o halde beni sindiremeyeceğini görmesi için boşanmalı mıyım?
sonuç buraya çıkıyor çünkü...
Şiddete eyvallah demişsin buna diyecek sözüm yok.
Size tavsiye hayatınızın hiç bir noktasında yapamayacağınız şeyi yaparım diye esip gürlemeyin.
Ya yapın ya susun.
Çünkü şuan bütün inandırıcılığınızı kaybettiniz. Korkak ve sindirilebilir pozisyondasınız. Yani sizinle aynı fikirde olmadığı her konuda irade artık eşinizde.
Bir de böyle bakın olaya.
bunun için de şöyle bi cümle kullanabilirsin canım, (kusura bakma akıl verir gibi oldu ama denemekten fayda gelir diye düşünüyorum. )
sen ve ben kavgalarımızın içerisindeyiz o yüzden birbirimizi tarafsız şekilde dinleyemiyoruz. ben başka bir insana mesela bir uzmana bunları anlatıp tarafsız bir şekilde bakmasını tercih ediyorum. böylece bebeğimize evliliğimize kendime daha faydalı olurum diye düşünüyorum. lütfen bu konuda bana destek ol. herşey çok güzel olacak vs. vs.
tabi ki kendi cümlelerin ve kendi kelimelerinle yaklaşırsan verim alırsın diye düşünüyorum...
boşanmayı unutun
kavga kim daha çirkinleşerek başladı ilk kim vurmaya başladı belli değil bir kriz anı gibi olmuş
bırakın eşiniz sizi n gönlünüzü tamir etmeye çalışsın
evet şiddet affedilmez ama böyle kriz anları ki ilk sizde vurmuş olabilirsiniz
erkek kadını dövemez ama kadın adamı döver diye birşey yok
adam sonrasında çirkinliğe devam etmemiş kriz anında birşey olduğunun farkına varmış
Dediğim gibi,bu tamamen ebeveynlerin elinde.inanın bende çok üzülüyorum... en büyük üzüntüm de yavrum için...
eşimin ailesinde çok şiddet var, annesi babasından yıllarca şiddet görmüş birisi...
ve ben zaman zaman eşimin de davranışlarının altında babasının etkisi var diye düşünürdüm... konu sadece şiddet değil...
şimdi de kendi evladıma böyle bir zemin hazırlayacak olmak korkunç geliyor...
kayınvalideme çok kızıyordum çünkü, kavga dövüş ortamında çocuk büyütmüş çocuklarına hiçbir şey verememiş diye...
şimdi o kızdığım anne gibi mi olacağım diyorum... kahroluyorum...
bende oyleyım aynı dusunceler benım aklımdan da gecer ama zaman herseyın ılacı ,aynen tam da söylediğiniz gibi, sanki her şey bozuldu.. sanki ben ben değilim artık.. sanki biz artık asla karı koca olamayız... sanki bir daha gülmeyeceğiz...
niye ki neden her şey şimdi mahfoldu neden bu hale geldik...
iki gün öncesine kadar iyi kötü evliydik geçinip gidiyorduk.. niye yaşandı bunlar...
kendimle konuşmayı çok seven bir tipim... eşimde benim tam aksine..
eşim unutup yeniden sever yeniden eskisi gibi olur ama ben unutmayıp defalarca o günü düşünüp kahrolucam.
kendimi biliyorum, kendime eziyetten öteye gitmiyor bu huyum ama vazgeçemiyorum..
hani bir gün çok mutlu bile olsam o an dur mutlu olma siz çok kötü kavga etmiştiniz hatırla o günü derim ve hemen mutluluğumu gölgelerim...
kendime zararım çok büyük...
Kadınların bazen en haklı olduğu yerden hikayeleri anlattıklarını düşünürüm. İlk vurmayı kimin başlattığını hatırlamıyorum dediğiniz yer aslında belli ki size ait kısım. Şiddet gören değil şiddet gösteren de birisiniz bu durumda.hep gizliden takip ederdim buraları,
amiyane tabirle denir ya hani ; "bekara karı boşamak kolaydır" diye...
bana da uzaktan yorum yapmak kolaydı..
kendi başıma gelince anladım ki hiç kolay değilmiş... insan bir destek, bir fikir, bir teselli, biraz cesaret ve dahası işte bir şeyler istiyormuş....
