- 30 Temmuz 2012
- 623
- 3
- 118
- Konu Sahibi ThirtyFouR
-
- #41
Annem gibi konustunuz :) oda bana kiziyor böyle mizmizlandigimda...
tesekkür ederim
Bana ne kadar iyi geldiginizi tahmin edemezsiniz,
ALLAH hepinizden razi olsun kizlar... Hem sözlerinizle hem dualarinizla güc verdiniz bana...
Simdi uyuyacagim, sabah uyanip iyi sonuclara alacagim
ve yarin öglen size güzel haberler verecegim...
Iyi geceler...
Gecenin bu saatinde gözyasi icinde kalktim yatagimdan ve birileriyle konusmaya cok ihtiyacim var.
Derdim ne esim, ne ailem, ne kayinvalidem...
Derdim hayatta en önemli olan ama anca kaybedildiginde degeri anlasilan sey...
Saglik...
Kasim ayinda apantisimin patlamasiyla cok zor bi sürecten gectim,
ve doktorlarin söyledigine göre ölümden döndüm... üzüldüm, agladim ama gececek dedim avuttum kendimi...
1.5 ay sonrasinda Tam hersey düzeldi derken ani bi sekilde atesim 40larin üzerine cikmaya basladi...
günlerce doktora gidip gelmeler ve ne oldugunu bilmemeler sonunda
böbregimde sorun oldugunu ve gerektigi gibi calismadigini ögrendim ve hastaneye yattim... ve tekrar o cümleyi duydum "ölebilirdiniz"...
1 hafta hastanede kaldiktan sonra ciktim ve cikmamla atesim tekrar cikmaya basladi...
sonra ücüncü kez hastaneye yattim... kan degelerim cok kötü, halim zaten berbatti...
tahliller sonucu karacigerimde apse oldugunu ögrendim, intihap kalbime, akcigerime, böbregime ulasmis...
ve hepsi apantisimin patlamasinin yan etkileri... karin bosluguma mikrop dolmus ve yeterli tedavi uygulanmayinca
2 ay boyunca o miktrolar icimde cogalmis... Ve üc ay icinde ücüncü kez "dikkat etmezsek ölebilirsiniz" cümlesini duydm.
1 ay boyunca hastanede kaldim ve kendimi cok iyi hissederek ciktim...
Hersey cok iyi derken 3 gündür ayni agrilari hissediyorum.
Korkumdan hickimseye birsey anlatamiyorum... Esime söylesem kolumdan tuttugu gibi hastaneye getirir, anneme söylesem kahrolur...
Yarin doktorlarda randevum var ve ben cikacak sonuctan ve
tekrar hastaneye yatmak zorunda kalmaktan cok korkuyorum.
Psikolojim alt üst oldu, 1 aydir döktügüm gözyaslarini bi ALLAH bilir bi ben.
Sanki hicbir zaman düzelemeyecek misim ve sagligim mahfolmus gibi hissediyorum.
Doktorlara, hastanelere gidip gelmelereden normal hayata adapte olamiyorum
ne zaman normal hayata dönmek istesem kendimi ya doktorda ya hastanede buluyorum.
Bunlari düsünürken yatagimin icinda gözyaslarina boguldum, esim duymasin diye kendimi salona attim
ve su an bunlari yaziyorum.
Birilerine anlatmazsam patlayacagim, boguluyorum...
artik gücümün tükendigini hissediyorum ve savasmak istemiyorum
eski hayatimi geri istiyorum...
agrisiz, ölüm korkusu olmadan...
biraz uzun oldu farkindayim ama icimi dökmeye cok ihtiyacim var...
benim icin dua edin ne olur, yarin hersey temiz ciksin... bu agrilar sadece beynimin bana bi oyunu olsun
Gecenin bu saatinde gözyasi icinde kalktim yatagimdan ve birileriyle konusmaya cok ihtiyacim var.
Derdim ne esim, ne ailem, ne kayinvalidem...
Derdim hayatta en önemli olan ama anca kaybedildiginde degeri anlasilan sey...
Saglik...
Kasim ayinda apantisimin patlamasiyla cok zor bi sürecten gectim,
ve doktorlarin söyledigine göre ölümden döndüm... üzüldüm, agladim ama gececek dedim avuttum kendimi...
1.5 ay sonrasinda Tam hersey düzeldi derken ani bi sekilde atesim 40larin üzerine cikmaya basladi...
günlerce doktora gidip gelmeler ve ne oldugunu bilmemeler sonunda
böbregimde sorun oldugunu ve gerektigi gibi calismadigini ögrendim ve hastaneye yattim... ve tekrar o cümleyi duydum "ölebilirdiniz"...
1 hafta hastanede kaldiktan sonra ciktim ve cikmamla atesim tekrar cikmaya basladi...
sonra ücüncü kez hastaneye yattim... kan degelerim cok kötü, halim zaten berbatti...
tahliller sonucu karacigerimde apse oldugunu ögrendim, intihap kalbime, akcigerime, böbregime ulasmis...
ve hepsi apantisimin patlamasinin yan etkileri... karin bosluguma mikrop dolmus ve yeterli tedavi uygulanmayinca
2 ay boyunca o miktrolar icimde cogalmis... Ve üc ay icinde ücüncü kez "dikkat etmezsek ölebilirsiniz" cümlesini duydm.
1 ay boyunca hastanede kaldim ve kendimi cok iyi hissederek ciktim...
Hersey cok iyi derken 3 gündür ayni agrilari hissediyorum.
Korkumdan hickimseye birsey anlatamiyorum... Esime söylesem kolumdan tuttugu gibi hastaneye getirir, anneme söylesem kahrolur...
Yarin doktorlarda randevum var ve ben cikacak sonuctan ve
tekrar hastaneye yatmak zorunda kalmaktan cok korkuyorum.
Psikolojim alt üst oldu, 1 aydir döktügüm gözyaslarini bi ALLAH bilir bi ben.
Sanki hicbir zaman düzelemeyecek misim ve sagligim mahfolmus gibi hissediyorum.
Doktorlara, hastanelere gidip gelmelereden normal hayata adapte olamiyorum
ne zaman normal hayata dönmek istesem kendimi ya doktorda ya hastanede buluyorum.
Bunlari düsünürken yatagimin icinda gözyaslarina boguldum, esim duymasin diye kendimi salona attim
ve su an bunlari yaziyorum.
Birilerine anlatmazsam patlayacagim, boguluyorum...
artik gücümün tükendigini hissediyorum ve savasmak istemiyorum
eski hayatimi geri istiyorum...
agrisiz, ölüm korkusu olmadan...
biraz uzun oldu farkindayim ama icimi dökmeye cok ihtiyacim var...
benim icin dua edin ne olur, yarin hersey temiz ciksin... bu agrilar sadece beynimin bana bi oyunu olsun
Su an tek tek cevap veremesemde, hepinizin mesajlarini okudum ve cok tesekkür ediyorum
az sonra doktora gidiyorum ve moral olsun diye son kez bu güzel mesajlarinizi okumak istedim.
Güzel haberlerle dönmek dilegiyle, öpüyorum
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?