden boşandı kizini aldi mutlu son :)bu durumda siz ve arkadasiniz ne yapti merak ettim. umarim birseyler yapmissinizdir
Eşinden boşandı kizini aldi mutlu son :)
Ben de çabalıyorum. O kadar vericiyim ki hatta. Bana bir iyi davransalar yaptıkları her şeyi unutuyorum. Ama bir söz bir bakış beni o kadar tetikliyor ki... Yaptıkları haksızlıklara tahammül edemiyorum. Evlat ayırmalarını hazmedemiyorum. Ki o kardeşimden her yönümle daha üstün olduğumu düşünüyorum. Bir keresinde annem kardeşimi gariban bulduğunu söylemisti o da benim aksime cok zayif bu yuzden de boyle dusundum. Bu yüzden sürekli onu savunuyor koruyor herhalde dedim. Beni hep eleştirirdi annem hatırlıyorum. Benim o zaman yaptıklarımı kardeşim hala yapıyor umurlarında değil.tabi ki öyle birşey olamaz. sen onların çocuğusun.
bu olayların başlangıcı ne ben onu merak ettim aslında. hep böyle olduğunu zannetmiyorum.
senin de davranışların normal değil evet ve bunun farkında olman güzel.
hep anne babamızın bizi ne yaparsak yapalım sevmelerini, korumalarını, alttan almalarini bekleriz.
ama belki anne baban öyle düşünmüyorlardır.
sürekli problem yaratan biriysen (yanlış anlama lütfen, kötü niyetle söylemiyorum. seni tanımıyorum) ve bu problemleri çözmekte sorun yasiyorlarsa belki artık çareyi sana böyle davranmakta bulmuşlardır. tamamen yanlış bir davranış babanınki ama anlamaya çalışıyorum. bir ebeveynin bu davranışını anlayamıyorum. çocuğunun bir problemi varsa bile çözmek için çaba sarfetmeli diye düşünüyorum.
ama diyelim ki oyle bir insan değil, o zaman yapacak birşey yok.
belki sen degisirsen onlar da değişir.
elinden geleni yapiyor musun?
Alay etmem ama eleştiririm çok. Saygısız da konuşuyorum çünkü artık sabrım kalmadı.
Bağırma konusu da düzgünce söyledim umursamadı bagırdım ben de.
Sorun çıkarıyorum kardeşimle ilgili konularda çünkü kendisini ısrarla düzeltmiyor. Onun yaptığı şeyleri ben yapınca büyük olay olurdu ama kendileri göz yumuyorlar.
Evet aile diye bir şey kalmadı. Hiç böyle bir duruma düşeceğimi düşünmezdim.ailenizi biktirmissiniz. dönün once kendi davranislarinizi gozlemleyin. benim buyuk de kucuge cok bulasir. o zaman gercekten insanda sabir kalmiyor. durduk yere cocugu yere dusurur ornegin. zaten kucuk olan kucuk oldgu icin oyalamak icin canimiz cikarken bir de buyuk durduk yere bulaşınca sabrim cok tukeniyor. 20 yil bu durumu cekemezdim herhalde.
koskoca kiz olmussunuz universiteye gidiyorsunuz huzursuzluk cikacagini bile bile neden kardesinizle uğraşıyorsunuz. aileniz de bu sebepten sabir kalmadigindan onlarin da dengeleri sasmis.
ustelik surekli eleştiriyormussunuz. kabugunuzdan.cikip kabugunu beğenmemek denir buna.
siz once saygiyi ogrenin. birakin onlar haksizlik yapmis olsun. ama siz once bir ergen kafasindan çıkıp yetiskin gibi davranın.
Ben de çabalıyorum. O kadar vericiyim ki hatta. Bana bir iyi davransalar yaptıkları her şeyi unutuyorum. Ama bir söz bir bakış beni o kadar tetikliyor ki... Yaptıkları haksızlıklara tahammül edemiyorum. Evlat ayırmalarını hazmedemiyorum. Ki o kardeşimden her yönümle daha üstün olduğumu düşünüyorum. Bir keresinde annem kardeşimi gariban bulduğunu söylemisti o da benim aksime cok zayif bu yuzden de boyle dusundum. Bu yüzden sürekli onu savunuyor koruyor herhalde dedim. Beni hep eleştirirdi annem hatırlıyorum. Benim o zaman yaptıklarımı kardeşim hala yapıyor umurlarında değil.