3 senelik evliyim.. ve 2 aylık bir bebeğim var.. evliliğimin ilk yıllarından itibaren eşim ve ailesiyle ciddi sorunlar yaşadık.. ailesi eşime olan düşkünlüklerinden dolayı beni kabul edemediler... annesinden babasına, ablasından abisine, kardeşinden kuzenine sanki herkese kuma idim...
ilk yıllar olur zamanla oturur diye diye pek çok şeyin üstünü örttük ve yeni hayatımıza adapte olunca da çocuğumuzu kucağımıza aldık...
ama görünen o ki evliliğimiz oturmamış...
gurbette yaşıyoruz, bayramda gidemedik memleketimize... telefon görüşmeleri yaptık ..
ve eşimle yine ailesi konusunda bir tartışma yaşadık...
aslında çok tatlı bir atışma olarak başlamıştı, pek de ciddi bir mevzu değildi... daha önceleri çok daha ciddi kavgalar ederdik... bu defa ki kavgamızın çok büyük sonuçlar doğurmuş olması şaşırtıyor aslında beni... birikmişlikler miydi, yorgunluk, yıpranılmışlık mıydı... ya da hepsi benim uydurmak istediğim bir kılıftır..
bilemiyooorum....
tartışmamız sırasında eşim boynumu tutup beni sarstı... neye uğradığımı şaşırdım ve ağzıma gelen hakareti saydım... bana vurmuş olduğunu asla unutmayacağımı, kim olduğunu, ne hakla bana dokunduğunu söyledim. boynumdan tutması o an için bana vurmak gibi geliyordu... sonrasında başıma gelecekleri bilseydim, boynumu tutması ne kadar da masumcaymış !
bebeğimizle ilgileniyordu eşim, bağırmalarıma devam ettim.. çocuğumu da alıp gideceğimi söyledim.. eşimde çocuğu asla vermeyeceğini benim gidebileceğimi söyledi...
bebeğimi aldım kucağıma, istediğim o an sadece bebeğime sarılmak ve sakinleşmek, onun masumluğunda acılarımı dindirmekti.... ama bebeğimi kucağıma alınca eşim birden öfkelendi... bırak çocuğu diye...
eşime defalarca odadan çıkmasını, onu görmek istemediğimi söyledim... dinlemedi...
kolumdan tutup çocuğu bırakmamı hiçbir yere götüremeyeceğimi söyledi...
o anları inanın hatırlamıyorum hafızamda kopuk kopuk... sanki ben değildim, sanki hepsi bir rüyaydı ve ben uyandım ve hatırlamıyorum kimi yerlerini...
bebeğimi beşiğine bıraktım ve o an gerçekten nasıl oldu bilmiyorum ilk kimin vurduğunu hatırlamıyorum... bir kargaşa olup odadan çıktım...
arkamdan eşim geldi ve beni tuttu..
ilk kim vurdu ne oldu onu da hatırlamıyorum lakin en son eşim tokat attı ve olduğum yere çöküp saatlerce ağladığımı hatırlıyorum...
eşimde bebeğimizin odasına gidip sevmelerine devam etti.... bağırarak da söyleniyor " seni kimse alamaz yavrum, kimse seninle beni tehdit edemez, kimseye oyuncak ettirmem seni..."
bense olduğum yerde ağlıyordum....
bebeğim ağlamaya başladı, kalktım gittim....
az önce itişip kakışan biz ,şimdi kucağımızda bebeğimiz pışpış yapıyoruz.... banyosunu ettiriyoruz...
