Boşanmalı mıyım, yorumlara ihtiyacım var.

Şu anda her şey yolunda ise düşünmenin mantığı yok ki...Ha yeni bir patlama yaşanırsa o zaman gereğini yaparsın.Hayatin tadını çıkar bak ömür çok kısa böyle şeylerle kendini doldurup durma..
Teşekkür ederim. Aynen böyle yapmayı düşünüyorum.
 
Şu anda kontrollü beklemedeyim. Benim eşim olsa da olmasa da bundan sonraki hayatım çocuklarım. Kendisi akıllı olursa o da çocuklarının yanında olur. Yok olmazsa kendi kaybeder bizi.
Benim işim gücüm var. Tek çocuğum ailem de destek oluyor çocukların bakımına. Annem babam genç daha.
 
Çift terapisine gitmeyi önerebilirim. İçinizdeki o duyguyla anında tadını çıkaramazsınız. Ve evet kendinize haksızlık yapmışsınız bunun doğru olması da canınızı sıkar.
 
Uyanmışsın. İnsan derin bir uykuya dalıyor,yaşadıklarının şokumu kendine güvensizlikmi neyse o .sonra bir uyanıyorsun ben kendime bunları neden yaptırdım hiçmi aklım yokmuş diyorsun. İçin soğuyor ne yapsa o adam senin için bitmiş oluyor. Çünkü artık güçlüsün kafanda onsuz bir hayata hazır sen var. Eğer kendini hazır hissediyorsan bitir ,affedemeyeceksin çünkü.şiddet sadece fiziksel değildir en kötüsü psikolojik şiddettir. Sen ikisinide yaşamışsın. Kendini yıpratma .
 
Boşanmak değilde eşinle yüzleşebilirsin "ben hala 3 yıl öncesinde takılıp kaldım en mutlu anlarımızda bile aklıma geliyor sanki aramızda bir duvar oluştu "diye güzel güzel konuş onunla yüzleşmediğin için kendini affedemiyor olabilirsin
Kendine kızma.Şiddete uğrayan kadınların nerdeyse hepsi öncesinde uzun bir süre sindirildikleri için gereken tepkileri veremiyorlar senin aydınlanma dediğin şey kendini bulman..
Ona başta şans vermemeliydin en azından ,en kötüsüydü dediğin 3. şiddetinde boşanmalıydın olan olmuş yapmamışsın.Şans ver yada verme demek ne kadar doğru bilmiyorum ama bu saatten sonra -asla bir kez daha böyle bir şeye müsade etme
 
eğer bulunduğun evde mutsuzsan ve aman eşimi kızdırmayayım öfke kontrolü yok bir şey olmasın diye diken üstünde yaşayacaksan ben boşan derim, evet belki üzerinden zaman geçmiş ama bu şiddeti normalleştirmiyor. ve boşanmak için de yeniden şiddet görmenize gerek yok, o an cesaretin yoksa şimdi vardır.
bir kere el kaldırdıysa, bir sonraki çığırından çıkışında yine el kaldıracak. bunu bile bile evliliğe devam etmek istiyorsanız ve kendinizden ödün vermeye devam edecekseniz boşanmayın.
ama ben karşımdakinin öfke kontrolü yok diye herhangi bir tartışmada alttan alamam, hayatımı da birinin öfke kontrolüne göre şekillendiremem. yine en iyisini siz bilirsiniz. sizin tercihiniz.
 
Kızlar. Ben eşimle 12 yıldır birlikteyim ve 9 yıldır da evliyiz. Eşim herkes tarafından sevilen, gözü dışarda olmayan, kazandığını evine harcayan kendine özel bir masrafı olmayan, temiz, yakışıklı düzgün bir insan. İkimiz de 35 yaşındayız. 2 çocuğumuz var. Ben de çalışıyorum.
Benim meselem şu. Bazı şeyleri unutamamak ve affedememek. Okumuş bir cahilmişim ben.
Eşim daha sevgiliyken bir tartışmamızda tepsiyi duvara fırlatmıştı sinirlenip. Ben çok sinirlendirdim diye kendimi suçlayıp kalkıp temizlemiştim.
Evlendikten bi 5 ay sonra falan hamile kaldım. Eşim çok tembeldi hep kafasına göre uyumak kalkmak istiyordu. Ben çok yalnız kalıyordum. Bi gün kahvaltıya gelmesi için ısrar edince kalkıp beni tokatladı.

