Bu nasil bir bedduadir. Sonra giderken esine soyledigi o soz.... Sen kotu olunca bir yerine kina mi yakacakmis? Yine o uzulecek... bu nasil cocukca bir davranis. Koskocaman kadin. Akliselim davranmasi gerekirken cocuk gibi beddua etmis. Insan her daim mutlu olamaz. Madem misafir gibi agirlanmak istiyor, gelirken telefon etsin musait misin diye sorsun? Insan derdini anneyle paylasmayacak da kiminle paylasacak. 7 kat el gibi davranmis. Esinizin yaninda sizi kucuk dusurmus. Ondan sonra esinizin size saygi duymasini mi bekleyecek? Ortaligi yikip dokmus. Ilk adimi da atmayi gururuna yediremiyor. Sen evlatsin ya senin arayip ozur dilemeni alttan alnani beklerken aramayinca beddua etmis. Merak etme babalarin bedduasi tutarmis ama annelerinki tutmaz derler, sütü korur derler. Hem zaten haksiz beddua, tutmaz ki.
Aynı anne benim bir arkafaşımda da var her doğuran anne olamıyor maalesef takmayın kafanızaBana en sonunda kafayı yedirtecek.
Evet aynen böyle ve kafayı yedirtecek kişi de annem.
Herkes annesiyle anlaşır, kv siyle arası kötüdür benim de tam tersi.
Bu durum evlendiğimizden beri ne evlenmesi ben kendimi bildim bileli böyle ama benim artık daha fazla kaldıracak sabrım da gücümde kalmadı.
Konunun özeti şu; ( aslında ortada konuda yok )
2 gün önce erkek kardeşimle bize geldiler. Akşam için oturalım, görüşelim diye.
Bende onlar gelmeden önce uzun bir telefon görüşmesi yapıyordum. Bir arkadaşımla bir konu hakkında tartıştık ve çok gerildim. Annemler gelince anneme de dedim ki “ bak anne konunun seninle hiç bir alakası yok, sakın üstüne alınma olur mu? “
tamam dedi ama nasıl tamam. Yüzünü astı oturdu. Konuyla ilgili konuşuyoruz, en sonunda yeter artık kırk yılda bir geliyorum ( daha 2 hafta önce babamla gelmişlerdi ) bunu mu dinleyeceğim dedi. Anne dedim olayları sende biliyorsun ne var yani bunda benim hiç mi canım sıkkın olmayacak? Oradan buradan derken başladı benimle tartışmaya.
İnanabiliyor musunuz? Böyle dandik bir konudan dolayı benimle kavga etti. Evimde ağladı, bağırdı, çağırdı ve gitti. Size o an yaşadığım siniri anlatamam. Tartışmaya başladık ve işin içine daha önceki mevzular girdi tabi.
Ne düğün kaldı, ne benim insanlığım, ne görgüsüzlüğüm, ne eşya manyaklığım ben böyle kavgacı, egoist, görgüsüz bir insan sıfatına büründüm o akşam.
Siz söyleyin bütün düğününü kendisi yapmış, bu kadar borcun altına girmiş, bir kere bile ailesinin kapısına gidip para istememiş ben mi görgüsüzüm? Yoksa her seferinde bana bu konuyla önüme gelen annem mi?
O kadar çok konuşma var ki sizi daha da fazla sıkmak istemiyorum ama anneme karşı tüm sevgim eridi gitti.
Hayatta beni bir kere bile anlayamayan, beni tanımayan, beni bir kere bile insan gibi karşısına alıp konuşmayan bu kadını hayatımdan çıkartıyorum. Artık yeter!
Giderken eşime döndü dedi; evlat benim evet ama allah senin bu görgüsüzle yardımcın olsun!
Siz söyleyin bir anne evladına bunu nasıl söyler?
Son olarak;
Kavganın üstünden günler geçti ve biz hiç iletişim kurmadık. Bana bu gün şöyle bir mesaj attı: “ Dilerim bana yaşattıklarını kat be kat fazlasını yaşar, bana muhtaç kalırsın. Allah sana her şeyin en kötüsünü yaşatsın. “
Soruyorum size elinizi vicdanınıza koyun bir anne evladına bunu nasıl söyler?
Ben kötü olunca kendisi mutlu mu olacak?
Ben bu kadını artık hayatımda istemiyorum
Daha fazlasını yazasım var ama yeterince uzun oldu zaten. Okuyan, yorum yapan herkese teşekkürler. Sevgiyle kalın.