Bu olayların başlangıcı nereye dayanıyor hiç hatırlamıyorum. O kadar uzun zamandır aramız limoni ki. Hiç tam manasıyla iyi olamıyoruz
Yılın başında kavgalarımız doruktayken psikiyatriye git neyin var tanı koysunlar bari diye laf söylüyorlardı. Ben de gizlice gittim. Ağlamaktan bir şey anlatamadım. Annenizle de görüşmek lazım beraber gelin dedi. Ben de istemedim kaldı öylece. Ama tanıya anksiyete bozuklukları diğer yazmış.Eleştirmek bir süreden sonra can sıkıcı oluyor.
Perdeyi çekip yemeğini yemesine niye karisiyorsunuz , psikolojik şiddet sizin yaptığınız.
Kıskançlığın zamanı mi , kendinizle kiyaslamayin.
Babanızın yaptıklarının adını yazmak imkansız. Yazmıyorum bile ama sizde ciddi sorunlar yaşıyorsunuz neden tedavi olmuyorsunuz ?
Oluyorsanız teşhisi ne, tedavi ne durumda. ?
Evet aile diye bir şey kalmadı. Hiç böyle bir duruma düşeceğimi düşünmezdim.
Kardesimin hicbir seyine tahammul edemiyorum sorun orada. O da kendisini duzeltmeye cabalamiyor.
Saygı konusunda kusurluyum evet
Ben de ondan olduğunu düşünmüyorum zaten daha ilk defa kilomla ilgili laf söyledi.yok yok kesinlikle kilodan kaynaklı sorunlar olamaz bu anlattıklarınız.bir baba kızına kilosundan dolayı öyle davranır mi ya.altta yatan başka sebepler var muhakkak
Ben de ondan olduğunu düşünmüyorum zaten daha ilk defa kilomla ilgili laf söyledi.
Bilemiyorum ben de. Hani kilolu insanları ezme, aşağılama gibi şeyler vardır ya, bazen ondan mı beni bu kadar eziyorlar aşağılayıp yalnızlaştırıyorlar diyorum.
. Bir keresinde annem kardeşimi gariban bulduğunu söylemisti o da benim aksime cok zayif bu yuzden de boyle dusundum.
Karşılıklı münakaşaya girme babanla. Bu kadar laf sayma en azından. Hem kırmamış hem onun tarafından kırılmamış olursun.Kardeşim (15) olacak çocuğa mutfağın perdesini çek, yemeğini de bitir diye bağırdım.
Odama geldi. Kardeşine karışma diye kaç defa diyeceğim. Kardeşine karışma. Odanda ne yapıyorsan yap. Dışarıya çıkıp da fitne çıkartma dedi.
Ailenin huzurunu bozuyormuşum. Annemin bu hale gelmesinin sebebi benmişim. İyice tuhaflaşmış benim yüzümden kadın.
Ben de tek benim yüzümden mi dedim.
Evet senin yüzünden dedi.
Sonra kapıyı kapatmaya çalıştım. İtti kapıyı. Sakalını bir tuhaf kesmiş. Onu eleştirdim. Sen de aynaya bir bak dedi, ben de seni eleştireyim iyice genişledin dedi eliyle gösterip. Ben de ben kilo vermeye çalışıyorum ve veriyorum da dedim. O da gülerek sen öyle zannet vermiyorsun dedi.
Sonra ne konuştuk hatırlamıyorum seni duvara yapıştırırıma geldi konu. Ben de sonucuna da katlanırsın polisi ararım dedim. O da sonuca katlanmak pahasına seni duvara yapıştırırım dedi. Sonra ben de oturdum bir şey demedim daha telefonla ilgilendim gitsin diye bekledim. Gitti, kapıyı kapattım.
Sonra içeride bağırış çağırış koptu. Kapıyı açtı gerizek*lı, her şey senin yüzünden oluyor. Bütün gün telefonunla ilgileniyorsun, odandan çıkıp bir iş yapmıyorsun falan filan dedi. Ki yaparım her şeyi de. Bu kapı açık kalacak dedi gitti. Neyden sonra kapattım.