3. Şiddet olayı ailesinin evinde yaşandı. Annesi o zamanlar diğer gelini ne derse onu yapıyordu. Biz uzakta o yanında olmasına rağmen biz evlerine gittiğimizde hep bana bi tavırlar bi ilgisizlik vs. Neyse çok uzatmayım orda ailesinin halini görmeyip bana sinirlendi ve yine vurdu bana.

Ve en kötüsü bundan 3 yıl önce yaşandı. Ve yine aile meselesinden çok da küçük bir meseleydi. Öyle büyüttü ki delirdi resmen karşımda. Ve bu sefer zor bıraktı. Çok korktum. Ailemi çağırdım. Anlattım. Ama eskileri anlatmadım. Babam boşanın dedi ama boşanmadım seviyorum çocuklarım var diye.

Şimdi 35 yaşında kendime geldim ben bi aydınlanma yaşadım. Nasıl affettim bunları diye kendimi affedemiyorum pişmanlık içindeyim. İşin garip yanı eşim ve ailesi çok değişti. 3 yıl oldu her şey mükemmel. Ben sabrettim herkes çok değişti. Eşimden de ailesinden de çok değer görüyorum. Eşim de nihayet olgunlaştı belki de emin değilim öyle görünüyor şimdilik.

Eşim günlük hayatımızda çok sakindir. Evimizde hiç tartışma olmaz. Şakacıdır espriler yapar hepimizi güldürür. Tartışmayı evde sorun çıkmasını sevmez istemez. İşte böyle içinden çıkamadığım bi sorun. Adam kötü desem kötü değil. Ama öfke kontrolsüzlüğü var. Ve benim affedemediğim olaylar var. Siz olsanız ne yaparsınız benim yerimde.
Geçmişte göz yumup herşey normal güzel bir seyre dönünce aklınıza gelmesi ilginç. madem bu kadar zaman müsamaha gösterdiniz şu an iyi gidiyorsa herşey bırakın aklınıza getirmeyin. Ayrıca eşiniz bu davranışlarına karşı ne düşünüyor bir çift terapisine gidebilirsiniz
 
Kızlar. Ben eşimle 12 yıldır birlikteyim ve 9 yıldır da evliyiz. Eşim herkes tarafından sevilen, gözü dışarda olmayan, kazandığını evine harcayan kendine özel bir masrafı olmayan, temiz, yakışıklı düzgün bir insan. İkimiz de 35 yaşındayız. 2 çocuğumuz var. Ben de çalışıyorum.
Benim meselem şu. Bazı şeyleri unutamamak ve affedememek. Okumuş bir cahilmişim ben.
Eşim daha sevgiliyken bir tartışmamızda tepsiyi duvara fırlatmıştı sinirlenip. Ben çok sinirlendirdim diye kendimi suçlayıp kalkıp temizlemiştim.
Evlendikten bi 5 ay sonra falan hamile kaldım. Eşim çok tembeldi hep kafasına göre uyumak kalkmak istiyordu. Ben çok yalnız kalıyordum. Bi gün kahvaltıya gelmesi için ısrar edince kalkıp beni tokatladı.

3. Şiddet olayı ailesinin evinde yaşandı. Annesi o zamanlar diğer gelini ne derse onu yapıyordu. Biz uzakta o yanında olmasına rağmen biz evlerine gittiğimizde hep bana bi tavırlar bi ilgisizlik vs. Neyse çok uzatmayım orda ailesinin halini görmeyip bana sinirlendi ve yine vurdu bana.

Ve en kötüsü bundan 3 yıl önce yaşandı. Ve yine aile meselesinden çok da küçük bir meseleydi. Öyle büyüttü ki delirdi resmen karşımda. Ve bu sefer zor bıraktı. Çok korktum. Ailemi çağırdım. Anlattım. Ama eskileri anlatmadım. Babam boşanın dedi ama boşanmadım seviyorum çocuklarım var diye.

Şimdi 35 yaşında kendime geldim ben bi aydınlanma yaşadım. Nasıl affettim bunları diye kendimi affedemiyorum pişmanlık içindeyim. İşin garip yanı eşim ve ailesi çok değişti. 3 yıl oldu her şey mükemmel. Ben sabrettim herkes çok değişti. Eşimden de ailesinden de çok değer görüyorum. Eşim de nihayet olgunlaştı belki de emin değilim öyle görünüyor şimdilik.