üzerini giydiriyoruz...
ve eşim biraz dışarı çıkacağını söyleyip gitti, bebeğimin odasında öylece bebeğimle yattım... bir iki saat sonra eşim geldi... beni kaldırdı, sabah çok istediğim bir kaç şey vardı.. ama dışarı çıkıp almaya gidememiştik... o istediklerimi alıp gelmiş.. bana zorla yedirmeye çalıştı.. istemiyorum dedikçe hadi bir lokma , bir lokma diye....
eşimin huyudur bu aslında, özür bilmez... her kavgamız sonrasında sevdiğim şeyleri alır, bir yerlere götürür.. ama bu kavgamız diğer kavgalarımız gibi değildi ki, çiçekle böcekle, pastayla tatlıyla geçecek bir şey değil ki..
bilmiyorum.. elim kolum tutmuyor sanki, kendimde değilim..
gitti geldi bana sarıldı, tek kelime etmedik... konuşmadık...
o geceyi ben bebeğimin odasında, eşimde oda da televizyon karşısında geçirdik..
bayramın ilk günü yaşandı bunlar.. o günden bugüne de hala bir şey konuşmadık...
ne yapacağımı bilmiyorum.. bana destek olacak gitsem kapısı sonuna kadar açık olan bir ailem var... ama gidemedim.. ne o an gidebildim ne de şimdi ...
ben dayak yedim baba diyemem, bunu yazmak bile o kadar acı ki bir de dile getirmek... mümkün değil...
ne yapacağımı bilmiyorum... hissiz haldeyim..
aslında düşünüyorum, kadınlık gururum kırıldı, insanlığım incindi çok canım yandı diyorum da... karısından tokat yiyen adam da çok mutlu değildir herhalde..
bilemiyorum...
eski ben olsa şiddet asla affedilemez, kesinlikle boşanırım derdi...ama şimdi neden boşanamıyorum...
neden hala bu evde oturuyorum...
çok hissiz bir o kadar da karmakarışık haldeyim...
ne tavsiye edersiniz ?
evet canım belki de şöyle olacak, sen terapistinle o kadar faydalı seanslar geçireceksin ki belki de bir bakacaksın eşinin gelmesine hiç gerek kalmayacak...estağfurullah akıl almak için konu açtım zaten, söyleyin her şeyi...
evet şu an gerekli motiveyi aldım sanırım, destek görme fikri çok iyi... aslında bu aklıma gelen bir fikir ama işte insan ol görüp de gerçeğe dönüştüremiyor..
ihmal ediyor...
bunu da ihmal edersem kendime olan saygım da kalmayacak sanırım...
birinin beni toparlaması lazım..
Henu ikiz aylikmis bebeginiz malesef bebek kucukken kavgalar oluyor cunku bebek olunca hersey degisiyor sonra zamanla ona da alisiyorsun ilerleyen zamanda ben sorun olmayacagina inaniyorumortada dayak olayi olmus ama sanirim sizde kendinize hakim olamamissiniz karsilikli olmus esinizle konusun cok uzuldugunuzu soyleyin bir daha tekrarlamayin eski olaylarida gec olmus ama ana sorunlari cozun sizde daha lohusaliktan yeni cikiyorsunuz toparlanmak zaman aliyorhep gizliden takip ederdim buraları,
amiyane tabirle denir ya hani ; "bekara karı boşamak kolaydır" diye...
bana da uzaktan yorum yapmak kolaydı..
kendi başıma gelince anladım ki hiç kolay değilmiş... insan bir destek, bir fikir, bir teselli, biraz cesaret ve dahası işte bir şeyler istiyormuş....
3 senelik evliyim.. ve 2 aylık bir bebeğim var.. evliliğimin ilk yıllarından itibaren eşim ve ailesiyle ciddi sorunlar yaşadık.. ailesi eşime olan düşkünlüklerinden dolayı beni kabul edemediler... annesinden babasına, ablasından abisine, kardeşinden kuzenine sanki herkese kuma idim...
ilk yıllar olur zamanla oturur diye diye pek çok şeyin üstünü örttük ve yeni hayatımıza adapte olunca da çocuğumuzu kucağımıza aldık...
ama görünen o ki evliliğimiz oturmamış...
gurbette yaşıyoruz, bayramda gidemedik memleketimize... telefon görüşmeleri yaptık ..
ve eşimle yine ailesi konusunda bir tartışma yaşadık...
aslında çok tatlı bir atışma olarak başlamıştı, pek de ciddi bir mevzu değildi... daha önceleri çok daha ciddi kavgalar ederdik... bu defa ki kavgamızın çok büyük sonuçlar doğurmuş olması şaşırtıyor aslında beni... birikmişlikler miydi, yorgunluk, yıpranılmışlık mıydı... ya da hepsi benim uydurmak istediğim bir kılıftır..
