Bilen bilir eski konularımı. Boşanma davamız yeni başladı sayılır ve sürüyor. Sosyal inceleme raporu için çocuklarla adliyeye gittik şu an geçici velayet ve görüş günleri belirlenme aşamasında.
Ben bir yandan aşırı öfkeliyim ve adamın yüzünü dahi görmek istemiyorum, yaşananları düşündükçe, dava dilekçemi okudukça, bana 10 yıldır neler yaptığını, sevilmediğimi düşündükçe boşanmaktan başka çözüm olmadığını mantıken çok net görüyorum. Ama kalbim kabullenemiyor; benim genel olarak kabullenememe ve bitirememe peoblemim var hayattaki her durumda; bunu da kabullenemiyorum.
Nice kötü durumlara gelsek de dava açamamıştım bir umut düzeliriz diye, o hiç acımadan davayı açtı arkasına bile bakmadan gitti. Aklıma güzel günler geliyor, anlaşamasak da evdeki varlığı bile güven veriyormuş yanımda olması bile bana güven veriyormuş aslında; sevilmediğimi merhamet görmediğimi açıkça görsem de hep ona bağlı, bağımlı, beni bırakmayacağına inanıyormuşum aslında.
Ailem başka şehirden geldi benim evimde kalıyor şu an çocukların bakımına destek oluyorlar. Büyüğüm 4. Sınıf okul hayatı çok yoğun, dersler kurslar derken çok koşturmalı. Küçüğüm 4 yaşında. Ben işsizim, kurmaya çalıştığım işim vardı ama iyi gitmiyor ilgilenemediğim için hiç satış yapamıyorum. İş arıyorum yok, mülakatta evli misin diye soruyorlar o kadar aptalca ki.
Geceleri uyuyamıyorum, gündüzleri aklımda susmayan sesler başka hiçbir şeye odaklanamıyorum. Ailemle de kafa yapılarımız uyuşmuyor sadece çocuklara bakıyorlar ama bana paikolojik destekleri ekstra olmuyor aksine yaptığım herşeyi eleştiriyor, neredeyse eşimi haklı buluyorlar benim arkamda durmuyorlar; şöyle örnek vereyim “anne adam bana şiddet uyguladı saçımdan tuttu çocukların önünde yere çaldı bu yüzden dilekçeye yazdık ve uzaklaştırma kararı aldı saldırgan yapısı olduğu için” diyorum; dövdü mü sanki biyerini mi kırdı da saldırgan diyosun diyor. Yani şiddet için limiti biryerimin kırılması. Aldatma için limiti biriyle yatmış olması. (Sadakatsizliği de olduğu halde cinsellik var mı yok mu bilmediğim için sanki aldattı mı ne olmuş birileriyle konuştuysa) diyor yani hiç arkamda tam destek durduklarını görmedim.
Aşırı bunaldım. Gece gündüz eşimi ve beni terkedişini düşünüyorum. Paikologa da başladım ama monolog yapıyorum o hiç yorum yapmıyor. Konuşuyorum konuşuyorum asla yoeum yapmadan dinliyor seansımız bitti diyor. Normal mi bu? Hiçbir yorum yapmıyor.
Terkedilme, yalnız kalma, çocukların geleceği hakkında kaygılanma, eşimi kıskanma (hala seviyorum ve benden vazgeçip istediği gibi bir özel hayatı yaşaması beni çok üzüyor) kendimi kanser edeceğim düşüne düşüne. İlaç kullanmak istiyorum, davada kullanıp çocukların velayetini elimden alır diye paikiyatra gidemiyorum.
Nasıl aşacağım bunları? Hayat çok karanlık. İnstagramdaki fotolarımızı bile anında silmiş; oysaki biz evlenme aşamasındayken eski sevgililerini, eski hesabını silmekte o kadar zorlanmıştı ki kavga dövüş sildirmiştim, onlar kadar bile değerim yokmuş:)