Sonra benim şarj aletini kardeş almış. Baktım ucu bükük duruyor aldım elinden. O da koruyucularına koştu. Babası geldi şarj aletlerinin birini alayım dedi. Ben de birini verdim. Diğerini alayım dedi markalarına bakıyor aklınca bana laf sokacak. Elinden aldığım için, bu senin değil kendininkini kullan dedi. Ben de sizin de değil o zaman siz de kullanmayın dedim. O da dediği lafı aynen tekrar etti. Bu kapı açık kalacak dedi. Ben de niyeymiş dedim. Sonra yeter ki gitsin diye tamam falan dedim. Daha kapıdan bana bakıyor. Ben de Allahım ya hala bakıyor nefret ettim dedim. Geldi yine dayakla ilgili bir şeyler dedi ben de döv falan dedim. Durdu yok seni dövmeyeceğim dedi. Ben de senden nefret ettim seni Allaha havale ediyorum dilerim Allahtan hayatın boyunca gün yüzü görme hep çile çek çileler peşini bırakmasın falan gibi beddualar etti ağlamaklı. Bitti artık evladım değilsin dedi. Ben de sen zaten bende o ilk dayaktan sonra bittin dedim. 22 yaşındayım 19 yaşıma girdiğim gün doğum günümde dövmüştü beni. Ondan önce bir oyuncakla kolum kan toplayana kadar aynı yere vurmuştu. Psikolojik şiddetleri daha fazladır ama. Ne zamandır bana kızım demiyor adımla hitap ediyor. Sayesinde adımdan nefret ettim. Ben küçükken eskiden beni savunurdu. Sonra annem gibi oğlunu savunmaya başladı. Yediğim dayakların hepsi de annemin doldurmaları yüzünden. Sayelerinde psikolojim mahvoldu. Hiç tasarruf yapma gereği duymazlar ama bende tuhaf bir şekilde tasarruf yapma gereksinimi ortaya çıktı. Limona ketçap mayoneze pilava kadar düştüm önceki konumu okuyanlar bilirler. Bir bakışı var adamın bir konuşması var sakin sakin ama psikolojisi bozuk gibi artık tüylerim ürperiyor gözüm seyiriyor. O kadar düşüncesizler ki her şeyi ben düşünüyorum evin tasarrufunu falanı filanı. Ailecek hiçbir şey yapmayız pikniğe bile hiç gitmedik
Tek bildiği memleketine gitmek. Kendi kendine alışveriş yapmak. Varyemez ailesiyiz resmen. Maaşı çok yüksek eve eşya almak istemezler. Oğluna her gün 10 ar 15 er lira verir. Bana vermez neden çünkü annemin dolduruşu yüzünden. Kavga sırasında buna bir daha harçlık verme demesi yüzünden. O verdigi paraları da biriktiriyordum zaten. En son ne zaman kendime bir şey aldım hatırlamam o kadar uzun zaman oldu çünkü. Parasını da yemem yani. Ne getirirse onu yerim öyle. O kadar bıktım ki evde kurban için aldığı bıçakla bileğimi kesmek geldi içimden. Geçenlerde de o kadar üstüme geldi ki yine beni suçladı yalnızlaştırdı o gidince az daha aşağıya atlayacaktım. O konuda da korkağım işte. Bir de günah boyutu var sanki günahsızmışım gibi. İçimde aklımı kemireceğine düşünceler, buraya yazdım.
Her lafı yapıştıran küfür eden bir evlatın varsa ne yaparsın?Babanız gerçek babanız olmayabilir mi? Çünkü gerçek baba böyle bir sey yapamaz saçının teline kıyamaz ne garip aileler var cok sasırıyorum
Yılın başında kavgalarımız doruktayken psikiyatriye git neyin var tanı koysunlar bari diye laf söylüyorlardı. Ben de gizlice gittim. Ağlamaktan bir şey anlatamadım. Annenizle de görüşmek lazım beraber gelin dedi. Ben de istemedim kaldı öylece. Ama tanıya anksiyete bozuklukları diğer yazmış.
Alttan alta böyle bir psikolojileri mi var acaba diye düşünüyorum özellikle annem içinkilomdan dolayı olduğunu sanmıyorum diyorsun, ama daha önceki yorumlarında öyle düşündüğünü yazmıştın?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?