bilemiyooorum....
tartışmamız sırasında eşim boynumu tutup beni sarstı... neye uğradığımı şaşırdım ve ağzıma gelen hakareti saydım... bana vurmuş olduğunu asla unutmayacağımı, kim olduğunu, ne hakla bana dokunduğunu söyledim. boynumdan tutması o an için bana vurmak gibi geliyordu... sonrasında başıma gelecekleri bilseydim, boynumu tutması ne kadar da masumcaymış !
bebeğimizle ilgileniyordu eşim, bağırmalarıma devam ettim.. çocuğumu da alıp gideceğimi söyledim.. eşimde çocuğu asla vermeyeceğini benim gidebileceğimi söyledi...
bebeğimi aldım kucağıma, istediğim o an sadece bebeğime sarılmak ve sakinleşmek, onun masumluğunda acılarımı dindirmekti.... ama bebeğimi kucağıma alınca eşim birden öfkelendi... bırak çocuğu diye...
eşime defalarca odadan çıkmasını, onu görmek istemediğimi söyledim... dinlemedi...
kolumdan tutup çocuğu bırakmamı hiçbir yere götüremeyeceğimi söyledi...
o anları inanın hatırlamıyorum hafızamda kopuk kopuk... sanki ben değildim, sanki hepsi bir rüyaydı ve ben uyandım ve hatırlamıyorum kimi yerlerini...
bebeğimi beşiğine bıraktım ve o an gerçekten nasıl oldu bilmiyorum ilk kimin vurduğunu hatırlamıyorum... bir kargaşa olup odadan çıktım...
arkamdan eşim geldi ve beni tuttu..
ilk kim vurdu ne oldu onu da hatırlamıyorum lakin en son eşim tokat attı ve olduğum yere çöküp saatlerce ağladığımı hatırlıyorum...
eşimde bebeğimizin odasına gidip sevmelerine devam etti.... bağırarak da söyleniyor " seni kimse alamaz yavrum, kimse seninle beni tehdit edemez, kimseye oyuncak ettirmem seni..."
bense olduğum yerde ağlıyordum....
bebeğim ağlamaya başladı, kalktım gittim....
az önce itişip kakışan biz ,şimdi kucağımızda bebeğimiz pışpış yapıyoruz.... banyosunu ettiriyoruz...
üzerini giydiriyoruz...
ve eşim biraz dışarı çıkacağını söyleyip gitti, bebeğimin odasında öylece bebeğimle yattım... bir iki saat sonra eşim geldi... beni kaldırdı, sabah çok istediğim bir kaç şey vardı.. ama dışarı çıkıp almaya gidememiştik... o istediklerimi alıp gelmiş.. bana zorla yedirmeye çalıştı.. istemiyorum dedikçe hadi bir lokma , bir lokma diye....
eşimin huyudur bu aslında, özür bilmez... her kavgamız sonrasında sevdiğim şeyleri alır, bir yerlere götürür.. ama bu kavgamız diğer kavgalarımız gibi değildi ki, çiçekle böcekle, pastayla tatlıyla geçecek bir şey değil ki..
bilmiyorum.. elim kolum tutmuyor sanki, kendimde değilim..
gitti geldi bana sarıldı, tek kelime etmedik... konuşmadık...
o geceyi ben bebeğimin odasında, eşimde oda da televizyon karşısında geçirdik..
bayramın ilk günü yaşandı bunlar.. o günden bugüne de hala bir şey konuşmadık...
ne yapacağımı bilmiyorum.. bana destek olacak gitsem kapısı sonuna kadar açık olan bir ailem var... ama gidemedim.. ne o an gidebildim ne de şimdi ...
ben dayak yedim baba diyemem, bunu yazmak bile o kadar acı ki bir de dile getirmek... mümkün değil...
ne yapacağımı bilmiyorum... hissiz haldeyim..
aslında düşünüyorum, kadınlık gururum kırıldı, insanlığım incindi çok canım yandı diyorum da... karısından tokat yiyen adam da çok mutlu değildir herhalde..
bilemiyorum...
eski ben olsa şiddet asla affedilemez, kesinlikle boşanırım derdi...ama şimdi neden boşanamıyorum...
neden hala bu evde oturuyorum...