Benim annem de hep böyle beddualar eder bana, bedduasininda sonunda söyler ben anneyim benim bedduam kabul olur diye. Farkında olarak yapar yani, bende anlam veremiyorum bazen...Bana en sonunda kafayı yedirtecek.
Evet aynen böyle ve kafayı yedirtecek kişi de annem.
Herkes annesiyle anlaşır, kv siyle arası kötüdür benim de tam tersi.
Bu durum evlendiğimizden beri ne evlenmesi ben kendimi bildim bileli böyle ama benim artık daha fazla kaldıracak sabrım da gücümde kalmadı.
Konunun özeti şu; ( aslında ortada konuda yok )
2 gün önce erkek kardeşimle bize geldiler. Akşam için oturalım, görüşelim diye.
Bende onlar gelmeden önce uzun bir telefon görüşmesi yapıyordum. Bir arkadaşımla bir konu hakkında tartıştık ve çok gerildim. Annemler gelince anneme de dedim ki “ bak anne konunun seninle hiç bir alakası yok, sakın üstüne alınma olur mu? “
tamam dedi ama nasıl tamam. Yüzünü astı oturdu. Konuyla ilgili konuşuyoruz, en sonunda yeter artık kırk yılda bir geliyorum ( daha 2 hafta önce babamla gelmişlerdi ) bunu mu dinleyeceğim dedi. Anne dedim olayları sende biliyorsun ne var yani bunda benim hiç mi canım sıkkın olmayacak? Oradan buradan derken başladı benimle tartışmaya.
İnanabiliyor musunuz? Böyle dandik bir konudan dolayı benimle kavga etti. Evimde ağladı, bağırdı, çağırdı ve gitti. Size o an yaşadığım siniri anlatamam. Tartışmaya başladık ve işin içine daha önceki mevzular girdi tabi.
Ne düğün kaldı, ne benim insanlığım, ne görgüsüzlüğüm, ne eşya manyaklığım ben böyle kavgacı, egoist, görgüsüz bir insan sıfatına büründüm o akşam.
Siz söyleyin bütün düğününü kendisi yapmış, bu kadar borcun altına girmiş, bir kere bile ailesinin kapısına gidip para istememiş ben mi görgüsüzüm? Yoksa her seferinde bana bu konuyla önüme gelen annem mi?
O kadar çok konuşma var ki sizi daha da fazla sıkmak istemiyorum ama anneme karşı tüm sevgim eridi gitti.
Hayatta beni bir kere bile anlayamayan, beni tanımayan, beni bir kere bile insan gibi karşısına alıp konuşmayan bu kadını hayatımdan çıkartıyorum. Artık yeter!
Giderken eşime döndü dedi; evlat benim evet ama allah senin bu görgüsüzle yardımcın olsun!
Siz söyleyin bir anne evladına bunu nasıl söyler?
Son olarak;
Kavganın üstünden günler geçti ve biz hiç iletişim kurmadık. Bana bu gün şöyle bir mesaj attı: “ Dilerim bana yaşattıklarını kat be kat fazlasını yaşar, bana muhtaç kalırsın. Allah sana her şeyin en kötüsünü yaşatsın. “
Soruyorum size elinizi vicdanınıza koyun bir anne evladına bunu nasıl söyler?
Ben kötü olunca kendisi mutlu mu olacak?
Ben bu kadını artık hayatımda istemiyorum
Daha fazlasını yazasım var ama yeterince uzun oldu zaten. Okuyan, yorum yapan herkese teşekkürler. Sevgiyle kalın.
Baban öyle diyor çünkü arada kalıyor kuzum ne yapsın adam ama emin ol bir sure sonra baban da annene benzeyecek benzemistir de yani seni tutmaz..olsun o annendir onunda huyu böyle seni cok seviyor bla bla bla.. o kadar karnım tok ki benimde böyle bos laflara..
Aynısı başımda var ama daha fena versiyonu sinsice sessizce herseyi yapiyor annem
Beni hep dolduruyor bende salak gibi düşüyorum
Hic utanmiyorlar da yaşlarından başlarından
Annen asla değişmez.
Sen mesafe koy bana kalirsa hic görüşme ama oyle rahat edermisin bilmiyorum. Uzme kendini de esinde duyduysa duydu yapacak bisey yok. Annen kendini rezil etmis yani.
Aynı anne benim bir arkafaşımda da var her doğuran anne olamıyor maalesef takmayın kafanıza
Okurken sinirim zipladi.
ALLAH size sabir versin.
