Konularımı bilenler bilir. Evlendiğimizden beri eşimin ilgisizliğinden va şikayetçiydim. Son bir aydır da depresyona girdiğini söylüyordu fakat asıl sorun benmişim. Ailesi bize evlenirken hiçbir maddi yardımda bulunmadı, bize gelen bütün zarfları kendileri aldılar vs. Ben de bu konuyla ilgili şeyler açılınca bunu eşime hep hatırlattım ki hep haklı olduğumu söylerdi. Maddiyi geçtim manevi olarak bile yoklardı. Evlenmemize bir hafta kala köyden geldiler, eşim askere gidecekti bizim köyde olmamız lazım diyip yanında yoklardı, ye yemesi ne içmesi hiçbir şeyiyle ilgilenmemişler. Ben bunları söylerdim içinde suçlu olmuşum içinde biriktirmiş ve bana dün sen konuları kapatamadın bende de bitti bir şeyler artık sana karşı bir şey hissetmiyorum dedi. Günlerdir uzak mesafeli zaten ve ben tanıştığımız günden bu yana hep onun borçları, onun üstü başı onun yemeği onun bilmem neyi uğraştırdım durdum. Kimse yokken ben vardım yanında ama ailesine laf ediyormuşum diye (onlara bir şey demedim kendisine o da ona yapmadıklarıyla ilgili bana yapmadıkları değil) benden vazgeçti. Dün gidiyorum o zaman dedim emin misin dedim evet dedi valizimi topladım annemleri çağırdım ve beni aldılar. Şuan annemlerdeyim. Bu iş de böylece bitecek. Şuan çok mutsuzum çünkü seviyorum insan olarak iyi bir insan ama farkettim ki ben eş olarak da hep ilgiye sevgiye aç kalmışım. Hiç eşim gibi hissedemeden evli gibi hissedemediklerini zaten bazı dönemler. Bu da böyle bir hikaye içimi dökmek istedim
)