çok hissiz bir o kadar da karmakarışık haldeyim...
ne tavsiye edersiniz ?
Söz gümüşse sukut altın demişler olay büyüyecek belli tahrik etmenin alemi ne ki hatırlamadığına göre ilk sen vurdun adama benm başıma geldiği takdirde giderim demek yerine giderdim bi erkek kolay kolay çocukla karısının çıkmasına izin vermez azıcık biz kadınlarda susacak yeri bilelim şiddet olayı başka kısım onu savunmuyorum
Dediğim gibi,bu tamamen ebeveynlerin elinde.
Size sabır,sevgi,hoşgörü diliyorum.
Zira hayat sandığımız kadar uzun değil.
Ben hep söylüyorum,
İnsan kalbinin ekmeğini yer. Diye
Büyük konuşmayalım,kınamayalım.
Kınadığımızı yaşamadan ölmeyeceğimiz kanaatindeyim.
bende oyleyım aynı dusunceler benım aklımdan da gecer ama zaman herseyın ılacı ,
sımdı belkı ımkansız gelıyor unutmak ama gececek gercekten
erkekler genel olarak boyleler bence hemen hıcbırsey olmamıs moduna gırmek devam etmek onların yapısında var kadınlar daha hassas bu konuda daha duygusal malesef. ama herseye takılırsak hayat gecmez hıcbırsey devam etmez bırde boyle dusun bundan sonra yapman gereken kavga veya tartısma anında cok uzatmamak cok yuzgoz olmadan sakın kalmak belkı ortamdan uzaklasmak ondan sonra sakınce derdını hıslerını anlatırsın yenı anne olmussun zaten hassas bır donemdesın kendını cok kotu hıssettıgınıde bılıyorum bunları acık acık konus esınle ıletısım cok onemlıdır ınsanların bırbırını anlamaları konusabılmelerı bunu o yapamıyorsa sen yapmalısın
Kadınların bazen en haklı olduğu yerden hikayeleri anlattıklarını düşünürüm. İlk vurmayı kimin başlattığını hatırlamıyorum dediğiniz yer aslında belli ki size ait kısım. Şiddet gören değil şiddet gösteren de birisiniz bu durumda.
O yüzden meseleye bu çerçeveden de bakın. Eşinizde eşimden şiddet gördüm diye düşünüyorsa sizin gibi sizce haklı olmaktan bir evliliği çocuğumu alır giderimden çıkarıp başka bir şekilde değerlendirmeniz gerekmez mi?
Belli ki sizin de düzeltmeniz gereken bir iletişim diliniz var. Eşiniz yine özür dilemeye çalışmış. Peki siz ne yaptınız? Vurmamam gerekiyordu dediniz mi? Yoksa sadece işinize gelen kısmı hatırlayıp haklılığınızı mı parlatacaksınız?
evet canım belki de şöyle olacak, sen terapistinle o kadar faydalı seanslar geçireceksin ki belki de bir bakacaksın eşinin gelmesine hiç gerek kalmayacak...
ya da ikinci bir seçenek belki eşini dahil edip beraber evlilik terapisi yapacak ve bu iyi gelecek size...
bu senin "bak ben evliliğimiz için çabalıyorum lütfen sen de bu çabama destek ve dahil ol" diyen son çağrın olacak belki de...
Henu ikiz aylikmis bebeginiz malesef bebek kucukken kavgalar oluyor cunku bebek olunca hersey degisiyor sonra zamanla ona da alisiyorsun ilerleyen zamanda ben sorun olmayacagina inaniyorumortada dayak olayi olmus ama sanirim sizde kendinize hakim olamamissiniz karsilikli olmus esinizle konusun cok uzuldugunuzu soyleyin bir daha tekrarlamayin eski olaylarida gec olmus ama ana sorunlari cozun sizde daha lohusaliktan yeni cikiyorsunuz toparlanmak zaman aliyor
bu noktaya gelmiş bir evliliği artık ne yapsanız kurtaramazsınız,
saygı bitmiş, tekme tokat dalmışsınız birbirinize, bağırış çağırış,
eskisi gibi olabilir misiniz artık? bence imkansız.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?