selam herkese.. 2.5 senelik evliliğim var. evliliğimi başından beri düşündüğümde nasıl bir evlilikti diye şu an ki psikolojimle sanki ilk günden beri bu kadar kötüymüş gibime geliyor. bencil , dünyanın merkezine kendi oturmuş, kendi isteklerinden başka kimsenin zerre kadar önemi olmayan bir koca.. her yaptığına kafamda güzel anlamlar verip, her sessizliğini duymak istediklerimi düşünüyor düşüncesi ile doldurduğumdan ve zaman zaman sadece birlikte aynı evde yaşayan iki insanız diye düşünüp beklentilerimi sıfıra indirdiğimden mutlu olduğumuzu zannettiğim günler hatta haftalar oldu.
çocuk istiyorduk ve olmuyordu, birazda bu konunun üstünde çok fazla durduğumuzdan evliliğimiz nasıl gidiyor , biz nasılız diye pek düşünmedik daha doğrusu düşünmedim. eşimin pek düşünme özelliği yok. o hala düşünmüyor
ama işin özü hiç de mutlu olmadığım.. paylaşmak istediğim hiçbirşeyi eşimle paylaşamıyorum. ne gelecek hayallerimiz, ne bugün kü heveslerimiz , ne günlük hayatımız hiçbirinde ortak bir payda yok. nasıl bulmuşuz birbirimizi diyorum artık.
gün geçtikçe soğuyorum uzaklaşıyorum. çocuk istediğimiz halde cinsel hayatımız yok denecek noktaya geldi. yatakta bile bencilliği hiç bırakmadı. 1-2 aydır artık benim de isteklerim olduğunu , bu şekilde devam ederse artık benden hiçbirşey beklememesini söyledim. öncesinde sarılmasını öpmesini vs sevdiğini hissettirmesini, sadece birlikte olmak için birlikte oluyormuşuz hissiyatından kurtarmasını istedim. geçiştirdi.. 10 gündür cinsel münasebetimiz yok. işlerimiz yoğun değil, yorgun değiliz ve kafamıza taktığımız herhangi bir sıkıntı yok. 2 ay geçti ve baktı ki ben isteklerimden taviz vermiyorum, dün gece bayağı çirkinleşti. "hayatında kaç erkek oldu daha önce, yok sarılmıyorsun yok öpmüyorsun diyorsun" dedi
yani sanki bütün taşlar yerine oturdu kafamda o bunu söyleyince. sanki başından beri aramızda duygusal bir bağ oluşmamasının nedeni, geçmişimi aramıza koyması. geçmişimle alakalı çok şey bilmez. tahmin edebilir sadece. ben de keza onunkini. ve gayet de benzer geçmiş yaşantımız olduğunu düşünüyorum.
28 yaşında hormonları normal çalışan bir kadınım. cinsel isteğim de normal olduğunu düşündüğüm seviyede var ama iki yabancı gibi olunca istemiyorum o anda, öpmeden sarılmadan gözlerimin içine bile bakmadan
düşünüyorum kocam değil sevgilim olsa arkama bile bakmadan kaçardım şu anda.. bir daha ömrümün sonuna kadar görmesem üzülmem yüzünü. ama ailem , sülalem.... onlara ne diyeceğim. klasik olacak ama aldatmadı, dövmedi, kumarı yok içkisi yok... ben ne diyerek boşanacağım? boşanmazsam ömrümün sonuna kadar duygusal bağ kuramadığımı anladığım bu adamla nasıl yaşayacağım.....
şimdi mesaj atmış dün gece seni istemeden üzdüm diye... bu kadar mı? o sözlerin üstünü kapatmak bu kadar mı?