Böyle Tesadüf Yaşayan Var İse Yazsın :)

Sayılır mı bilmem ama ben de ortaokulda pek de muhattap olmadığım bir arkadaşımla beni faceden ekleyince yıllar sonra karşılaşmış oldum. Bir iş için yüzyüze görüştük, devamı geldi, evlendik..
Hatta kardeşlerimiz, annelerimiz tanışıyormuş haberimiz yoktu, sonra öğrendik...
 
sayılır canı sayılı kader dedikleri bu olsa gerek :)
 
Heyecanlandım :) henüz evlenmedim taze bir teklifim var sözlü sayılırız şuanda :)
İlk aşkım sevgilim canımm
Lisedeyken sevgiliydik tabi o zamanlar küçüktük bilinçsizdik aileler duyunca ayrıldık
Tam 6 sene sonra tekrar konuşmaya başladık
Kısmetse tanışmamızın 10. Yılında evlenmiş olacağız
Bana hep derki senin yerin bambaşka..
Yokluğunda hep seni aradım. Bizim sevgimiz tertemiz saf ve çocuksuydu. Hala bunu hissediyoruz.
 
Bu konu ilişkiler veya geyik bölümüne taşınır çünkü dert değil anladığım kadarıyla.

Nedenolmasın :)
Bizim akrabalardan vardı mesela birbirlerini sevmişler ama evlenememişler. Seneler sonra ikisinin de eşi ölünce kavuştular :) düşünsene çocukken seviyorsun köyde sonra yollar ayrılıyor geliyorsun 60 65 yaşına sevdiğine kavusuyorsun.
Hayat mucizelerle dolu
 
çok iyi :)
 
evet konuyu bilhassa buraya açtım aslında çünkü diğer yerlere yazdığımda hiçbir şekilde yazan olmuyor...

o yaştan sonra da artık ne önemi var ki :s
 
tiyatral_34 .!.:
nasıl oldu peki bir yerde mi karşılaştınız ?
Genişletmek için tıkla...

Aileler arkadaş bizim, ailecek görüşülürdü çocuktan beri. Bi bize gelinirdi, bi onlara gidilirdi.
Bize geldiğinde, ansiklopedileri okurduk birlikte, ona bildiğim şeyleri anlatırdım. Hani çocuklarda olur ya, "Yaa öyle miymişş. Aaa o balon böyle mi uçuyormuuuş" filan :) O sırada bilgiç hallerimden ve ilgimden bi hayranlık oluşmaya başlamış kendisinde.

Ergenlik çağına doğru, ben gitmez oldum onlara... Malum, ergen kız tripleri, odamda müzik dinlemeceler, kimseyi tınlamamacalar. Ancak, o ortaokullu, liseli bir genç olduğunda dahi, bize gelmeye devam etti. Ancak ben odamdan çıkmayan bi kız haline gelmiştim. Öyle aşk meşk kafam basmazdı, anlamazdım belki tuhaf ama. Bi de annemlerin arkadaş ya, ondan yan gözle bakılmaz, kardeş gibidir diye yazmışım herhalde kafama. :)

Bakmış ki ben odamdan çıkıp yanlarında oturmuyorum, pek kale almıyorum, benden ufak ufak ümidi kesmeye başlamış.
Sonra ikimizin de ayrı şehirlerde üniversite macerası oldu. Kafadan 4 sene hiç karşılaşmadık desem yeridir.

Sonra, okulumun son senesinde, yarı genetik yarı psikolojik sayılan bir rahatsızlığa yakalandım. Olacağı varmış. Aşırı stres, duyguları bastırma, insanlara tepki vermeyip içime ata ata, genlerimde olan durumu tetiklemişim işte, karman çorman buhran halleri, bilirsiniz. Bunun biraz daha ağırı.

Okulu o ara dondurmak durumunda kaldık, sağlık her şeyden önemli... Doktor doktor gezdik, 2 sene tedaviyi reddettim, konduramadım kendime. Sonra kabullendim. Çevremde neredeyse kimse kalmadı, bir de o hasta halimle cahil insanların konuşmaları... Neyse, uzun mevzu.