Eşim günlük hayatımızda çok sakindir. Evimizde hiç tartışma olmaz. Şakacıdır espriler yapar hepimizi güldürür. Tartışmayı evde sorun çıkmasını sevmez istemez. İşte böyle içinden çıkamadığım bi sorun. Adam kötü desem kötü değil. Ama öfke kontrolsüzlüğü var. Ve benim affedemediğim olaylar var. Siz olsanız ne yaparsınız benim yerimde.
Demek ki Bunları zamanında buraya yazmış olsaydınız bir dünya dil dökecektik size ve siz "çocuklarım için" ya da "eşimi seviyorum" deyip bizi ifrit edecektiniz😂

Şuan herşey olmasını istediğiniz gibi olmuş bu sefer siz boşanmak istiyorsunuz.. 🥴🥴🥴

Tabi hayat sizin ama kendi edip kendi bulma dedikleri şey de bu işte.. İçiniz almıyorsa elbette boşanacaksınız mutsuzsanız ötesi yok ama ne diyeceksiniz??

Hem siz emin misiniz şuan herşeyin yolunda olduğundan?? Ailesinin yanında bile size şiddet uygulayan bir adam nasıl şimdi pamukcuk oldu?? Ben böyle adamların hiçbir zaman iflah olacağına inanmamışımdır..
 
Sen idare etmeyi öğrenmiş sin artık. Onun iç güdüsel olarak pişmanlığı gibi bir şey yaşıyorsun. Hep idare eden benim diyorsun,bilinç altında buda sana ağır geliyor. Biraz da hayatı akışına bırakmalı. Sen onu idare ediyorsan, bir zahmet o da seni idare etmeyi bilecek. Evlilik de böyle olmalı diye düşünüyorum bence. Ama bizim kütük kocalar halen daha alttan alan kadın olmalı diye düşünüyor.🤦😤
 
Kızlar. Ben eşimle 12 yıldır birlikteyim ve 9 yıldır da evliyiz. Eşim herkes tarafından sevilen, gözü dışarda olmayan, kazandığını evine harcayan kendine özel bir masrafı olmayan, temiz, yakışıklı düzgün bir insan. İkimiz de 35 yaşındayız. 2 çocuğumuz var. Ben de çalışıyorum.
Benim meselem şu. Bazı şeyleri unutamamak ve affedememek. Okumuş bir cahilmişim ben.
Eşim daha sevgiliyken bir tartışmamızda tepsiyi duvara fırlatmıştı sinirlenip. Ben çok sinirlendirdim diye kendimi suçlayıp kalkıp temizlemiştim.
Evlendikten bi 5 ay sonra falan hamile kaldım. Eşim çok tembeldi hep kafasına göre uyumak kalkmak istiyordu. Ben çok yalnız kalıyordum. Bi gün kahvaltıya gelmesi için ısrar edince kalkıp beni tokatladı.

3. Şiddet olayı ailesinin evinde yaşandı. Annesi o zamanlar diğer gelini ne derse onu yapıyordu. Biz uzakta o yanında olmasına rağmen biz evlerine gittiğimizde hep bana bi tavırlar bi ilgisizlik vs. Neyse çok uzatmayım orda ailesinin halini görmeyip bana sinirlendi ve yine vurdu bana.

Ve en kötüsü bundan 3 yıl önce yaşandı. Ve yine aile meselesinden çok da küçük bir meseleydi. Öyle büyüttü ki delirdi resmen karşımda. Ve bu sefer zor bıraktı. Çok korktum. Ailemi çağırdım. Anlattım. Ama eskileri anlatmadım. Babam boşanın dedi ama boşanmadım seviyorum çocuklarım var diye.

Şimdi 35 yaşında kendime geldim ben bi aydınlanma yaşadım. Nasıl affettim bunları diye kendimi affedemiyorum pişmanlık içindeyim. İşin garip yanı eşim ve ailesi çok değişti. 3 yıl oldu her şey mükemmel. Ben sabrettim herkes çok değişti. Eşimden de ailesinden de çok değer görüyorum. Eşim de nihayet olgunlaştı belki de emin değilim öyle görünüyor şimdilik.

Eşim günlük hayatımızda çok sakindir. Evimizde hiç tartışma olmaz. Şakacıdır espriler yapar hepimizi güldürür. Tartışmayı evde sorun çıkmasını sevmez istemez. İşte böyle içinden çıkamadığım bi sorun. Adam kötü desem kötü değil. Ama öfke kontrolsüzlüğü var. Ve benim affedemediğim olaylar var. Siz olsanız ne yaparsınız benim yerimde.
Bence boşanmamalısınız.Şu an sorun yok ki,neden boşanacaksınız? He yerinizde olsam duvara tepsiyi yapıştıran adamla evlenmezdim hadi küçüktünüz düşünemediniz.Ya diğerleri ...Hiçbiri boşanma sebebi olmadı sizin için de şimdi sorun yokken neden ?İlk aklıma gelen başka birine mi ilgi duyuyorsunuz oldu.
 