Tüylerim ürperdi. Keşke herkes anne olmasa
Yine bir atanamamış anne mevzuuniye böyleler hiç anlamam? Allah size sabır versin, kuvvet versin ki görmemezlikten gelebilin inşallah
Benim annem de hep böyle beddualar eder bana, bedduasininda sonunda söyler ben anneyim benim bedduam kabul olur diye. Farkında olarak yapar yani, bende anlam veremiyorum bazen...
Gerçekten annesiz kaldığında anlarsın...
Bana en sonunda kafayı yedirtecek.
Evet aynen böyle ve kafayı yedirtecek kişi de annem.
Herkes annesiyle anlaşır, kv siyle arası kötüdür benim de tam tersi.
Bu durum evlendiğimizden beri ne evlenmesi ben kendimi bildim bileli böyle ama benim artık daha fazla kaldıracak sabrım da gücümde kalmadı.
Konunun özeti şu; ( aslında ortada konuda yok )
2 gün önce erkek kardeşimle bize geldiler. Akşam için oturalım, görüşelim diye.
Bende onlar gelmeden önce uzun bir telefon görüşmesi yapıyordum. Bir arkadaşımla bir konu hakkında tartıştık ve çok gerildim. Annemler gelince anneme de dedim ki “ bak anne konunun seninle hiç bir alakası yok, sakın üstüne alınma olur mu? “
tamam dedi ama nasıl tamam. Yüzünü astı oturdu. Konuyla ilgili konuşuyoruz, en sonunda yeter artık kırk yılda bir geliyorum ( daha 2 hafta önce babamla gelmişlerdi ) bunu mu dinleyeceğim dedi. Anne dedim olayları sende biliyorsun ne var yani bunda benim hiç mi canım sıkkın olmayacak? Oradan buradan derken başladı benimle tartışmaya.
İnanabiliyor musunuz? Böyle dandik bir konudan dolayı benimle kavga etti. Evimde ağladı, bağırdı, çağırdı ve gitti. Size o an yaşadığım siniri anlatamam. Tartışmaya başladık ve işin içine daha önceki mevzular girdi tabi.
Ne düğün kaldı, ne benim insanlığım, ne görgüsüzlüğüm, ne eşya manyaklığım ben böyle kavgacı, egoist, görgüsüz bir insan sıfatına büründüm o akşam.
Siz söyleyin bütün düğününü kendisi yapmış, bu kadar borcun altına girmiş, bir kere bile ailesinin kapısına gidip para istememiş ben mi görgüsüzüm? Yoksa her seferinde bana bu konuyla önüme gelen annem mi?
O kadar çok konuşma var ki sizi daha da fazla sıkmak istemiyorum ama anneme karşı tüm sevgim eridi gitti.
Hayatta beni bir kere bile anlayamayan, beni tanımayan, beni bir kere bile insan gibi karşısına alıp konuşmayan bu kadını hayatımdan çıkartıyorum. Artık yeter!
Giderken eşime döndü dedi; evlat benim evet ama allah senin bu görgüsüzle yardımcın olsun!
Siz söyleyin bir anne evladına bunu nasıl söyler?
Son olarak;
Kavganın üstünden günler geçti ve biz hiç iletişim kurmadık. Bana bu gün şöyle bir mesaj attı: “ Dilerim bana yaşattıklarını kat be kat fazlasını yaşar, bana muhtaç kalırsın. Allah sana her şeyin en kötüsünü yaşatsın. “
Soruyorum size elinizi vicdanınıza koyun bir anne evladına bunu nasıl söyler?
Ben kötü olunca kendisi mutlu mu olacak?
Ben bu kadını artık hayatımda istemiyorum
Daha fazlasını yazasım var ama yeterince uzun oldu zaten. Okuyan, yorum yapan herkese teşekkürler. Sevgiyle kalın.
Bi süre uzak kalmak ikinize de iyi gelecek. Ama bu sürede anneniz kendi için psikolojik destek alması şart gibi geldi bana. Erkek kardeşinizle aranız iyiyse onunla konuşun. Annenizi ikna etsin tedaviye. Anlattıklarınız annenizin ruh halinin iyi olmadığı kanısını oluşturdu bende. Siz de bi süre bu konuyu düşünmemeye çalışın ki sinirleriniz daha da yıpranmasın
Kimseyi dinlemez annem
Ne beni ne diğerlerini
Ayrıca deli değilim tedavi olmam diyor
Kendiniz demişsiniz kaç kere oldu diye. Madem öyle eve almayın çağırmayın. Ben de babamla asla anlaşamam. Aylardır görüşmüyorum unsurunda da değil yani. O da beddua eder moral bozar, can sıkar.Bana en sonunda kafayı yedirtecek.