Kendimi eve kapattım. Kimse ikna edemiyor dışarı çıkarmaya...
O sırada geldi işte. O odadan çıkardı beni :)
Zaten annemin güvendiği nadir insanlardandır, "Ben gezdireyim izin verirseniz" dedi, annemlere, annemler de bi ona emanet etti.

Gezdik birlikte çocukluğumuzun geçtiği şehri. Yaptığı fedakarlıklar, gülmem için halden hallere sokması kendini... Bilmiyorum, hani Selvi boylum al yazmalım filminde -sevgi emekti- deniyor ya... Beni sevişini sevdim önce...

Yine bir gün geziyoruz, motorun arkasında oturuyorum. Başım döndü kullandığım ilaçlardan dolayı bir anda. Düşmemek için ilk kez o zaman beline sarıldım arkadan. İçimin bi tuhaf olduğunu hissettim :) O kadar motorla gezerdik, hızlı da kullanırdı (Bilerek hızlı kullanırmış korkup sarılayım diye, onu da sırıta sırıta anlattı), arkaaki çıkıntı demirlere tutunur, yine de belinden tutunmazdım. İlk kez orada öyle beline sarılınca kalbimin atışını kulaklarımda hissettim. O kadar net ki o an :)

Akşamına dayanamadım, "Ya x... Bir şey diyeceğim... Galiba ben senden hoşlanıyorum" diye mesaj attım.
Cevap geldi: "Ah be canım, neredeydin senelerdir"

Sonra itiraf... Yavaş yavaş anladım. Gerçekten bir arkadaştan isteseniz, yapmayacağı her şeyi yapmış benim için. Salak kafam dedim, o kadar körmüşüm. Sevdiğini göstermek için adamın benzin döküp bi kendini yakmadığı kalmış. :)

Öyle işte... Sonra 4 ay bile sürmeyen sevgililik, söz, düğün bla bla.
Şimdi karşı koltukta oturuyor, dizisini izliyor
 
Son düzenleyen: Moderatör:
Lisede hoşlandığım bi çocuk vardı. Görüşür, konuşurduk ama öyle ergen aşkı işte :) bi zaman sonra geçti gitti. 2 yıl sonra ünide deli gibi kesiştiğim, sonrada peşinden koştuğum çocuk lisedekinin kuzeni çıkmıştı, hep beraber geziyolarmış kardeş gibi bide tabi ben şok zaman su gibi aktı geçti, ben yine sevdalarda. Yine birine fena abayı yaktım sonra. Bu çocukta bi önceki kalbimi kıran, şerefsiz kalp yangınımın arkadaşı çıkmıştı. Oturur bazen çocuğu çekiştirdik hatta. Artık hiç bişeye şaşırmıyorum ama bildiğim tek şey var 'tesadüf diye bişey yoktur' .. Buda böyle bi anımdır, sayılır mı bilmem :)
 
Ne tatlı hikayeler böyle ya :) İlk aşkıyla evlenenip mutlu olanlara hep imrenirim ben hep benimki de öyle olsun istedim ne yazık ki ilk aşkımla nişandan ayrıldık
 
hahahha biraz karışık ama teşekkür ederim :)
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

Yanlış mı tepki verdim? Emin değilim…
2 3 4
Yorumlar
63
Görüntüleme
2K
mevyy1
M
Lütfen yargılamayın
4 5 6
Yorumlar
103
Görüntüleme
3K
sadolinda
U
Eski sevgilimin hakareti
Yorumlar
17
Görüntüleme
656
belgarion
M
Yine yargılayacaksınız ama neyse
2
Yorumlar
34
Görüntüleme
2K
Nazli Altin Oran
İçinde bulunduğum durumumu anlamlandıramıyorum.
2
Yorumlar
37
Görüntüleme
1K
Aysenimi
A
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…