Sürekli alttan alma durumu değil. Dedim ya eşim günlük hayatta sinirli biri değil. Tartışmamız olmaz zaten. Çok önemli bir şey olması lazım. Mesela son şiddet olayında ben düşük yapmıştım ve bi süre mutsuzdum ve sürekli ağlıyordum. Buna tahammül edemedi.
E sizde de az suc yok yani. Delirtmissiniz melek gibi adami. Hem cocugu dusurmussunuz hem de aglayip sizlayip hayati adama dar etmissiniz. Siz kendinize hic bakmiyor musunuz? Yazik adamcagiz mum olmus mis gibi adami bosasam mi diyorsunuz? Sukredin azcik sukredin😒😒😒
 
Herkese çok teşekkür ederim. Yorumların hepsini okuyorum. Ben kendimi duygusal olarak zayıf ve güçsüz bir insanmışım diye görüyorum. Hele son olayda bebek kaybetmişim zaten en kötü günlerini yaşıyordum hayatımın. Psikolojim kaymıştı. Sağlıklı düşünemedim. O yüzden de boşanmayı düşünememişim bile.
Ama benim en kötü zamanlarımda onun böyle yapması daha da kötü hatırlatıyor herşeyi bana.
 
Bence boşanmamalısınız.Şu an sorun yok ki,neden boşanacaksınız? He yerinizde olsam duvara tepsiyi yapıştıran adamla evlenmezdim hadi küçüktünüz düşünemediniz.Ya diğerleri ...Hiçbiri boşanma sebebi olmadı sizin için de şimdi sorun yokken neden ?İlk aklıma gelen başka birine mi ilgi duyuyorsunuz oldu.
Büyük konuşmayım ama hayatıma birini almayı hiç düşünmem artık. Erken yaşta evlendim zaten. 2 çocuğum var. Bundan sonra kendim ve çocuklarımla ilgili hayallerim var. Kimseyi çekemem:)
 
Ben bırakması için yalvardım. Çok korktum. Yatakta ağlıyordum başka bir sebepten düşük yapmıştım. Benim psikolojim de iyi değildi. Onu idare edecek durumda değildim.Tartıştık. Kalçama bacaklarıma falan yumruklar attı yatakta.
Düşük yapmış, hormonları altüst olmuş bir kadına ağlarken yumruk savuran bir adamın vicdanı, merhametine tüküreyim izninizle. Buraya kadar yine de pozitif düşünmeye çalışmıştım ama 2 evlat vermişsiniz siz ona adam size kum torbası muamelesi yapmış. Eşinize acayip sinirlendim.
 
Sürekli alttan alma durumu değil. Dedim ya eşim günlük hayatta sinirli biri değil. Tartışmamız olmaz zaten. Çok önemli bir şey olması lazım. Mesela son şiddet olayında ben düşük yapmıştım ve bi süre mutsuzdum ve sürekli ağlıyordum. Buna tahammül edemedi.
KHvaltıya cağırdınız tokat yediniz, düşük yaptınız ağladınız elinde kalıyordunuz. Düşüncek pek de bir şey yokmuş aslında.
 
Konunuzda resmen kendimi gördüm ben de dokuz senelik evliyim iki çocuğumuz var. Benim eşim hiç fiziksel şiddet uygulamadı hep psikolojiden gitti. Eksiksin, yetersizsin. Hiçbir işimi beğenmez her hareketimi eleştirir insanların yanında sen ne biliyosun der beni susturmaya çalışırdı. Ailesi de aynı şekilde kusur arayıp laf sokup eşime de benim hakkımda söylenirlerdi. O da dolup dolup eve gelip bana kötü davranırdı. Boşanıp giden üç eltinin hırsını benden çıkardılar. Son 3-4 yıldır çok çok iyiler beni de artık eski gelinleriyle kıyaslamıyorlar ve ben de artık susmuyorum tabi. Ama duygularım eskisinden daha kuvvetli daha öfkeliyim. Hergün beynimde hep aynı sesler. Ben neden buradayım. Ben neden buradayım. O ses hiç susmuyor. Zamanla oluşan panik atak ve klostrofobi eşliğinde hayatıma devam etmeye çalışıyorum. Artık boşanma fikri de daha korkutucu geliyor özgüvenim sıfır. Gün içinde bile hep korkularımla mücadele içindeyim. Şimdi çıkıp gidemediğim kapıdan zamanında hala kendimdeyken çıkabilseydim keşke. Lütfen siz hala güçlüyseniz sizi gerçekten mutlu edecek yolu bulun.
 
X