Evet aynen böyle ve kafayı yedirtecek kişi de annem.
Herkes annesiyle anlaşır, kv siyle arası kötüdür benim de tam tersi.
Bu durum evlendiğimizden beri ne evlenmesi ben kendimi bildim bileli böyle ama benim artık daha fazla kaldıracak sabrım da gücümde kalmadı.
Konunun özeti şu; ( aslında ortada konuda yok )
2 gün önce erkek kardeşimle bize geldiler. Akşam için oturalım, görüşelim diye.
Bende onlar gelmeden önce uzun bir telefon görüşmesi yapıyordum. Bir arkadaşımla bir konu hakkında tartıştık ve çok gerildim. Annemler gelince anneme de dedim ki “ bak anne konunun seninle hiç bir alakası yok, sakın üstüne alınma olur mu? “
tamam dedi ama nasıl tamam. Yüzünü astı oturdu. Konuyla ilgili konuşuyoruz, en sonunda yeter artık kırk yılda bir geliyorum ( daha 2 hafta önce babamla gelmişlerdi ) bunu mu dinleyeceğim dedi. Anne dedim olayları sende biliyorsun ne var yani bunda benim hiç mi canım sıkkın olmayacak? Oradan buradan derken başladı benimle tartışmaya.
İnanabiliyor musunuz? Böyle dandik bir konudan dolayı benimle kavga etti. Evimde ağladı, bağırdı, çağırdı ve gitti. Size o an yaşadığım siniri anlatamam. Tartışmaya başladık ve işin içine daha önceki mevzular girdi tabi.
Ne düğün kaldı, ne benim insanlığım, ne görgüsüzlüğüm, ne eşya manyaklığım ben böyle kavgacı, egoist, görgüsüz bir insan sıfatına büründüm o akşam.
Siz söyleyin bütün düğününü kendisi yapmış, bu kadar borcun altına girmiş, bir kere bile ailesinin kapısına gidip para istememiş ben mi görgüsüzüm? Yoksa her seferinde bana bu konuyla önüme gelen annem mi?
O kadar çok konuşma var ki sizi daha da fazla sıkmak istemiyorum ama anneme karşı tüm sevgim eridi gitti.
Hayatta beni bir kere bile anlayamayan, beni tanımayan, beni bir kere bile insan gibi karşısına alıp konuşmayan bu kadını hayatımdan çıkartıyorum. Artık yeter!
Giderken eşime döndü dedi; evlat benim evet ama allah senin bu görgüsüzle yardımcın olsun!
Siz söyleyin bir anne evladına bunu nasıl söyler?
Son olarak;
Kavganın üstünden günler geçti ve biz hiç iletişim kurmadık. Bana bu gün şöyle bir mesaj attı: “ Dilerim bana yaşattıklarını kat be kat fazlasını yaşar, bana muhtaç kalırsın. Allah sana her şeyin en kötüsünü yaşatsın. “
Soruyorum size elinizi vicdanınıza koyun bir anne evladına bunu nasıl söyler?
Ben kötü olunca kendisi mutlu mu olacak?
Ben bu kadını artık hayatımda istemiyorum
Daha fazlasını yazasım var ama yeterince uzun oldu zaten. Okuyan, yorum yapan herkese teşekkürler. Sevgiyle kalın.
Kendiniz demişsiniz kaç kere oldu diye. Madem öyle eve almayın çağırmayın. Ben de babamla asla anlaşamam. Aylardır görüşmüyorum unsurunda da değil yani. O da beddua eder moral bozar, can sıkar.
Anladım. O zaman dediğim gibi bi süre uzak kalın. O da biraz yaptıklarını düşünmüş olur. Mantıklı düşündüğü an geri dönüş yapmak isteyecektir, tabi yapabilirse
Kendi fikrimce siz yine insanlığınızı iyi niyetinizi gösterin, evet kalbinizi çok çok kırmış fakat anneniz olduğu için araya mesafe koymak vs olacak şeyler değil annenizin öncelikle psikolojik destek alması şart diğer bir konu annenizin huyunu biliyorsanız bir küçük olayı kavgaya çevirdiği zamanlarda hiç tepki vermeyin bırakın kendi kendine olayı büyütsün, siz o anda iyi niyetlede bi kelime söyleseniz onu alır abartır. Allah yardımcınız olsun buda sizin bi imtihanınız.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?